Vreemd, naar onze mening behoeft Joss Stone helemaal geen
introductie. Op haar zestiende schoot ze met haar eerste single
‘Fell In Love With A Girl’ meteen recht in de roos. De bijhorende
coverplaat ging zo vlot over de toonbank dat nog geen jaar later
een opvolger met eigen werk gereleased werd. Het niveau van dat
album was allesbehalve evenwichtig , maar desalniettemin vielen de
cijfers weerom niet tegen en werden er enkele heerlijke singles
(wij onthielden vooral ‘Right To Be Wrong’ en ‘Don’t Cha Wanna
Ride’) uit gepuurd. Een dikke twee jaar later brengt deze derde
langspeler een nieuwe Joss ten tonele. Een nieuwe Joss die haar
blonde lokken helpaars gekleurd heeft en haar hippiekleren aan de
kant heeft geschoven om enkel in een likje verf gehuld voor haar
covershoot te poseren. Deze nieuwe Joss haalt om de haverklap de
tabloids omwille van haar vermeende diva-allures en dumpte haar
moeder als manager. Deze nieuwe Joss heeft de oversteek naar de USA
met succes gemaakt maar zorgt omwille van haar geveinsde
Amerikaanse accent in het thuisland voor het nodige afkeurende
gesnuif. Allemaal lekker sappige verhalen, maar welke songs heeft
deze nieuwe Joss voor ons meegebracht?
Voor wie het concept van de plaat nog niet doorhad, biedt Vinnie
Jones (waar hebben ze die in godsnaam uitgehaald?) tijdens een
intro een reflectie op het begrip ‘Change’. Fans van het eerste uur
moeten niet vrezen, want hoewel Stone te kennen geeft niet meer
tevreden te zijn met haar vorige prestaties, heeft ze zich niet tot
de grindcore bekeerd. De brave grooves hebben voor de gelegenheid
plaats moeten ruimen voor funkier neo-soul met een urban
feel. Verantwoordelijk hiervoor is producer Raphael Saadiq,
vroeger actief binnen Tony! Toni! Toné! en Lucy Pearl alsook
knoppenwerk bij artiesten als Macy Gray, Mary J Blige, Snoop Dogg
en Kelis. De
man leeft momenteel in de schaduw van figuren als Timbaland en
Pharrell
Williams, maar heeft doorheen de jaren best een mooi cv
opgebouwd. Zijn magische touch zorgt dan ook voor enkele van de
meest aanstekelijke nummers die Stone tot hiertoe al op plaat
zette. Als voorbeelden halen we hierbij graag het bevallige
niemandalletje ‘Headturner’ en de duidelijk door Prince
geïnspireerde funk ‘Put Your Hands On Me’ aan. Ook het als single
wat tegenvallende ‘Tell Me ‘Bout It’ werkt binnen de albumcontext
perfect. Toch heeft Saadiq tijdens de opnames duidelijk enkele
mindere dagen gekend: ‘Proper Nice’ is clichématige R’n’B-drab en
‘Girl They Won’t Believe It’ zelfs amelodieus.
Alsof die track nog niet genoeg lijdt onder de rommelige productie,
haalt Stone aan het einde zo zwaar uit dat ze bijna geconstipeerd
klinkt. Net zoals op de vorige platen moet deze ‘ruwe diamant’ nog
steeds haar vocale talent leren doseren. Door te veel de sterkte
van haar stem te willen bewijzen met talloze niveauverschillen
wordt de luchtige toon van de plaat dan ook meermaals overschaduwd.
Nochtans is het met de smeulende klanken van haar rustigere tonen
dat Stone het meest kan bekoren. Het bewijs daarvan schuilt in het
zachtere materiaal aan de staart van dit album. De fluweelzachte
ballad ‘Bruised But Not Broken’ straalt een tijdloze klasse uit,
hoewel het verhaal van geleden verdriet uit de mond van een
twintigjarige minder geloofwaardig klinkt dan bij iconen zoals haar
lichtende voorbeeld Aretha Franklin. ‘What Were We Thinking’ begint
geforceerd met een te zware uithaal, maar herpakt zich snel.
Een ware wedergeboorte is ‘Introducing Joss Stone’ niet geworden,
eerder een plaat die enige variatie brengt tussen het ander werk in
Stones beknopte oeuvre. Spijtig genoeg heeft de prille twintiger
geen lessen getrokken en kent ook deze plaat serieuze hoogten en
laagten. Een prachtnummer als ‘Arms Of Baby’ (Motownstrofen
overhellend naar een ritmischer refrein met een lichte latin feel)
wordt bijvoorbeeld meteen gecounterd door flets bandwerk als ‘Bad
Habit’. Het blijft voorlopig uitkijken naar een plaat die van begin
tot eind volgepakt is met overtuigende songs die Stones romige
stemgeluid volledig tot haar recht laat komen.
