
Vernieuwend of zelfs maar verrassend is ‘Bend to the Breaks’, het
debuut van het Brits-Amerikaanse Five O’ Clock Heroes niet te
noemen; één blik op het cd-booklet, waar ongetwijfeld een volledig
team art directors dagen hard labeur op verrichtte, verraadt een
haast onuitstaanbare drang naar faam en coolness. Meer nog dan voor
een band die nogal opzichtig naar de status van flavour of the
month hengelt, staat Five O’Clock Heroes echter voor vrolijke,
volstrekt pretentieloze en vooral dansbare punk die ergens tussen
de frisse pop van Hot Hot Heat en de drie-akkoordenpunk van The
Ramones in ligt.
Zoals met het werk van Joey Ramone en zijn kompanen ook geregeld
het geval was, is ‘Bend to the Breaks’ uiterst wisselvalig. Deze
Amerikanen doen er bij hun volgende plaat, die er gezien de
bescheiden hype rond de band meer dan waarschijnlijk komt, dan ook
beter aan om niet zomaar enkele stappen in het schrijfproces van de
plaat over te slaan, en zeker niet dat gedeelte waarin er
oordeelkundig geschrapt wordt. Nu gelden er voor een debuut wel
verzachtende omstandigheden: de ergste kinderkwaaltjes bedekken we
met de mantel der liefde en zelfs een weinig genereuze luisteraar
zal tot de vaststelling komen dat er uit deze vrij lauwe plaat
minstens een uitstekend ep’tje gepuurd kan worden. Het zijn die
nummers die we hier voor u eventjes op een rijtje zetten.
Om te beginnen is er het bezwerende ‘Head Games’, dat jongleert met
een melodielijn die wel heel opvallend leentjebuur speelt bij The
Strokes’. Het bijbehorend schizofreen refreintje en de compacte
lengte van twee minuten – de duur van de gemiddelde klassieke
punksong – zorgt voor een portie potente punkrock. Plaats 2 en 3
zijn voorbehouden voor het volstrekt onweerstaanbare ‘Run to Her’
en ‘In Control’, een song met torenhoge meezingbaarheidsfactor.
Terwijl u alvast de plaatselijke karaoke onveilig maakt, glijden
wij in onze beste dansschoenen voor het uiterst geile ‘Good
Lovers’, heupwiegende bewegingen en Pulp Fiction-moves incluis.
Echt loskomen doen we pas met het fenomenale, aan The Ramones
schatplichtige ‘White Girls’. Een kanjer van een song die u best
absorbeert met de blik op oneindig en een stevige pint in de hand
(en de volgende dag gegarandeerd een stevige kater). Vielen net uit
de boot: ‘Time on my Hands’ en ‘Stay the Night’, wegens nét dat
tikkeltje te langdradig.
Over de hele lijn bekeken is ‘Bend to the Breaks’ een onderhoudend,
bij vlagen zelfs geweldig plaatje dat gekwelde zielen troost zal
bieden met talrijke vrolijke deuntjes. Toch lijdt het weinig
twijfel dat dit album in de loop der jaren in ons cd-rek veel meer
stof zal vergaren dan pakweg ‘Rocket to Russia’ van hun, stilaan
volledig gedecimeerde Grote Voorbeelden. Het duurt dus nog wel even
voor de Five O’ Clock Heroes hun naam zullen waarmaken, maar als
pantoffelhelden hebben ze hun nut reeds bewezen!