Het enigmatische Of Montreal heeft er al een heuse carrière
opzitten. Bij elke nieuwe plaat is het ook weer even nadenken: wie
zit er ook alweer in die band? Wat begon als een schuchter
indiepop/slaapkamerprojectje, is nu uitgegroeid tot een sonisch en
vooral elektronisch bombardement, al is het aantal groepsleden hier
niet recht evenredig mee veranderd. Of Montreal is de dag van
vandaag de geplooide kwast waarmee Kevin Barnes zijn wildste dromen
op het canvas schildert. Na zijn teleurstelend elektropopexperiment
‘Sunlandic Twins’ konden we enkel vol spanning afwachten; wat zou
die gekke Barnes nu weer uit zijn hoed toveren?
‘Hissing Fauna, Are You the Destroyer’ bevat de ultieme synthese
van de twee voorgaande langspelers. De lyrische humor en
voornamelijk uptempo songs van ‘Satanic Panic in the Attic’
verenigden zich met de dreunende drummachines en geflipte keyboards
uit ‘Sunlandic Twins.’ Deze cocktail zorgt voor een prettig
gestoorde plaat vol zelfbewuste, volwassen popdeuntjes die op een
zo speels mogelijke manier thema’s als onmogelijke liefde,
druggebruik en het immer fijne ‘dumpen en gedumpt worden’ onder
handen neemt. Niets nieuws dus, maar wel op een wel erg aparte
manier gebracht.
Deze plaat bestaat wel degelijk uit twee delen, al is het niet
altijd even makkelijk om te definiëren wat nu precies de
verschillen zijn.
De scheidingslijn is alvast duidelijk: tussen de relatief korte
popsongs vinden we een kolos van 11 minuten terug, en deze is dan
nog eens comfortabel in de helft van de plaat gepositioneerd. ‘The
Past Is a Grotesque Animal’ heeft als song buiten een hoorbare
transitie ook niet veel te bieden; het is in concreto een loop met
licht improvisatorische synthgeluiden boven, versterkt door
gitaarnoise door het linker kanaal, waarboven Barnes een eindeloze
stroom woorden declameert. We beginnen stilaan het decadente en
bedoeld pretentieuze te horen dat de tweede helft van ‘Hissing
Fauna’ domineert.
Daarvoor vinden we echter een collectie songs waarin vaak een
scherp, polemisch kantje verstopt zit, vooral bij nummers als
‘Suffer for Fashion’ en ‘Gronlandic Edit.’ De morele ambiguïteiten
waarmee we vaak te maken krijgen, worden soms op overdreven
cynische wijze blootgelegd. Bij ‘Gronlandic Edit’ geeft dat
bijvoorbeeld: ‘All the party people dancing / for the indie
star / but he’s the worst faker by far’ .Vergeet vooral niet
dat de teksten, hoe serieus of sereen ook, vaak op een ludieke
manier gebracht worden, waardoor Barnes met dergelijke (zelf)spot
regelrecht op doel schiet.
Na de groteske scheidingslijn vinden we een heel andere Barnes
terug. Wat vroeger lichte polemiek en romantiek was, is nu een
bewieroking van triomfantelijke en ongebreidelde decadentie. Kevin
Barnes verklaarde zelf dat hij zichzelf transformeerde in een
glammy alter-ego, ‘Georgie Fruit’ genaamd. Het ultieme bewijsstuk
van deze gedaanteverwisseling is ongetwijfeld ‘Labyrinthian Pomp.’
Dergelijke openlijke pretentie hebt u zelden gehoord, ondersteund
door falsetto-harmonieën en foute synthesizergeluiden. Dit alles
gaat naadloos over in antithese ‘She’s a Rejector’, waarin Barnes
een haat-liefderelatie blootlegt: ‘I’m forever going celibate /
tomorrow / tonight / like success knows no shame’, en ’there’s a
girl that left me bitter / want to pay some other girl to just walk
up to her and hit her / but I can’t, I can’t, I can’t, I
can’t!’ De elektronische beats en de immer vrolijke
gitaarriffjes demonstreren nog maar eens hoe geniaal de
poparchitectuur van Barnes kan zijn.
De nieuwe Of Montreal bevat weinig minpunten, al is Barnes er nog
nooit in geslaagd een album af te leveren zonder enkele minuten de
grens te overschrijden. ‘Hissing Fauna’ is hier zeker geen
uitzondering op. In ‘A Sentence of Sorts in Kongsvinger’ hervalt
Barnes in de jammerlijke fouten die ‘Sunlandic Twins’ bij momenten
zo frustrerend maakten. Gelukkig gaat het hier om een klein deel
van het album; een album boordenvol melodieus plezier en
bijbehorende teksten. Verf het op uw gevels: ‘Dit is de beste Of
Montreal-plaat tot nog toe.’
http://www.myspace.com/ofmontreal
