Heeft u er ooit wel eens bij stilgestaan hoe een stomende punkgroep als Hot Snakes had geklonken als er meer roots in de muziek had gezeten? Wat het effect was geweest als Rick Froberg meer als een blanke neger type Dan Auberbach van The Black Keys had geklonken? Pure Country Gold bewandelt met zijn eerste plaat de grens tussen de twee uitersten en levert daarmee een album af dat ons nog lang bij zal blijven.
Pure Country Gold beschrijft zijn muziek als iets waarbij de duivel op de ene schouder en de engel op de andere rust. Al bij al een belachelijke metafoor, maar het is in ieder geval wel zo dat de groep erin slaagt om twee uitersten bij elkaar te brengen. Pure Country Gold heeft immers te veel vaart en klinkt net iets te nerveus om zomaar in het hoekje van de klassieke rootsbands te worden geduwd, terwijl er anderzijds wel degelijk rednecks te horen zijn die een gitaar voor een preekstoel nemen.
U hoorde Two Gallants met What The Toll Tells een verwant, maar iets rustiger traject afleggen en Trainwreck Riders met Lonely Road Revival een moedigere, maar eveneens net iets minder geslaagde poging ondernemen. Pure Country Gold is wel straf genoeg en blijft met Pure Country Gold een hele plaat lang even boeiend zonder daarbij te veel naar één van zijn uitersten af te glijden. Met een opzwepende ritme en een net zo wild meetrillende stem is het eerste nummer "Baby, Don’t Wear No Make Up" in ieder geval meteen een betekenisvolle kennismaking.
Met ”Jealous Mind” krijgt de luisteraar al net zo weinig ademruimte. Het nummer gaat zonder al te veel haperen verder op het hyperkinetische ritme van “Baby, Don’t Wear No Make Up” en het duurt tot het mildere “Fool” voordat Pure Country Gold het publiek eindelijk een beetje rust gunt. Het nummer is echter niet minder strak en maakt duidelijk dat Pure Country Gold één en al sound is. Iets waar men zelfs bij “Don’t Blame Me” — waarin het tweetal een beetje nonchalant in het rond begint te fluiten — niet aan twijfelt.
Het duurt haast tot het einde van de plaat voordat het paradepaardje “Stay Sad” van stal mag: het is een pracht van een song met intelligente lyrics die bewijst dat er in de massieve wall of sound van Pure Country Gold toch nog plaats is voor radiopotentieel. Indien de groep er ooit in slaagt om de underground te overstijgen, zal het met dergelijke songs zijn.
De foto op de binnenkant van het hoesje toont een neger met een cowboyhoed, met zijn kruis tegen het achterste van een bukkende vrouw schurend. De afbeelding geeft perfect weer waar Pure Country Gold voor staat: het is een groep met ballen waarin het beste van twee werelden in een niet eens zo vergezochte cocktail met elkaar in harmonie wordt gebracht.
Pure Country Gold een veelbelovend debuut noemen, is bijgevolg een understatement. Daarvoor zijn er net iets teveel groepjes in het genre die het bij veel bravere muziek houden of over hun te hoge ambities uitschuiven. Dat is alvast niet het geval voor Pure Country Gold, dat met zijn eerste plaat meteen onberispelijk het hindernissenparcours aflegt.
