Het was bang afwachten hoe Mike Skinner zou reageren op het onverwachte succes van "Dry Your Eyes". De Britse herrieschopper profileerde zich op zijn eerste twee platen immers als geezer; een arme straatrat die uit verveling tegen de schenen schopt en heilige huisjes sloopt. Meer dan drie miljoen albums en een eigen platenlabel later moest hij op zoek naar nieuwe invalshoeken.
Plots werd Skinner de voice of a generation: gedesoriënteerde Britse jongeren associeerden zich met de herkenbare teksten van The Streets waarin mechanische determinatie opgevoerd werd als verheerlijkte kunstvorm. Ook de connaisseurs onthaalden hem als erudiet straatdichter. Een enkeling zag in de Brit zelfs de nieuwe Dostojevski. Al die heisa resulteerde in een miljoenenverkoop en Skinners levensmotto kwam uit: "Weak Become Heroes". Exit: lauwe biertjes, openstaande telefoonrekeningen, … enter: champagne, decadente celebrityparty’s en bijbehorende Rolls Royce.
De verworven weelde werkte gelukkig niet als een rode lap op een stier: pochen over de sterrenstatus is geen optie, dus kruipt Skinner in de huid van de antiheld. Zo voelt hij zich nog steeds niet te beroerd om wat zelfkritiek te spuien. Met "Fake Street Hats" wijdt hij zelfs een volledige track aan de schertsvertoning van vorig jaar op het Lowlands-festival: straalbezopen schold de mc het publiek de huid vol toen ze allen The Streets-petjes droegen. Paralytic Mike vergat even dat het om een marketingstunt van zijn eigen platenfirma ging. "Mijn manager heeft me na dat incident een mep in het gezicht gegeven en daar ben ik hem nog steeds dankbaar voor", zo vertrouwde hij De Morgen toe.
De spitante vondsten en de woordgoochelarij van weleer zijn nog steeds in overvloed aanwezig. "If love is blind then why do we all buy lingerie?", zo klinkt het op "Memento Mori". In "When You Wasn’t Famous" heeft Skinner het over zijn vermeende relatie met Cheryl Tweedy van Girls Aloud: "So when you try to pull a girl, who is also famous too, it feels just like when you wasn’t famous". Op "Two Nations" krijgt de Amerikaanse gangstercultuur een ferme veeg uit de pan: "We build up our stars and then papers sweep on them. And you build on stars and maniacs shoot them … I’m proud we gave you people like John Lennon, even though you shot him as well". In your face, zo heet dat dan.
Op muzikaal vlak stelt The Hardest Way To Make An Easy Living echter veel minder voor. De vernieuwende two-step beats zijn verdwenen. Waar kompaan Wiley meer richting dubstep evolueerde, zoekt The Streets vaker de geijkte wegen van de populaire muziek op. Opener "Prangin’ Out" is een ware street banger: een gesyncopeerde west coast beat waar Dr. Dre een patent op heeft, dreunt eindeloos door. Verder passeert er nog een socaritme op "When You Wasn’t Famous", en een occasionele piano doorheen "Never Went To Church", een wel heel wansmakelijk afkooksel van "Dry Your Eyes". Het is haast niet te geloven dat de vorige The Streets-albums rond erg onconventionele, licht ontvlambare beats opgebouwd waren.
Cultuur wordt geconsumeerd en is als dusdanig geen elitair goed. Hierdoor ontgoochelt The Hardest Way To Make An Easy Living de meerwaardezoeker, maar verzekert het zich van een pak handjes in de lucht tijdens de komende festivals. Geef de mensen wat ze willen horen. Of "You say that everything sounds the same, then you go buy them. There’s no excuses my friend", zoals Skinner het zelf ooit verwoordde.
Wie gek was op Original Pirate Material, het debuutalbum van The Streets, beseft dat zijn favoriete Britse hooligan de kans op een loepzuivere hattrick laat liggen. Wie de groep vooral van "Dry Your Eyes" kent, mag zijn grasperkje beginnen te maaien; met een braadworstje op de barbecue en The Hardest Way To Make An Easy Living door de speakers belooft het een zorgeloze zomer te worden.
