Elke muzikant spreekt zijn of haar eigen taal, een accent dat in
het beste geval opgaat in een verstrengeling van muzikale
linguïstiek waar de gemiddelde polyglot niet van terug heeft. Soms
mag een muzikale bouwsteen echter alleen schitteren, zonder
verhitte discussies aan te gaan met andere instrumenten. Zo keerde
Björk op Medúlla terug naar
haar kindertijd, waar de wereld enkel uit stemmen bestond en
betoverde ze de luisteraar met vocale echo’s uit die periode,
briesjes die ons melodieuze smeekbeden toefluisterden en bezeten
vuurtongen. Voor Dan Bitney, John Herndon en John McEntire, de drie
percussionisten van Tortoise, vormen drums de hartslag van hun
muzikale beleving en op ‘Bumps’ klopt hun percussie-fetisj harder
dan ooit door de aderen. De plaat bestaat enkel uit percussieve
klanken en de ruggengraat van Tortoise sleept de luisteraar mee op
een hobbelige rit doorheen breakbeats, instrumentale hiphop,
funkritmes en Zuid-Amerikaans getinte smaken.
Als muziek een menselijk lichaam was, dan waren de drums het
skelet. Als je een song zou vergelijken met een bed, dan is de
percussie het frame waarop de gitaarpartijen zich neervlijen op een
matras van diepe basklanken. ‘Bumps’ is een experiment dat de vraag
onderzoekt of dit muzikale fundament zonder andere franjes een
coherent verhaal kan vormen dat een plaat lang boeit. Ondanks de
rauwe puurheid van ‘Bumps’ is het antwoord jammer genoeg negatief.
De drumpatronen van McEntire, Bitney en Herndon vormen veeleer een
amalgaam van percussieve klanken dan een volwaardige plaat, maar
tegelijkertijd is dit album wel een goudmijn van ideeën voor
rappers die breakbeats zoeken om hun vloeiende rhymes tussen te
laten laveren.
‘Bumps’ mag dan meer uitblinken als drumcollage dan als album, maar
de variatie die deze drie drummers tentoonspreiden, houden je
langer bij de les dan je zou verwachten. Tortoise is uiteraard een
eclectisch collectief en hun liefde voor stijlsymbioses komt ook
hier tot uiting. Zo smeekt de ongerepte, directe oerstomp van
‘Hello, Leo’ om de opzwepende aanwijzingen van de funkmeester James
Brown, terwijl de lome beat van ‘Sniper Growl’ het percussieve
recept van een relaxte r ’n b-hit zou kunnen zijn en de
snare-aanvallen van ‘OK!!!’ het betere heupenwerk van een
Braziliaanse danseres in gang zetten.
‘Bumps’ bestaat uit 23 instrumentale stukken die in een sneltempo
voorbijrazen. De drie drummers spelen daarmee gretig in op het
instant-effect van een funky drumbreak of jazzritme, maar ze
verliezen daarbij wel het gebrek aan coherentie uit het oog,
waardoor de verveling na een track of tien onvermijdelijk toeslaat.
Net zoals het drumlabyrint van Andy Carey van Tool niet kan zonder
de complexe maatsoorten en progmetal-wendingen van zijn collega’s,
kunnen deze knappe drumcomposities niet aarden zonder de muzikale
lijm die de ritmes aan elkaar plakt en betekenis geeft. McEntire,
Herndon en Bitney pompen een maat nu eens vol met noten (‘A Safe
Balm’) om dan weer voor de eenvoud van een 4/4-beat te kiezen
(‘Biotic Discussion’), maar in tegenstelling tot de in de verste
uithoeken geëexploreerde stem van Björk kunnen de eclectische
hobbels van deze plaat de luisteraar geen album lang onderdompelen
in de wereld van één instrument.
Ondanks de rijkdom aan variatie, stijlen en drumtexturen kan
‘Bumps’ de aandacht van de luisteraar geen plaat lang vasthouden.
Daarvoor worden directe gitaarritmes en furieuze raps die zich
tussen de ritmegaten schieten te zeer gemist. Wie echter
vroegtijdig ejaculeert bij het geluid van een geil lispelende hihat
of het betere snare- en tomwerk, zal met dit plaatje nog hete,
opzwepende avonden tegemoet gaan.
