Ik heb een gelukkige jeugd gehad. Ok, er was af en toe wat ruzie en
er werd wat meer dan nodig met onterving gedreigd, maar als puntje
bij paaltje kwam, wist ik dat ik op mijn ouwelui kon rekenen.
Cortney Tidwell had niet zoveel geluk. Maar zoals Jezus het mooi
placht te zeggen: “Het is op de mesthoop dat de mooiste bloemen
groeien”.
Tidwell’s moeder pleegt in 1999 op 49-jarige leeftijd zelfmoord.
Manisch-depressief en zo paranoïde als een schizofreen paard met
het karakter van een ezel. Haar gemoedsschommelingen waren zo
heftig dat Cortney het grootste deel van haar jeugd op haar kamer
doorbrengt. Door het nachtelijke, obsessieve pianospel van haar
moeder krijgt ze zelfs een hartsgrondige afkeer van muziek. Maar
dat verandert na de dood van haar moeder. De piano lijkt Cortney te
bezweren: ze kon er haar zware buien mee kanaliseren.
De dag van vandaag lijkt niemand die ‘diepzinnige’ muziek maakt,
gewoon te kunnen (of mogen) zeggen dat hij/zij op een bepaald
moment in zijn leven gewoon niets beter te doen had. Onverwerkte
kindertrauma’s, een bijna-doodervaring of een panische angst voor
zeemeeuwen, voor iets minder gaan deze lui niet. Maar in een
zeldzaam geval twijfelt geen vezel in mijn lichaam dat zo’n verhaal
waar is. Zeker als er de muziek is om het te bewijzen.
Zo klinkt ook het merendeel van de nummers op ‘Don’t Let The Stars
Keep Us Tangled Up’: zwaar en inspannend, getergd en
vastberaden.
Opener ‘Eyes Are At the Billions’ zet onmiddellijk de toon. Tidwell
opent eerder broos, maar laat de muziek halverwege de bovenhand
nemen, en dan wordt het nummer pas echt goed.
In ‘Society’ horen we zowaar Kurt Wagner. En dan hebben we het
natuurlijk niet over naamgenoot Nightcrawler, een freaky mutant uit
de
tweede X-Men, maar over de zanger van Lambchop. U weet wel, die man die klinkt alsof hij een
zoetgevooisde maar nogal corpulente roodbuikvuurpad in zijn keel
logeren heeft. Sympathieke gasten trouwens, die van Lambchop.
Wagner, William Tyler (lid) en Jonathon Marx (voormalig lid) waren
zo vriendelijk om bij de meeste nummers voor de muzikale
ondersteuning te zorgen.
Titelnummer ‘Don’t Let the Stars Get Us Tangled Up’, is van het
beste wat op de plaat staat. Het zit technisch goed uitgekiend in
elkaar, zonder gekunsteld over te komen.
Bij het tweede nummer, ‘Pictures on the Sidewalk’ (dat ik overigens
een uitstekend nummer vind), merken we voor het eerst een trucje
dat Tidwell wel vaker uithaalt. Op de achtergrond croonen en
tegelijkertijd los over de eigen stem zingen. ‘Non Commitment’ is
wat dat betreft van hetzelfde laken een pak. “Klinkt wat zagerig”,
hoor ik u denken. U heeft gelijk. De vraag is of u dat ook kan
pruimen. Afsluiter ‘The Tide’ is zagerig in het kwadraat, dus als
die aan bod is, leggen we gelijks een ander cd’tje op. Er zijn
grenzen.
Mijn persoonlijke favoriet is ongetwijfeld ‘Missing Link’.
Strak begeleid op keyboard en drum haalt Tidwell haar beste
registers boven. Voor de Björk-fans kan ‘Illegal’ tellen, met als enige
ogenschijnlijke verschil dat deze meid uit Nashville komt.
In ‘I Do Not Notice’ heeft miss Tidwell het hopelijk niet over de
orgeltonen, want die zijn van het begin prominent aanwezig. In
ieder geval: I do notice, and I do not like. Er is een
reden dat het onding enkel nog in kerken bespeeld wordt. Het leven
is lijden, en orgels horen daar onlosmakelijk bij. Toch, ook in
andere nummers op de plaat is er orgelspel, maar het grote verschil
is dat zij het geheel ondersteunen en niet dat ze het moeten
dragen. Het verschil tussen dat snuifje zout op een zak friet en
een zak zout zonder frieten, zo u het wil. Nu nog een pintje, en
dan zijn we pas echt content.
