Stijn Vandeputte is terug van nooit weggeweest. Na een uitgebreide
rondreis langs de Belgische en Nederlandse podia vond de Brusselaar
de tijd en inspiratie om een nieuwe cd uit te broeden. Ditmaal geen
soloproject, zoals zijn eersteling Euphoric uit 2004, maar een uitgebreider totaalconcept
waarin plaats werd gemaakt voor strijkers, blazers, piano en – het
meest verrassende voor de platgelabelde Sexjunkie – sentiment.
“Can’t have dick singing about pussy all the time, can
we?” De verwachtingen bij een tweede full-cd zijn
traditiegewijs torenhoog, dus waren de kritische messen reeds
gescherpt.
De rudimentaire speelse electro van het eerste uur (‘Steentjes
Gooien’) heeft hij achterwege gelaten, maar Stijn predikt nog
steeds dezelfde funky boodschap. “If U came to Party / Y don’t
U party“, luidt het vanaf de eerste noten op ‘YDon’tU’ (let
vooral op de Prince-achtige typografie). De tracks klinken voller
en bedachtzamer en naarmate de cd vordert, hoort u duidelijk de
vooruitgang die Stijn heeft geboekt in vergelijking met 2 jaar
geleden. Is het de invloed van of de samenwerking met andere
getalenteerde muzikanten waaronder o.a. Jon Birdsong, bekend van
Beck, Neurosis, Calexico, Dijf Sanders en zijn solowerk, of kunnen
we clichématig besluiten dat Stijn volwassen is geworden? Die
discussie laat ik aan u en uw cafékompanen over.
Wij concentreren ons voornamelijk op de tracks op het album. En wat
ons daarin opvalt, zijn de vele muzikale wateren die Stijn behendig
bevaart en die ons beletten om dit album een duidelijk genre op te
kleven. ‘Shenosinger’ en ‘Gasoline&Matches’ zijn tracks die
niet hadden misstaan op Euphoric, maar daarna verandert Stijn van koers.
‘Autumnday’ is een zoetige pianoballade van de hand van Jon
Birdsong, met een jazzy knipoog naar die andere perfecte dag,
bezongen door Lou Reed. Het blijft een cover, maar dan wel eentje
met een meerwaarde. De revolutionaire drang in ‘Peopleguns’ mist
voor het beoogde effect misschien een snediger stemtimbre. Geef ons
dan liever ‘Shitrightnow’,waarin Stijn ironisch het wereldleed
(“Wish we could say the world is happy now”) verhaalt en
tevens zijn vocale kunnen illustreert op een bedje van breakbeats
en blazers. ‘Betachit’sgonnacome’ is wederom een kunstig geknutseld
stukje snedige electro met een hoog Korg-gehalte.
Logische (commerciële) single van het album vormt ‘Hot&Sweaty’,
zijnde het uitstalraam van de groep Stijn en niet langer louter en
alleen de performer. Leuk detail is het feit dat de bijhorende clip
werd geregisseerd door zijn vriendin Joke Liberge. Prachtige
samenwerking op zowel audiovisueel als amoureus gebied. Na al dit
gefunk en gezweet verdient het luisterend oor wederom een moment
van afkoeling. ‘Seaseason’ werkt ronduit betoverend: het viooltrio
Steven De Roeck, Stefaan Smagghe en Luc De Gezelle krijgt een
hoofdrol toegewezen en is bij deze geprezen. Als afsluiter krijgen
we ‘Makenosense’ voorgeschoteld, maar ergens knaagt het gevoel dat
deze track beter tot zijn recht zou komen halverwege het album.
Mierenneukerij van deze aard verraadt natuurlijk de sterkte van de
gehele plaat. Er moest toch iéts zijn waar we een portie commentaar
op konden geven.
‘The World Is Happy Now’ is méér dan een slaafse volgeling van
Euphoric. Het getuigt van vernieuwing, lef en
zelfkennis om “uit het niets” een groep op te bouwen, plaats te
laten voor andermans talent en toch je persoonlijke voorkeuren te
behouden. Seks heeft moeten wijken voor sentiment, elektronica voor
instrumenten. Dit alles maakt van ‘The World Is Happy Now’ een veel
warmere, toegankelijkere plaat die nog meer potten kan breken dan
zijn voorganger. Stijn heeft zich andermaal overtroffen en verdient
het om gehoord te worden. Of hij live de verwachtingen kan
inlossen, kan u zelf aan de lijve ondervinden tijdens zijn
uitgebreide tournee.
