Jorts, AI of Dubai-chocolade? Neen, dank u. Wij geloven nog steeds niet in hypes, maar we koesteren wel onze helden die ons die wijze les meegegeven hebben. Daarom trekken we vanavond naar een in laat zonlicht badend OLT waar Chuck D en Flavor Flav van Public Enemy halt houden.
En dat het een goede avond is geworden voor hiphopheads. Voorprogramma Ill Dimension is een crew waar de energie afdruipt waarbij de bars tussen de vier mc’s sneller doorgegeven worden dan snottepieten in een kinderopvang. Het geheel is even aanstekelijk en vloeit even vlotjes in elkaar over. Verschillende mc’s die normaal elk hun eigen project behartigen bundelen hun krachten in dit project voor het grotere goed en elk brengt zijn eigen stijl mee – zij het een flow als een machinegeweer of de sass van Mel Ross. Er wordt aan verschillende snelheden geschakeld en het middenvak wordt vakkundig gemeden terwijl ze hun liefde voor de reefer hartstochtelijk belijden – wat ons bij “Whodehellema” brengt, dat erg naar Cypress Hill neigt. En wat ons betreft kan er nooit genoeg Cypress Hill in deze wereld zijn. Een topvoorprogramma dus, maar met DJ Grazzhoppa achter de decks is het sowieso moeilijk om te falen. Afsluiten doen we met “Free, Free Palestine”, want als je geen onrecht kan aanklagen, is het geen optreden van Public Enemy.
Dé publieke vijanden winnen tegenwoordig eerder presidentsverkiezingen, maar de originele koningen van die titel heersen vandaag op het podium van het Openluchttheater te Deurne. De laatste keer dat we hen hier zagen, was het nog 2015. Flavor Flav reed toen het hele optreden lang rond op een hoverboard, de lyrics waren scherp als een scheermes, maar de bewegingen en de dansers begonnen toen al tekenen van roest te vertonen. Helemaal overtuigd waren we toen dus niet. Maar de tekenen zitten – nu ja – goed: ondertussen is er alleen maar meer om je kwaad over te maken. Koren op de molen van professioneel ruziemaker Chuck D dus, en wij zijn benieuwd dus of ze de halve lauwe show van toen kunnen rechttrekken.
Ja dus. Deze heren zijn nog steeds op hun best wanneer ze van withete verontwaardiging koken en in songs als het afsluitende “She Watch Channel Zero?!” tekeer gaan tegen de leeghoofdigheid en de kuddegeest van de massamedia (“Two, seven, five, four, eight, she watched, she said, all added up to zero and nothing in her head” – met één blik op de televisiegids kan je zeggen dat er sinds 1988 niet veel veranderd is).
Geregeld gaan alle vuisten in de lucht, spontaan of op vraag, en met die live-drummer en twee dj’s klinken ze (je moet er tegenwoordig in Deurne al moeite voor doen) nog steeds “Louder Than A Bomb”, dat net als “Don’t Believe The Hype” al vroeg wordt prijsgegeven. De rest van de set volgt op een – we spreken hier toch van twee frontmannen die de pensioengerechtigde leeftijd al hebben bereikt – moordend tempo, waarbij Chuck D als vanouds niemand spaart (met tijdens “State Of The Union (STFU)” Trump als logische kop van jut). Flavor Flav, vanavond met een rood glitterende klok op de borst, springt als een ongeleid projectiel rond – nogmaals, deze man is al zesenzestig jaar oud – en wisselt speeches voor verdraagzaamheid en tegen de politiek af met nonsens, zoals het verhaal dat hij de dag voordien in Amsterdam bijna omver gereden werd door fietsers als inleiding op “911 Is A Joke”. Tijdens hoogtepunt “Fight The Power” duikt hij zelfs het publiek en de halfronde in.
Het grootste probleem is dat er niets op deze show aan te merken is, alles is leuk. Maar … Public Enemy hoeft niet per se leuk te zijn. Hoe spitant Chuck D songs als “Bring The Noise” en “Rebel Without A Pause” ook brengt, er ontbreekt dat zekere je-ne-sais-quoi dat me naar huis zou sturen met een ongemakkelijk gevoel over de wereld waarin ik leef. Een extra scheut urgentie om als een loeiende sirene onrust te stoken in de hersenpan had welkom geweest. De revolutie is immers nog niet voorbij, maar blijkbaar is ze moeilijk te preken in een Openluchttheater waar de helft van het publiek rustig in de halfronde blijft zitten. Het is aandoenlijk om de ooit zo militante dansers hun hoekige bewegingen te zien uitvoeren, maar gevaar straalt dit niet meer uit. Chuck D en Flavor Flav kunnen ook na achtendertig jaar nog staan ginnegappen en ingestudeerde dansjes doen. Het conflict omtrent het ontslag van Flavor Flav in 2020 is duidelijk bij de vredespijp uitgeklaard. Handjes zwaaien en meezingmomenten zijn er allemaal, maar wat ontbreekt is de muilpeer op ons bakkes.
Maar klagen zou voor kniesoren zijn. Public Enemy verdient vanavond niets dan respect, zij hebben hun deel van de strijd geleverd. De beurt om de fakkel brandend te houden en door te geven is aan de jeugd – die vanavond overigens in verrassend grote getale aanwezig was. Misschien gaat het met de wereld dan toch nog de goede kant op.
