In de tweede helft van de jaren negentig heette onze favoriete Belgische band De Bossen. Ranzige rock, scheurende gitaren, sexy vrouwenstemmen, De Bossen hadden het allemaal. Tot het plots onrustwekkend stil werd rond de groep. Die stilte wordt nu op overtuigende wijze doorbroken met Boy Trouble.
Groepen die gewipt worden door hun label, je kan er onderhand de straten mee plaveien. Het doet ons bijna in een polemiek ontsteken over de desastreuze gevolgen van onverantwoord gebruik van downloadprogramma’s en het harteloze beleid van platenbonzen allerhande. Maar onze dokter heeft ons ontsteken in polemieken ten stelligste afgeraden dus zullen we ons daarvan onthouden en u vooral proberen te overtuigen dat de nieuwe plaat van De Bossen een plaatsje in uw platenkast verdient.
Uiteraard kunnen we het niet over Boy Trouble, de nieuwe plaat, hebben zonder aan te halen dat zonder de harteloze platenbonzen en het onverantwoorde gebruik van downloadprogramma’s die plaat al jaren eerder het licht zou gezien hebben. Vorig album Feel The Beating, uit 2000 alweer, werd namelijk nog door PIAS verdeeld, maar daarna was het mooie liedje uit en werd de releasedatum van Boy Trouble alsmaar uitgesteld, tot er tenslotte ruim drie jaar verstreken zijn.
Boy Trouble verschijnt nu eindelijk op The Twilight Bark, het eigen label van de band, waarop eerder ook de platen rond bassiste Inneke 23 verschenen. Het album verschijnt in een beperkte oplage van — hoe hard is de muziekwereld — slechts driehonderd exemplaren. Elk genummerd en van een uniek hoesje voorzien door beeldend kunstenaar Bert Lezy. Natuurlijk is het niet de verpakking die telt, al mag die er in dit geval ook best wezen. Inhoudelijk zit het ook meer dan snor. Boy Trouble mag dan een duisterder randje hebben dan zijn voorgangers, na al die jaren hebben De Bossen absoluut nog niet aan kwaliteit ingeboet.
Opener "Torture Museum" is drie-akkoorden trash-rock zoals The Kids die ooit brachten tijdens hun hoogdagen, maar dan mét een goede zanger. Het nummer slaat een brug tussen de rammelrock zoals we die nog kennen van The Girl Collection en de meer op Neil Young geënte songs op Feel The Beating. In tracks als "You Should Have Left (This Boy Alone)", "Drug Life" en het kippenvel veroorzakende "Manage Me" lijkt frontman Wim DB zijn gitzwarte ziel binnenstebuiten te keren. Of die ziel werkelijk zo gitzwart is, durven we te betwijfelen tijdens het beluisteren van "Billy Is A Boy", een eersteklas rechttoe –rechtaan rockersong. Horen we trouwens geen verwijzingen naar Jimi Hendrix en Gene Vincent of is het wishfull thinking, veroorzaakt door de mood waarin deze plaat ons gebracht heeft?
De Bossen zouden De Bossen niet zijn als de dames geen prominente rol spelen. Ook dit album wordt mee staande gehouden door de strakke drums van Lara Wolfsmelk. Bassiste Inneke 23 mag dan weer het mooiste nummer uit Boy Trouble op haar palmares schrijven: "Short Short Story" is, onder meer door de samenzang tussen DB en 23, een pracht van een song die je vanaf de eerste noot bij de keel grijpt.
Als uitsmijter krijgen we "Country Trash", eerder bekend van Johnny Cash, al is er geen reden om deze versie als minderwaardig aan het origineel te bestempelen. Na het wegsterven van de laatste noten kunnen we maar twee dingen doen: hopen dat een volgend album niet zo lang op zich laat wachten en u aanraden zo snel mogelijk een exemplaar van Boy Trouble in huis te halen. Nu is het alleen nog hopen dat iemand van een of andere platenfirma het bestaan van een hart én De Bossen ontdekt.