Keyboardspeler en gedoctoreerde filosoof John Maus maakte zichzelf los van Ariel Pinks Haunted Graffiti en vertaalde zijn hoogstpersoonlijke kruistochten in Songs. Maus’ bizarre elektro lo-fi pop is vrij eendimensionaal, maar beklijft door een doorgedreven koppigheid. Dit is een buitengewoon vreemde eend in de bijt.
Songs is een vat vol tegenstrijdigheden, en zo komt het mogelijk ook aan bij de luisteraar. Het gaat goed tot je ergens halverwege bent. Het gejengel en gepingel op de synthesizer begint danig te vervelen en de toegewijde luisteraar verliest even de voeling met Maus’ absurde teksten die laveren tussen kolder, romantische versmeltingsdrang en cultuurkritiek. Voor je je laat dragen op de barokke wolkenlucht, vertoon je spasmen van verzet, en wil je zo vlug mogelijk afstand nemen van deze misselijkmakende mijmeringen die je op alle niveaus in het duister doen tasten. Er is ook nog ergens de ontkenningsfase, na de derde beluistering ongeveer, en dan, gebeurt het: voor de buitenwereld zie je eruit als een zich in bochten wringende John Cleese, maar van binnen ben je al definitief toegetreden tot het Maus-oleum.
Maus’ donkere en lichtjes gemanipuleerde gothic stem en de typisch daarbij horende synthesizer- en orgelgeluiden flitsen je terug naar de vroege jaren tachtig. Deze Songs komt in die zin op het juiste moment, nu er zich al een tijdje een herwaardering van die periode in de popmuziek voordoet. Maus, die alles zelf inblikte en uitvoerde, slaagt erin om in de betere ’Ultravox-e’ new wave uitstapjes ("Time To Die", "Maniac", "I’m Only Human" en "Peace That Earth Cannot Give") het (opzettelijke) pastiche-karakter van zijn Songs te overstijgen.
De opstoten van aanzwellende nostalgie ("That Night", "Forever and Ever and Ever") en het geschuifel in met heimelijke verlangens volgestouwde kerktorens ("Just Wait Till Next Year") verrast door de berusting in het levenseinde ("Time To Die") en de drang om niet tevreden te zijn met welk compromis dan ook in de liefde of het leven ("Peace That Earth Cannot Give"). Wie zich vroeger al eens onderdompelde in Ian Curtis’ ondergangsstemming (Joy Division), zal hier graag een eindje in meegaan (vooral "Of North Of North Stars"). Toch streeft dit muzikale pamflet, dat gevuld is met lamentaties omtrent seksuele behoudsgezindheid ("Less Talk More Action") en op zoek gaat naar een eerherstel van de romantische, samenvallende liefde ("Through The Skies For You") vooral naar manieren om op het rechte, lichtende pad te blijven (’Break through the madness of the night, everything is gone be all right’) en niet voorbij te gaan aan de helende werking van de liefde.
Het is mogelijk om trouw te blijven aan Pinks ’buitenstaanders’-attitude, maar de ingenieuze vermenging van ernst, pastiche, farce en vormelijke anachronismen bezorgt Songs een wankel karakter. Deze in de VS wonende Brit, heeft een farce gelanceerd, maar je moet al Frank Zappa’s talent en vernuft hebben om dat over de hele lijn te laten slagen. De farce is te smaken, maar de vormelijke en inhoudelijke satire nijpt de smaakpapillen ook vaak dicht en vooral in het tweede gedeelte wordt er al eens een onvergefelijke scheve schaats gereden ("It Takes Time"). Maus vindt het nodig om potentiële parels ("Real Bad Job", en vooral "The Peace That Earth Cannot Give") te verkrachten door maat en ritme zo te manipuleren dat de song zich halverwege gaat gedragen als een levenslustige zalm die zich de dood in zwemt.
Afgezien van de soms onbegrijpelijke enerverende koersveranderingen,en het feit dat Maus muzikaal diepe kerven maakt in je geduldssensoren, hoort Songs ook en vooral op de lachspieren te werken. Stereotiepe verzen zoals ’sex with car, sex on top of cars, sex inside of car, sex with moviestars, sex with Ringo Starr…’ ("Don’t Be A Body"), en ’not enough action, too much talk, let’s talk, more action, take off your shirt, take off your pants’ ("Let’s Talk More Action") doen de wenkbrauwen aanvankelijk fronsen, maar na een tijdje klinkt het — zoals dat geldt voor Songs in zijn geheel— heel vertrouwd.
