Angst, pijn, treurnis en de aanvaarding ervan: de mannen van I Love
You But I’ve Chosen Darkness steken hun fatalistische fascinatie
voor de minder zonnige kant van het leven niet onder stoelen of
banken. Als een Anakin Skywalker met suïcidale neigingen omarmen ze
the dark side om zich als dorstigen te laven aan hun
Weltschmerz. Dat de invloeden van deze Texaanse band niet bij
The Magic Numbers of The Beach
Boys te vinden zijn, had u ook al door. ILYBICD is nu-wave met
inktzwart bloed in de aderen en zoekt dan ook logischerwijs
aansluiting bij Joy Division,
The Cure en collega nu-wavers als Interpol, Editors en Calla. In de melancholische duisternis
van deze Texanen valt geen enkel lichtpuntje van originaliteit te
ontwaren, maar toch is het aangenaam verdwalen in hun wereld van
diepe baslijnen, echo en holle drums.
Op de hoes van ‘Fear Is On Our Side’ staat een blauw hart met een
zwart kruis erover afgebeeld. Het zou de deurmat kunnen zijn van
een mysterieus huis dat ontstaan is in de verbeelding van de
Amerikaanse schrijver Mark Z. Daniliewski (zij die ‘Het Kaartenhuis
gelezen hebben, weten wat we bedoelen). Met opener ‘The Ghost’
treed je immers binnen in een spookkasteel waar je geen hand voor
de ogen ziet. De sfeer is nog donkerder dan de anus van een zwarte
stier en geesten schieten door je lijf door middel van messcherpe
gitaren en een tekst over gemis en verlangen. ‘According to Plan’
kiest met typische eighties-drums en een Peter Hook-baslijn voor
een bedaarder ritme en trekt je mee naar de donkerste holen van de
jaren ’80, waar een tot vleermuis gereïncarneerd icoon als Ian
Curtis langs je oren scheert, de vervloekte nacht tegemoet.
ILYBICD mag dan uit hetzelfde vaatje tappen als Editors en
Interpol, er zijn toch verschillen met deze bands aan te wijzen. Zo
klinkt de stem van Christian Goyer minder diep en meeslepend dan de
misthoorn van Paul Banks. Wat zijn vocalen aan diepte missen, wordt
echter goedgemaakt door de barstjes van melancholie die zijn
zangpartijen vertonen. In het prachtige, traag ontluikende ‘We
Choose Faces’ zingt Goyer alsof het zwaard van Damocles op het punt
staat om zijn hoofd in tweeën te splijten. “The last ride
together / before we go“, kreunt de man. Veel meer dan andere
nu-wave-bands trekt ILYBICD de kaart van sfeer. Zo is ‘The Owl’ een
postrockminiatuurtje dat de maan laat opkomen om Goyer te laten
huilen als een getergde wolf in het epische ‘Today’. Die
postrockinjecties zorgen voor de nodige afwisseling zonder dat
‘Fear Is On Our Side’ een onsamenhangende plaat wordt. Nog meer dan
bij andere groepen die post-punk en new wave recyleren, is dit
album een langgerekte trip door een duister niemandsland. De
verroeste medaille heeft echter ook zijn keerzijde want instant
klassiekers als ‘NYC’ van Interpol of ‘This Better Go As Planned’
van Calla hebben we niet aangetroffen. Voor het sonische arseen van
songs als ‘At Last Is All’ en het titelnummer blijken we zelfs
volledig immuun te zijn. De afsluiter ‘If It Was Me’ maakt gelukkig
nog veel goed. Zweverige gitaren en synthgeluiden die recht uit de
hel lijken te komen, worden nog gecounterd door een laatste
stuiptrekking van levensdrang in de vorm van snedige gitaren, maar
de grijze mist wordt algauw weer opgetrokken, om niet meer te
verdwijnen.
Deze recensie bulkt van de referenties naar duisternis, maar
ILYBICD heeft het zelf gezocht. De new wave-clichés worden al te
teder omarmd en in hun pikdonkere nacht zijn ze het spoor naar een
eigen geluid compleet bijster. Hoewel de gimmick soms om de hoek
loert, is ‘Fear Is On Our Side’ toch genietbare nu-wave die het
effect geeft van een paar glazen rode wijn tijdens een depressie:
een benevelde, wazige geest waarin de lichtpuntjes van het leven
amper opblinken.
