109
’t Is altijd een veeg teken wanneer een film zo onopgemerkt in
de zalen wordt gebracht als ‘Perfect Stranger’. Reken maar eens
uit: de hoofdrollen worden gespeeld door Halle Berry en Bruce
Willis, twee sujetten die volgens hun bankiers in ieder geval nog
steeds grote sterren zijn, de prent wordt uitgebracht door Sony
(toch niet bepaald een worstelend, onafhankelijk, artistiek
gedreven bedrijfje) en het verhaal is zo high concept als
het maar kan zijn. Alle ingrediënten voor een onbelemmerde race
naar de top van de box office, zou je denken, maar ho
maar. Publiciteit werd er nauwelijks rond ‘Perfect Stranger’
gemaakt en ook een deel van de reguliere Belgische pers had geen
recensies van de film tijdens z’n eerste week. Alsof Sony niet eens
wíl dat er over hun prent gepraat wordt. Wie ernaar gaat kijken,
begrijpt meteen hoe dat komt: regisseur James Foley (die in een
vorig leven nochtans ‘Glengarry Glen Ross’ maakte), heeft hier een
generisch formulethrillertje geproduceerd (afgescheiden
zou misschien een beter woord zijn), dat afwisselend lach- en
slaapverwekkend is. En als er nu nog vaker te lachen viel dan te
ronken, tot daaraan toe, maar nee.
Rowena (Halle Berry) is een riooljournaliste die om niet nader
te bepalen redenen hardop droomt van een Pulitzer. Op een dag wordt
ze aangeklampt door Grace, een oude vriendin die haar weet te
vertellen dat ze tegenwoordig een affaire heeft met reclameman
Harrison Hill (Bruce Willis). Probleem: Hill is getrouwd en blijkt
niet van plan te zijn om zijn vrouw te verlaten. Grace geeft Rowena
een stel print-outs van pikante e-mails die ze naar elkaar
stuurden, om daar Hill mee te chanteren. Rowena weet niet goed wat
ze met de zaak aanmoet, tot enkele dagen later Grace vermoord wordt
teruggevonden. Hill is uiteraard verdachte nummer één, maar in
plaats van met haar bezwarend materiaal naar de politie te gaan,
zoals elk normaal mens zou doen, besluit Rowena om undercover te
gaan in Hills bedrijf en zelf de waarheid te achterhalen.
De mate waarin deze film vrolijk zijn gevoeg doet op elk spoor
van realisme wordt al duidelijk tijdens de eerste scène. Opdat het
toch maar glashelder zou zijn hoe ernstig Rowena haar
journalistieke verantwoordelijkheden neemt, dringt ze onder valse
voorwendsels het kantoor van een conservatieve senator binnen. Ze
confronteert de man met foto’s van hemzelf en een heimelijke
homoseksuele minnaar. “Is het niet ironisch dat een man die gelijke
rechten voor homo’s probeert tegen te houden, zélf voor de mannen
is?,” vraagt ze scherpzinnig, omdat Rowena nu eenmaal een
scherpzinnige meid is, die heeft gestudeerd en alles. De senator
barst nét niet in tranen uit en zegt dat hij tot alles bereid is om
de zaak geheim te houden – en dàn blijkt dus dat Rowena’s laptop
hun gesprek live heeft doorgestuurd naar de kantoren van
haar krant. Yup, journalist zijn, het is toch een beetje
James Bond spelen.
Eens het eigenlijke verhaal op gang komt, wordt het enkel nog
gekker. Naarmate de twists and turns elkaar opvolgen (en
het zijn er véél), verliezen James Foley en zijn scenarist Todd
Komarnicki elke voeling met de werkelijkheid. Check een
scène waarin Bruce Willis Halle Berry betrapt terwijl ze in z’n
computer aan het neuzen is. Willis, die hier wordt afgebeeld als de
grootste paranoialijder sinds Howard Hughes, vraagt La Berry met
een nauwelijks ingehouden mannelijke drift tot geweld en vernieling
of ze misschien een bedrijfsspionne is. Antwoord van Berry: “Nee
hoor, ik wou enkel even een lijstje met cocktailbars achterlaten.”
Waarna ze een briefje van nergens tevoorschijn tovert met – jawél!
– de namen van enkele cocktailbars op. En Willis gelooft haar, dat
spreekt vanzelf. Nog zo eentje: om Willis te kunnen bespieden, moet
Berry natuurlijk eerst aan een baan geraken in zijn bedrijf. Maar
geen nood, ze belt een techie-vriend op die smoorverliefd
is op haar, met het simpele verzoek even in het systeem van Willis’
bureau te hacken. Twee minuten later heeft ze een job. Zo gaat dat
dan, ook al is je baas dan zo achterdochtig als de pest.
Er is echt geen seconde waarop ‘Perfect Stranger’ ook maar een
klein beetje weet te overtuigen, en wat erger is: er is ook geen
seconde waarop hij enigszins onderhoudend is. De film mankt van
cliché naar cliché, zonder dat er ooit ook maar de minste spanning
of dramatische kracht achter zit. De personages zijn niet enkel
ongeloofwaardig, ze zijn ook op geen enkele manier sympathiek of
interessant (zelfs onze heldin is weinig meer dan een ergerlijk
bemoeizuchtige en domme griet). Het einde, dat uiteraard gepaard
gaat met een lange monoloog waarin één van de personages gewoon
voor het gemak even de hele intrige uit de doeken doet, lijkt
eeuwen te duren en is er zodanig aan de haren bijgesleurd dat we al
lang voor de eindaftiteling het Carry Goossens-stadium bereikt
hebben.
Halle Berry staat als vanouds alweer geweldig te overacteren –
ze is een actrice die elke zichtbare emotie schijnbaar gelijkstelt
aan het duchtig flapperen met de handen en het haast supersonisch
gillen van haar dialogen. Van enige oprechtheid, een gevoel voor
timing of het opbouwen van een personage kunnen we haar vooralsnog
niet verdenken. Bruce Willis staat zich duidelijk steendood te
vervelen als mannelijke hoofdrol. Hij grijnst zijn ironische
glimlach alweer erg fotogeniek in de camera en lijkt hier en daar
een zekere ambiguïteit te willen suggereren (kunnen we zijn
personage vertrouwen of niet?). Maar het kan ook gewoon maagzuur
zijn geweest.
Het ronduit debiele verhaal, de tamme regie (leg er dan toch wat
tempo in, Foley!) en het derderangsacteerwerk worden gecombineerd
met een lekkere portie schaamteloze product placement om
het pakketje af te werken (Reebok rules!). Het resultaat:
een ersatz-thriller zonder spanning, intellect of bestaansreden,
die zodanig suckt dat zelfs de producerende studio ‘m
eigenlijk liever onder het tapijt zou vegen. Hopla, weer eentje
voor de vuilnisbak.
