Dan Treacy, zanger en bezieler van de Television Personalities – TV
Personalities voor de vrienden – is één van de fijnere
excentriekelingen die het Britse popwereldje rijk is. Zijn met een
onvast stemmetje gezongen teksten getuigen van een kinderlijke
onschuld en een ontwapenende humor, maar ook van escapisme en
wereldvreemdheid.
Treacy en zijn bondgenoot Ed Ball waren de band in ’77 begonnen. In
’78 brachten ze de EP ‘Where’s Bill Grundy Now?’ uit, met de
klassieker ‘Part Time Punks’. Ondanks het feit dat deze song aan
alle kanten rammelt, qua opname zowel als qua speltechniek, heeft
hij de tand des tijds doorstaan. Treacy bezingt de weekend
punks waarmee King’s Road overstelpt werd, met frêle stem maar
vlijmscherpe lyrics: “They play their records very loud. And
pogo in the bedroom. In front of the mirror. But only when their
mum’s gone out.” Onnozel maar doeltreffend: Treacy’s
handelsmerk.
In 1980 verscheen debuut-lp ‘And Don’t The Kids Just Love It’, met
de song ‘I Know Where Syd Barrett Lives’. Pink Floyd-lid David
Gilmour was gecharmeerd door dit liedje over zijn jeugdvriend en
toen hij in 1984 voor het eerst solo tourde, vroeg hij de TV
Personalities mee als support act. Tijdens een optreden in Londen
vond Treacy het echter plots een goed idee om effectief het adres
van Barrett aan het publiek mede te delen. Gilmour was not
amused en ze werden prompt buitengesmeten.
De TV Personalities waren altijd al op zeer onregelmatige
tijdstippen op de buis verschenen; soms was het jarenlang stil, en
plots waren ze er weer. Maar sinds 1996 was de stilte oorverdovend.
Wilde geruchten over zenuwziekte en drugsmisbruik vlogen in het
rond. Treacy zou op straat geleefd hebben. Hij was zelfs dood.
Uiteindelijk bleek hij wegens drugsdelicten opgesloten te zitten in
een gevangenisboot. Tijdens deze gedwongen vakantie had een
priester hem een akoestische gitaar gegeven en zo ontstonden de
liedjes van deze plaat.
Ed Ball, die de band in 1982 verliet, komt z’n oude maat steunen en
doet opnieuw mee. Songs als “She Can Stop Traffic” en de titeltrack
grijpen terug naar de rammelende garagerock van weleer. In ‘Velvet
Underground’ proberen ze te achterhalen waar die sound in
hemelsnaam vandaan kwam, aan de hand van een vrolijk Rockabilly
deuntje en een verwijzing naar the Andrews Sisters: “Don’t sit
under the apple tree, with anyone but Lou Reed“. Verder treffen
we nogal wat modernismen aan: In ‘Ex-Girlfriend Club’ hangt een
dreigend sfeertje, waarin om onduidelijke redenen flarden uit
‘Uptown Top Ranking’ van Anthea & Donna verwerkt zijn, met hier
en daar een likje drum’n’bass, of een referentie naar J-Lo of
‘bling bling’; zeer postmodern, zeer ‘grime‘. ‘They’ll Have
To Catch Us First’ klinkt zelfs een beetje alsof The Streets waren
grootgebracht met Music Hall en BBC sound library platen. ‘You Kept
Me Waiting Too Long’ heeft een moderne dancebeat, gekoppeld aan een
oubollig orgeltje en is zowat het enige nummer waar onze tenen
licht van gaan krullen.
De rest van de plaat is behoorlijk aandoenlijk. ‘Sick Again’ is een
melancholische zielenuitstorting en ‘I’m Not Your Typical Boy’ een
hartverscheurende ballad, met enkel pianobegeleiding en Treacy’s
licht toondove jeugdherinneringen. ‘Dream The Sweetest Dreams’ is
een ontroerend scheef popliedje, met een mooie tweede stem van
zangeres Victoria Yeulet. In nogal wat songs brengt zij trouwens
soelaas: voor Treacy door haar zalvende woorden, voor de luisteraar
door haar heerlijke accent en warm timbre.
‘Then A Big Boy Came And Knocked It All Down’ is de ‘central piece’
van deze plaat. Treacy maakt, enkel begeleid door een soort
kerkorgel, de balans van zijn leven op. Zeer ontroerend. Met ‘I
Hope You’re Happy Now’, ‘No More I Hate You’s’ en ‘There’s No
Beautiful Way To Say Goodbye’ sluit de plaat af met drie breekbare
ballads. De gevoelens die hij hierin uit, wijzen er op dat de man
volledig gelouterd uit de gevangenis is gekomen. Hoera! Het systeem
wérkt!
Deze plaat is ontroerend, grappig, aanstekelijk, waanzinnig,
ongrijpbaar, onaf en nog geen klein beetje beschadigd, net zoals
Treacy zelf. Pikdonker is ‘My Dark Places’ echter niet; er schijnt
een fel licht aan het einde van de tunnel.
