
Deze plaat ligt al sinds vorige zomer op ons reviewstapeltje, maar
de releasedatum werd uitgesteld omdat er in augustus een ‘Best Of’
van Public Enemy uitkwam. En, eerlijk gezegd, hebben we vaker naar
die verzamelaar gegrepen dan naar deze nieuweling. Zelf lijken ze
ook te beseffen dat de door merg en been gaande sound en raps van
hun begindagen net iets straffer waren dan hun recente werk; zie de
verwijzing in de titel naar hun meesterwerk ‘It Takes A Nation Of
Millions To Hold Us Back’ uit 1988. En vandaar deze
vernieuwingspoging.
Alles op deze plaat – de lyrics, de beats, de sounds, de samples,
de trainingspakken – is van de hand van Paris, de militante rapper
die in 1990 debuteerde met de claustrofobische single ‘The Devil
Made Me Do It’. Op de gelijknamige langspeler samplede hij niet
alleen Malcolm X en de Black Panthers, maar ook Public Enemy
frontman Chuck D. Twee jaar later kieperde het Hip-Hop label Tommy
Boy hem buiten, omdat de opvolger nét iets te ver ging voor hen.
Dus bracht Paris ‘Sleeping With The Enemy’ zelf uit. De track ‘Bush
Killa’, waarin hij dreigde om Dubya Sr overhoop te knallen, maakte
zijn politieke agenda behoorlijk duidelijk.
Paris bewijst dat hij de Public Enemy geschiedenis grondig kent,
door de tracks hier te doorspekken met verwijzingen naar de
classics: Flavor Flav’s bijdrage aan ‘Public Enemy No.1’ duikt op
in opener ‘Raw Shit’, de piepgeluidjes van ‘Rebel Without A Pause’
worden doorheen ‘Rise’ verweven, in de rhyme van ‘Can’t Hold Us
Back’ zitten kleine referenties naar ‘Bring The Noise’ en de
titeltrack is een mini greatest hits, waarin de echo’s je om de
oren vliegen. Maar hij kan het niet laten om ook naar zijn eigen
beruchte tracks te verwijzen en onophoudelijk z’n platenlabel
Guerrilla Funk te pluggen.
Public Enemy ging reeds eerder met Paris in zee, voor een track op
hun ‘Revolverlution’ cd uit 2002. De man kan dus de juiste
geloofsbrieven voorleggen, maar dat Chuck D – de eloquentste aller
rappers – zijn lyrics door iemand anders laat schrijven, is toch
wel even slikken. D had het blijkbaar te druk en aangezien Paris de
initiatiefnemer voor dit project was, moest hij die
verantwoordelijkheid ook maar op zich nemen. Voor iemand die als
het geweten van zijn generatie beschouwd werd, geeft dat blijk van
een onverwachte onverschilligheid. Chuck D’s raps waren uiteraard
altijd al onderkoeld, maar hier lijkt het alsof hij gewoon voor de
klas een versje staat op te dreunen. De grapjassen onder u denken
nu ongetwijfeld dat dat ’toch voor alle rapplaten geldt’, maar
nogal wat rhymes gaan gebukt onder een alledaagse rijmelarij die
zeker niet helpt. Het is allemaal ongetwijfeld wáár wat er gezegd
wordt – zwarten worden nog steeds onderdrukt, Bush is een kieken en
oorlog is slecht – maar mag het alstublieft een beetje inventiever
dan “They gonna have to pop me, to stop me“?
En hoewel Paris verklaart dat hij wilde teruggrijpen naar de
revolutionaire sound van de eerste Public Enemy platen, klinkt het
allemaal erg relaxt. Er gebeurt niks buitengewoons of onverwachts.
Nogal wat tracks beginnen met een sample van één of andere black
power coryfee, gevolgd door een mellow beat en een streepje sax of
orgel hier en daar. Een aantal nummers neigen zelfs richting Dr.
Dre’s G-Funk. Met de misplaatste soul-diva vocals in ‘Hannibal
Lecture’ – dat ook de prijs wint voor tenenkrullendste woordspeling
van het jaar – als ultieme doodzonde. Public Enemy moet agressief
klinken en Da Bomb Squad this sho’nuff ain’t!
Gelukkig is er nog de klasclown en reality tv-ster Flavor Flav, die
het vermoeiende ‘Invisible Man’ behoorlijk opfleurt en in het hupse
‘They Call Me Flavor!’ met zo veel overtuiging de mist in gaat, dat
alles vergeven en vergeten is. “I’m in your mouth when you wake
up in the morning. I’m the stink on your breath when you’re
yawning“. Yeah, boyeeee!