Elke dans in de heksenkring laat zijn sporen na en zelfs lsd van de beste kwaliteit is na een tijdje uitgewerkt. Geoefende psychonauten weten dat een rustpauze nu en dan geen kwaad kan en dat een flinke ademteug ook de geest verfrissen kan. En dat heeft Gustav Ejstes goed begrepen.
Met Ta Det Lugnt brak het Zweedse psychocollectief rond spilfiguur Gustav Ejstes wereldwijd door. Ejstes’ chef d’oeuvre (hij schrijft en speelt alles zelf) blijft dan ook een hommage zonder weerga aan alles wat psychedelisch is, zonder in de val te trappen van recyclage of imitatiedrift. Alles op Ta Det Lugnt ademt pure acid uit. De eerste twee albums (Dungen en Stadsvandringar) werden in het kielzog van dit succes opnieuw en voor een groter publiek uitgebracht. Maar ieder kritisch oor hoort hoezeer op deze platen het potentieel wel al aanwezig, maar nog niet tot wasdom gekomen is.
Tio Bitar (Tien stukken) heeft de ondankbare taak het indrukwekkende Ta Det Lugnt op te volgen en te evenaren. Maar Ejstes is intelligent genoeg om te weten dat een tweede plaat van hetzelfde kaliber onmogelijk is en trekt op deze plaat dan ook een andere kaart. Het opgejaagde en frenetieke van Ta Det Lugnt wordt hier ingeruild voor een veel rustigere en ingetogenere sfeer.
Met "Intro" wordt veelbelovend gestart. De psychedelische gitaarpartijen kronkelen wellustig rond een opgejaagde drumpartij en geven een loopse bas vrij spel om een eindje loos te gaan. Een acidtrip op zijn hoogtepunt, inclusief de ondertussen al bekende en geloofde fluitpartijen. Ook "Familj" kan nog bekoren, al is het wel duidelijk dat Dungen hier niet voor de hoofdprijs gaat. De rustiek van de song vloekt een beetje met het frenetieke spel van de muzikanten en klinkt bijgevolg alsof iedereen zich koste wat kost in moest houden.
In "Gör Det Nu" knelt datzelfde schoentje net iets minder hard. Een op hol geslagen drum geeft het startschot voor een nu eens ingetogen en dan weer wild om zich heen slaande song. Ideeën te over dus in dit nummer, alleen dreigen ze elkaar net niet voor de voeten te lopen in hun enthousiasme. "C Visar Vagen" heeft dat probleem niet, het nummer blijft de volle vier en een halve minuut rustig voortkabbelen langs ijzige fjorden en rustieke wouden. Alleen jammer dat het hier niet het rustpunt vormt dat het elders wel zou kunnen zijn.
"Du Ska Inte Tro Alt Det Ordnar Sig" neemt revanche met een stevige gitaarpartij en mokerende drum waarna het vrolijke anthem "Mon Amour" zo weggeplukt lijkt te zijn uit het beste van de jaren zestig. Dungen heeft het nog steeds, al duurde het even voor het naar buiten kwam. Een goede opener is blijkbaar alles wat nodig is want opeens klinkt het zachte "Så Blev Det Bestämt" wel goed. De freak-out jampartijen mogen een eindje meanderen zonder een doel te bereiken, deze keer lijkt er niemand om te malen.
Het op een vreemde manier hitsige "Ett Skäl Atl Trivas"— wat is die bas van plan daar op de achtergrond en waarom doet de gitaar opeens mee? — mag zelfs als een van de hoogtepunten van de plaat beschouwd worden, net zoals het met krautrock doorspekte "Svart Är Himlen" dat hier garen bij spint en nergens de psychedelische partij laat verstoren door een al te enthousiaste drum. Het op een dromerige melodielijn steunende "En Gång I År Kom Det en Tår" mag het album afsluiten op een positieve noot.
Op Tio Bitar (Tien stukken) wordt Ta Det Lugnt niet geëvenaard, vooral omdat Dungen met een valse start kampt, waardoor het enkele nummers duurt eer de luisteraar zich een weg kan banen naar Ejstes’ universum. Maar eens Dungens leefwereld zich openbaart, wordt opnieuw duidelijk hoezeer deze groep niet zomaar een kopie is als wel een relikwie uit een ander tijdperk. Met Dungen krijgt u telkenmale een enkel ticket naar de jaren toen de liefde nog vrij was en de lsd van een goede kwaliteit.
