Loney, Dear is de one-man-band van multi-instrumentalist en
doe-het-zelver Emil Svanängen uit Stockholm, Zweden. Deze
singer-songwriter heeft ondertussen al vier albums opgenomen, allen
in eigen beheer, die hij probeerde te verkopen via zijn site of op
concerten tegen zeer democratische prijzen. Zijn meest recente
album, ‘Loney, Noir’ dateert al uit 2005, maar krijgt nu dan toch
een officiële release in Europa en de Verenigde Staten, waardoor
ook wij eindelijk kennis kunnen maken met één van de meest
creatieve muzikanten uit het hoge noorden. Ook ‘Sologne’, uit
datzelfde jaar, kan je hier nu trouwens in de cd-bakken
terugvinden.
De eerste noten van ‘Loney, Noir’ drukken ons wel al meteen op de
feiten: Svanängen beschikt niet echt over een gouden strot maar
wel over stembanden die direct de vergelijking met Jason Lytle van
Grandaddy
oproepen. En als hij overschakelt op zijn falsetto-stem, zoals in
het tweede deel van het nummer ‘I Am John’, klinkt hij zelfs als
een lid van de Bee Gees. Wees niet bang: nergens gaat hij als de
verschrikkelijke Mika klinken!
Maar zoals potgrond de basis vormt van een bloemenwinkel, althans
volgens Stany Crets in Alles Moet Weg, zijn het
nog steeds de songs die hier echt relevant zijn en die staan op
deze plaat al fameus in bloei. Iets wat u aan de hand van de
duistere albumtitel misschien niet zou verwachten.
Muzikaal navigeert Loney, Dear wat tussen de poppy melodieën van
Belle and
Sebastian en de naïviteit van pakweg Eels of recentelijk
I’m from Barcelona. Daarmee verkeert hij zonder meer in uitstekend
gezelschap. Op ‘Loney, Noir’ krijgen we dan ook 33 minuten en 45
seconden muzikale huisvlijt te horen die de ene keer als
sprankelend kan omschreven worden, dan weer als smekend (‘I am the
Odd One’) en soms zelfs ronduit feestelijk wordt zoals in de finale
van ‘Carrying a Stone’. De multi-instrumentalist in Svanängen kan
het daarnaast blijkbaar ook niet laten om zijn songs laagje voor
laagje op te bouwen, daarbij gebruik makend van orgeltjes, blazers
en handgeklap, zodat ze uiteindelijk gaan klinken als een
doe-het-zelf huiskamerorkest dat herinneringen oproept aan Sufjan
Stevens (Illinoise!) en met
wat verbeelding zelfs aan de Beach Boys. En nu we toch aan het
vergelijken zijn, ‘Saturday Waits’ zou op een Grandaddy-album zeker
tot de beste nummers gerekend worden en deze keer ligt dat niet
alleen aan de gelijkende zang.
Hoogtepunten aanduiden op dit korte album ligt echter niet echt
voor de hand, maar openingsnummer ‘Sinister in a State of Mind’,
het zeer aanstekelijke ‘I Am John’ en ‘Carrying a Stone’, met zijn
feestelijke finale, steken er toch wat bovenuit. Maar eigenlijk
doen we dan weer ‘Hard Days 1, 2, 3, 4’ te kort, een song waarin
Emil een volledig koor binnensmokkelt die hun portie prozac met
veel plezier hebben ingenomen. Dit album moet u dan ook in zijn
totaliteit beluisteren, wat, gezien de lengte ervan, niet echt een
opgave mag zijn. En wie zich laat meeslepen door deze speelvogel
uit Zweden zal al snel de repeat-toets (her)ontdekken.
Loney, Dear is dus meer dan een beloftevol singer-songwriter uit
het land dat gebukt gaat onder het Abba-juk en dat dan ook veel
meer te bieden heeft dan deze songfestival-act. Dat Loney, Dear
geen verkooprecords zal breken, kan een klein kind voorspellen,
maar we achten Svanängen wél acht in staat om een stevige fanbase
op te bouwen in de rest van de wereld. Net nu bands als Bright Eyes
eindelijk de waardering krijgen die ze verdienen, moet Loney, Dear
daar ook kunnen van profiteren. Een naam om te onthouden!
http://www.myspace.com/loneydear
