De naam Rosie Thomas zal bij weinigen met vreugdevolle herkenningskreten worden onthaald. Vermelden we daarbij dat mevrouw Thomas op dagelijkse basis de sponde deelt met ene Sufjan Stevens, dan worden de eerste paar oren gespitst. Voegen we daar tenslotte nog aan toe dat diezelfde Sufjan (bestáán er andere?) zijn lieftallig vrouwtje met hand en tand heeft bijgestaan op haar nieuwste plaat, dan heft de menigte spontaan een bulderend halleluja! aan.
Haar enkel en alleen bestempelen als gemalin van de pastorale boy wonder zou Rosie Thomas echter oneer aandoen. De frêle New-Yorkse zong al mee op platen van Damien Jurado, en sinds enkele jaren verblijdt ze vooral haar intieme kring met plaatjes vol lieflijke, onschuldige lo-fi folkpop. These Friends Of Mine is Thomas’ vierde langspeler in vijf jaar tijd, en zoals de titel reeds laat uitschijnen, wordt ze deze keer bijgestaan door een schare muzikale kameraden, waaronder goed volk als Damien Jurado en Sufjan Stevens.
Dat these friends of her wel degelijk een bende vrolijke, vrolijke vrienden zijn, moeten de ludiek bedoelde tussenstukjes aantonen: korte fragmenten studiotape, inclusief grappen, grollen en lachbuien wanneer de band al begonnen is, maar Thomas’ gitaar nog niet helemaal juist gestemd blijkt. Dat soort joligheden is, euh, leuk voor één keer, maar bij de tweede luisterbeurt werken ze al danig op de zenuwen, en na drie keer reiken we net niet ontmoedigd naar de stopknop.
These Friends Of Mine opent knap met "If This City Never Sleeps" waarop de invloed van Sufjan al meteen duidelijk wordt. Zijn vermaledijde banjo en Thomas’ fluisterende zang doen denken aan ’s mans eigen repertoire, which is nice. Bijna even goed zijn "Why Waste More Time", on the spot geschreven, en live opgenomen in Sufs keuken, en "The One I Love", een meer dan geslaagde indiecover van R.E.M.’s wereldhit, waarin Rosie en Sufjan een hartverwarmend liefdesduet aangaan.
Het plaatje kabbelt nadien rustig verder zonder al te opvallende songs. Thomas’ stemtimbre mag dan wel gelijkenissen vertonen met dat van Joni Mitchell, wat songschrijven betreft staat die laatste nog enkele trappen hoger. De ingetogen folkpop waar Thomas een patent op heeft, dreigt na enige nummers licht uit te vallen, en de weinige afwisseling maakt dit plaatje al snel ietwat eentonig. Gelukkig klokt het album al na een halfuurtje en tien songs af, zodat de verveling geen kans krijgt om genadeloos toe te slaan.
Rosie ziet haar vrienden graag, zoveel is duidelijk. Het cd-boekje puilt uit van de dankwoorden en liefdesverklaringen, bijna op het genante af. Het zat er dan ook aan te komen dat These Friends Of Mine moest afsluiten met een vreugdevol "Let It Be"-moment waarop de vrienden altegaar en hand in hand een kameradenlied kwinkeleren; het knetterende kampvuur en de veel te korte broekjes denkt u er zelf maar bij. Het is een verrassend uitbundig einde voor een verder serene en vreedzame plaat zonder uitschieters.
These Friends Of Mine is nergens echt aangrijpend, maar ook nooit vervelend. Deze 33 minuten onschuldige indiefolk zullen niemands leven ingrijpend veranderen, noch zal iemand er fysiek onwel van worden. Net als zijn voorgangers blinkt These Friends Of Mine uit in middelmatigheid; maar de lente is in ’t land en het zonnetje stemt de mensen mild: middelmaat kan soms best mooi zijn.
