102
Tienermeisjes overal ten lande, steek uw grootste, meest
fonkelende oorringen in en airbrush grondig uw froufrou, want na
‘Honey’ en
‘Take the Lead’
is er alweer een nieuwe o zo inspirerende “dans jezelf uit de
miserie”-film uitgekomen. Dat subgenre is niet nieuw – in de jaren
tachtig hadden we al ‘Fame’, ‘Flashdance’ en ‘Dirty Dancing’ als
prototypes ervan – maar de laatste tijd lijkt het de regel te zijn
geworden dat er elk jaar minstens één zo’n exemplaar dient uit te
komen. Die films zijn nauwelijks van elkaar te onderscheiden wat
plot of thematiek betreft, en verlopen steeds volgens een vast
stramien: één van de meer aantrekkelijke specimens van de
hedendaagse homo sapiens onder de 25 leeft in sociale en financiële
nood maar kan goed dansen, een vaardigheid die hij/zij vervolgens
gebruikt om zelfrespect te kweken en een betere toekomst te
veroveren. Voilà , dat is ‘m. Veel ruimte voor verrassingen laat de
vooraf uitgestippelde structuur van dat soort films niet toe, maar
hey, dat zal zowel de makers als het doelpubliek worst wezen.
Veertienjarige meisjes willen geen interessante personages op dat
scherm zien en al zeker geen realistische – ze willen lekkere
kerels, en zolang die dan maar niet teveel spraakgebreken tegelijk
hebben, is het al dik in orde. Ze willen geen originele of
authentieke situaties, maar wel dezelfde voorgekauwde clichés die
ze al kennen van op tv, zodat ze er zeker van kunnen zijn dat er
geen overdreven hersenactiviteit vereist zal zijn. Middelmatigheid
scoort, omdat je er geen inspanning voor moet leveren om het te
kunnen consumeren. Dus waarom zouden de makers van dit soort cinema
ooit proberen om boven die middelmatigheid uit te stijgen?
In ‘Step Up’ volgen we Tyler Gage (Channing Tatum), een jongen
van “de verkeerde kant van de stad” zoals dat dan genoemd wordt,
die op een nacht wordt betrapt terwijl hij een kunstschool aan het
vandaliseren is. Tyler krijgt 200 uur gemeenschapsdienst aan z’n
been, en voor hij het weet, staat hij in die school de vloer te
dweilen (we weten overigens dat het een kunstschool is omdat de
leerlingen er in de gang om geen enkele aanwijsbare reden viool
staan te spelen en samen in harmonie zingen – wat doen leerlingen
van een kunstschool anders?). Daar maakt hij kennis met Nora (Jenna
Dewan), de frisse jonge meid van dienst, die binnenkort een
levensbelangrijk dansoptreden heeft (het belang van dat optreden
wordt ruwweg achthonderd keer benadrukt, opdat we het toch maar
begrepen zouden hebben), maar wiens partner thuiszit met een
blessure. Nora heeft dus een vervanger nodig en u mag één keer
raden wie dat zal zijn.
En daar gaan we dan voor de gebruikelijke melodramatische
plotwendingen: Tyler kan fantastisch dansen, hij en Nora worden
verliefd op elkaar, maar Tyler voelt druk van zijn oude vrienden om
toch in zijn criminele wereldje te blijven zitten. Jaja, het wordt
spannend in ‘Step Up’.
Erg geloofwaardig dreigt het allemaal nooit te worden: de
personages drukken zich uit in gezwollen monologen waarin ze hun
verkeerd begrepen gevoelens haarfijn uitleggen, maar met al dat
lijken ze nooit echt contact met elkaar te maken. Je voélt gewoon
dat dit acteurs zijn die tien minuten voor de opname nog elk in hun
eigen trailer zaten en nu simpelweg hun tekst komen opzeggen. Er is
geen chemistry, niks dat ons ervan kan overtuigen dat die
personages echt iets voor elkaar voelen. De enige relatie in het
hele scenario die ook maar een klein beetje naturel bevat,
is die tussen Tyler en zijn jongere zusje – de momenten met hun
tweetjes zijn de enige die niet geforceerd en fake lijken.
Bovendien is ‘Step Up’, in navolging van ‘Honey’, alweer een film
die wanhopig mikt op enig street credibility. Tyler en
zijn vrienden stelen wel eens de occasionele auto, en uiteraard
lopen ze allemaal rond in het standaard uniform van De Jeugd Van
Tegenwoordig: jeans waar je een dwerg in kunt verstoppen, veel te
wijde t-shirts en een baseball petje met de klep naar achteren.
Yup, ‘Step Up’ probeert erg cool te doen, maar de
situaties blijven naïef en zonder de minste lef in beeld gezet. Wat
voor geweld er in dat gevaarlijke wereldje van Tyler dan toch
plaatsvindt, wordt netjes off camera gehouden. We krijgen
hier alweer die proper opgepoetste fantasieversie van de
werkelijkheid waar het puberpubliek van deze film waarschijnlijk
nog in gelooft ook.
Channing Tatum levert een eigenaardige, maar ontegensprekelijk
hoogst individuele interpretatie af van het begrip “acteren”: hij
loopt constant rond met hondenoogjes en een door het leven zwaar
getergde, mokkende smoel, alsof hij een gelobotomiseerde James Dean
probeert te kanaliseren. De man kan een aardig stukje dansen, en ik
wens hem dan ook alle succes als derde van rechts in de achterste
rij van het koor bij de volgende off-Broadway productie van
‘Grease’. Als hij zich verder maar niet meer aan acteren waagt.
Jenna Dewan, op haar beurt, ziet er dan wel weer bijzonder
okselfris uit, maar lijkt onder de illusie gebukt te gaan dat
fotogeniek glimlachen en acteren hetzelfde zijn.
Een scenario dat volledig bij elkaar gejat is van eerdere
producten in hetzelfde genre, een nadrukkelijk levenslesje dat er
met de voorhamer wordt ingetimmerd, geforceerde situaties en
dialogen, lamlendige acteerprestaties… En toch bestaat er
schijnbaar een immens publiek voor dit soort films. ‘Take the Lead’ was een
kassucces en de consensus die er onder illegaal jonge meisjes
heerst over ‘Honey’ kunt u lezen in
de reacties op onze recensie van die film. Nu weet ik eindelijk
waar al die tienermeisjes, oestrogeen duizelingwekkend razend door
hun lichaam, allemaal zaten toen ik nog een tienerjongen was: bij
dit soort films. Het weze hen gegund, maar iedereen die effectief
een goeie film wil zien, wil ik voor de vorm graag aanraden om hier
weg te blijven (mocht u zo’n advies dan toch nodig hebben). En aan
al die jongens die zich door hun vriendinnetje hier naartoe laten
sleuren in de hoop dat ze dan achteraf zullen kunnen scoren: goede
moed en veel succes.
