Kit is de samensmelting van enkele leden van XBXRX, Hawnay Troof,
Snowsuit, Warbler, Lil Pocketknife en Boxleitner die als
uitvalsbasis Oakland delen. Met korte maar krachtige, snelle songs
geven ze een andere draai aan de Californische punkscene. Als
raakpunten wordt het explosievere werk van Deerhoof en Yeah Yeah Yeahs
genoemd, maar toch neemt Kit deze basis nog iets verder richting
waanzin. Op amper 22 minuten tijd krijgen we hier namelijk 11 songs
door de strot geramd, een poging waaraan ook Karen O en de haren in
de eerste helft van hun ‘Fever To Tell’ begonnen, maar naderhand
toch van afstapten. Bereid u voor op een fastfoodportie
experimentele punk.
‘Tethered Wings’ valt meteen met de deur in huis: nog geen minuut
duurt deze inleidende kopstoot, die klinkt alsof hij in een garage
in de Amerikaanse suburbs opgenomen is. De adrenalineflow
voelt toch aan als een volwaardige song en is niet zomaar een
nietszeggende intro. Het is dan ook met deze gebalde kreten dat de
groep het best scoort. ‘Fake Broken Legs’ klokt net onder de
drieminutengrens af en voelt daardoor al wat langdradig aan,
voornamelijk door het op een irritante synthtoon voortkruipende
middenluik dat gerust tot de helft herleid had kunnen worden. Meer
genietbaar als langere rit is ‘Nautical Lament’, een van de enige
tracks waarvan het lijkt alsof er effectief over de constructie
nagedacht werd: de ondergangsstrijd van een zeeman klinkt
waarachtig als een schuimende zeestorm, en wordt gevolgd door een
rustige passage waarin je de getemde baren na de gruweldaad alweer
vredevol hoort zwalpen.
De tafereeltjes zijn zo ongeraffineerd dat ze gepaard gaan met een
heimwee naar eenvoudiger tijden. Trash rock als ‘Maps’ doet denken
aan de schetsjes die Hole op ‘Pretty On The Inside’ verzamelde: een
krassende tape waarop onberedeneerde destructieve muzikale
handelingen neergezet werden. Op ‘Flat Earth’ horen we een
gitaarriff die vergelijkbaar is met Yeah Yeah Yeahs, maar tot een
minder gepolijste track leidt. ‘Star Sign’ klinkt dan weer als
My Flea
Circus begeleid door de plaatselijke fanfare.
Hier en daar horen we een echo van een normale song, zoals op
‘Night Time’, maar die wordt in de kiem gesmoord met een primaire
aanval. Het aftelrijmpje waarmee ‘Forest’ van wal steekt, lijkt op
The Pipettes
on acid, maar mondt dan toch nog uit in wanordelijk
gebeuk. Het merendeel van het hier verzamelde materiaal klinkt dan
ook als een flard van een echt werk: ‘Petty Tiger Tells’ krijgt een
uitgebreide instrumentale introductie, maar geeft er de brui aan
wanneer een reguliere track dreigt aan te vangen. ‘Coast Of Arms’
begint dan weer met wat normaliter als het laatste refrein dienst
zou doen. Alle remmen worden meteen losgegooid en de outro perst de
laatste adem uit de versterkers.
Veel denkwerk heeft Kit niet in ‘Broken Voyage’ gestoken, maar dat
maakt dit miniplaatje net zo genietbaar. Het lijkt wel een neerslag
van de eerste repetitie van enkele nonconformistische riot
grrrls en klinkt net daardoor oprecht spontaan en o zo
aanstekelijk. Een kleinood dat perfect dienst doet als middel om
stoomf af te laten en alle agressie op het dichtstbijzijnde
meubilair af te reageren. Of we na dit eerste wapenfeit nog veel
van Kit gaan horen, valt sterk te betwijfelen (tenzij het project
hierna voor een drastische koerswijziging kiest), maar de tijd
ontbreekt om ons daarover zorgen te maken. Dit schijfje houden we
binnen handbereik als waardig initiatief voor de boksbal.
http://www.myspace.com/vvkit
