Interpol wordt vaak in één adem genoemd met Editors en – durven
we ons te wagen aan wat ondertussen dé gemeenplaats der
Interpol-besprekingen aan het worden is – met Joy Division. De
vergelijking met deze laatste maakt niet iedereen gelukkig. Wie Joy
Division nog steeds op handen draagt en geen enkele andere band in
datzelfde vaarwater duldt, laat meestal niet na aan te geven dat
wat Interpol doet weinig origineel is. Anderen echter zijn gelukkig
dat er erfgenamen als Editors en Interpol zijn, die de fakkel
hebben overgenomen nadat de dood van de betreurde Ian Curtis ook
het einde van de groep betekende. En tot deze laatste gelukzalige
gelukkigen mag u ons gerust rekenen.
2002 was het jaar van de doorbraak voor Interpol, met hun eerste
album Turn On the
Bright Lights. Ondanks de eerder vermelde dissers die
de band hun schatplichtigheid aan Joy Division verweten, slaagde de
band uit New York erin met deze eerste plaat een stevige schare
fans achter zich te verzamelen. En terecht! Het is immers niet elke
Amerikaanse band gegeven om zich een – van oorsprong toch eerder –
Europese sound op zulke overtuigende manier eigen te maken. Twee
jaar later zette het in maatpak getooide viertal verder op dezelfde
koers. Antics
werd uitgebracht en opnieuw rees postpunk uit zijn as, en dit
zonder ook maar enige toegeving aan de heersende trends en
what’s hot and what’s not. En al was Interpols tweede
volgens sommigen te veel een replica van zijn voorganger, werd ook
dit aldoor velen de hemel in geprezen.
Nadien werd het even stil rond de band. Heel stil zelfs: geen
drumslag, geen trillende gitaarsnaar, … Niets! Geen woord! Tot er
in 2006 hier en daar geruchten de ronde deden dat de band op
splitten zou staan. Geruchten die bovendien leken bevestigd te
worden wanneer drummer Sam Fogarino samen met Adam Franklin van
Swervedriver een nieuwe band oprichtte. Maar, zoals dat nog al eens
gebeurt met geruchten, worden die hier en nu ontkracht. Want hier
in onze handen en onze oren ligt de nieuwe Interpol-plaat: ‘Our
Love To Admire’.
En wat een plaat! Ze vult de stilte die er heeft geheerst met
heerlijke galmende gitaarakkoorden, kurkdroge drums, een zinderende
stem en vooral ook meanderende melancholie. Ja, u hoort het al, wij
zijn helemaal voor ‘Our Love To Admire’ gewonnen. Meer dan op de
vorige albums hebben we het gevoel dat Interpol er niet alleen
perfect in slaagt de postpunk meester te zijn, maar het geheel weet
te hullen in een hedendaagse jasje. Of was het een maatpak? Eerste
single ‘The Heinrich Maneuver’ is een sterke song met een strakke
gitaar, al even strakke drums en de lyrics van Paul Banks die ons
inmiddels al erg bekend in de oren klinken: “How are things on
the west coast?”. Maar wij zijn toch meer te vinden voor
‘Pioneer To The Falls’, dat het album opent met zijn keyboards en
een mysterieuze gitaar. Een kalme song, beladen met gevoel en
duisternis die samen een betoverend atmosfeer creëren.
Soms lijkt de gitaar van Interpol recht uit een aride scène van een
spaghettiwestern ontsnapt te zijn. Zo verzengend heet en koel
tegelijk. Luister bijvoorbeeld naar de beginklanken van het
overigens prachtige ‘Scale’ of de eindklanken van ‘The Lighthouse’.
‘Pace is the Trick’ is een pareltje van weemoed, overgoten met
enkele liters nostalgie en badend in een grauwe sfeer van
grootstedelijke berusting en industriële resignatie. Een song die
bij ons in de eerste seconden enig vraagtekens deed rijzen is
‘Mammoth’. Fans zullen het ons niet in dank afnemen, maar heel even
herinnerden ze ons aan Snow Patrol. Maar geen nood, want enkele
seconden later laat Interpol er geen twijfel over bestaan dat zij
trouw blijven aan zichzelf en hun sombere klanken. ‘The Lighthouse’
doet heel on-Interpols aan. Het is een nogal experimentele
track, met een zacht zingende Banks. In een bijna-parlando sleept
hij de luisteraar de jaren tachtig terug in. Qua klank misschien
een vreemde eend in de bijt, maar wat in droefenis gehuld mysterie
betreft, hoeft dit nummer zeker niet onder te doen voor de rest van
het album.
Bij momenten klinkt ‘Our Love To Admire’ zelfs
hitchcockiaans. Het vervult je met een enorm ‘stilte voor
de storm’-gevoel. Maar eerst en vooral blijft dit een plaat vol
duisternis die somberder is dan de donkerste New Yorkse riool. Het
is een album dat in je geest blijft rondsluimeren, sluipen en
nagalmen…als een rat in diezelfde sewer.
