Met Innocence Reaches zet Of Montreal, het meest excentrieke zootje ongeregeld uit de Elephant Six-vijver, de teller van de langspelers op veertien. Stilzitten kan de bende rond Kevin Barnes duidelijk niet. Maar beweegt er ook effectief nog iets?
Herkenbaar als immer is de plaat alvast. Vuile disco gepummeld door gestoorde progrockgitaren? Jolige seventies-psych worstelend met gladde moderne synths? Funk die van jetje geeft met folk en vice versa? Dat kan alleen Of Montreal zijn, nog altijd niet voor één gat te vangen. Na de vele eerdere pogingen weet Barnes meer dan voldoende wat werkt en wat niet, maar dat wil niet zeggen dat hij dat als een lijntje ziet waarbinnen te kleuren hoort. Eigenzinnigheid is inderdaad ook: ongegeneerd dingen doen die niet werken — de artistieke waarde van de opgestoken middelvinger opzoeken, zeg maar. Op Innocence Reaches laat Barnes die opgestoken middelvinger gretig zien, maar wie zijn doel mag zijn, blijft onduidelijk.
Opener “Let’s Relate”, pompende EDM voor het decennium dat nog moet komen, weet de tegendraadsheid nog te doseren. We mogen minstens ook dankbaar zijn voor dé pick-up line van die nabije toekomst: “how do you identify?”. “It’s Different For Girls” klinkt geweldig leuk (die “shoop shoop aaah” op de achtergrond na het laatste refrein!), en de aanklacht tegen seksisme is natuurlijk terecht. Maar in hoeverre is Barnes als man geplaatst om over vrouwen te zingen dat “they want to make a scene, they want to be adored, and then they want to be left alone when they get bored” en toch geloofwaardig te blijven?
Verder zit er weinig stijl in Innocence Reaches, en ondanks de vernieuwende EDM-invloeden waaraan Barnes zich overgaf, is een groot deel van de songs zelfs vermoeiend. Het probleem is onder andere te vinden in de stem en woorden waarmee Barnes zich bedient. Die eerste is te vaak zeurderig, verveeld en lusteloos (“Ambassador Bridge”), die tweede zijn te vaak bitter. Op “Thrashed Exes” hanteert Barnes bijvoorbeeld een wel erg botte bijl: “I saw her withering and thought how romantic/I saw her withering and thought I’m glad”. Na het enigszins kille Aureate Gloom hadden we verwacht dat de Barnes alle gif van zijn scheiding van ex-vrouwlief Nina Grøttland eind 2013 wel kwijt was, maar niet dus. Blijkens die twee eerder genoemde songs waren er wel respectievelijk een Sarah en een Gabrielle in zijn leven, maar ook dat mocht blijkbaar niet duren of baten.
Die bittere verveling is zo tastbaar dat Innocence Reaches in elk geval een algemene toon heeft die de luisteraar ongemakkelijk zit. Er zijn nochtans momenten die de moeite waard zijn en aantonen dat Barnes en co wel nog simpelweg plezant als vanouds kunnen zijn. “Gratuitous Abysses”, relatief rechtdoorzee, is misschien nog het beste voorbeeld. Of ook “Chaos Arpeggiating”, met zijn aanstekelijke gitaarmelodie. En er is wel altijd duidelijk een creatieve geest met een ongebreidelde fantasie aan het werk. Helaas is er op weg naar die toppen veel inspanning nodig, alsof het een bergbeklimming betreft.
Als de wind goed zit, kan Of Montreal dus wel nog iets teweegbrengen. Deze poging gaat alles bij elkaar wat de mist in door eenrichtingsverkeer tijdens het creatieve proces (Barnes producete Innocence Reaches zelf). Ga volgende keer misschien gewoon te rade bij een klankbord — en nee, Kevin, je alter ego Georgie Fruit telt niet mee.
