Wat is eigenlijk het ergste? Iemand missen of niemand in uw leven hebben die u k´n missen? Terwijl u daar eens rustig over nadenkt, kan u misschien best deze Loveheart van Merz opleggen, een plaat die een warme sjaal breit rond zulke mijmeringen.
Vast staat dat Merz zelf zes jaar geleden geruisloos van de aardbodem verdween om tweeduizend dagen lang eigenlijk helemaal niet gemist te worden. Conrad Lambert, de man achter Merz, oogstte tijdens de valavond van vorige eeuw echter heel wat succes aan de overkant van de Noordzee. Hij verscheen er overal waar je moet verschijnen om relevant te zijn: Top of the Pops, Jools Holland, in de studio van Jo Whiley, en zijn muziek gaf de dialogen in de populaire soaps Eastenders en Coronation Street een ongetwijfeld broodnodige meerwaarde.
En dan ging het licht uit. Het begin van een lange zoektocht voor Lambert, naar zichzelf en naar… Ja, naar wat eigenlijk? Dat hij dat vandaag zelf nog steeds niet weet, is hoorbaar op het indringende Loveheart, waarvan het maakproces Lambert als een trouwe hond begeleidde tijdens zijn talloze dwaaltochten door het Britse platte- en hoogland, tijdens zijn haast masochistische drang om een plaat te maken die zijn talloze vragen zou beantwoorden.
De verwijzingen naar zijn desolate queeste zijn legio. Het bloedmooie openingsnummer "Postcard From A Dark Star" steekt al van wal met: "Since I Left/I’ve Been Drifting/Through Some Distant Space/A Lonesome Place", met een prachtige piano als een onmisbaar kompas. Rusteloosheid blijft een onuitputtelijke bron van schoonheid. En dat is nog maar het begin. Op "Dangerous Ready Love Scheme" hoor je hoe Kid A in de Middeleeuwen zou hebben geklonken, terwijl Lambert aandoenlijk zijn vergeefse vlucht voor de liefde bezingt. Een gelaagd nummer zonder een noot te veel — dat doet ons nog steeds het kaf van het koren scheiden.
Hét absolute hoogtepunt van de plaat en misschien zelfs van het jaar tot dusver, "Verily", komt ons dan al tegemoet. Lambert richt zich tot zijn liefde en houvast die hem helaas verlaten heeft, terwijl een waarlijk subliem en prachtig koor met hem mee jankt. Het klinkt alsof de wind van de Schotse hooglanden, die Lambert tijdens zijn dwaaltochten de confronterende eenzaamheid en rusteloosheid in zijn gezicht blies, de studio is binnengewaaid en zo op de plaat is beland. Het kan vanaf dan alleen nog maar bergaf gaan, zucht de eeuwige scepticus in ons, maar dat doet het vooralsnog niet: "My Name Is Sad And At Sea" is even prachtig en weemoedig als de titel doet vermoeden en "Butterfly" is een soort folk die ons voor eeuwig naar het Ierse groen zou doen verhuizen.
Vooral op het tweede onbetwistbare hoogtepunt, "Warm Cigarette Room" klinkt Lambert als David Gray. Nu, dat zeggen ze van een balkende amoebe als James Blunt ook, maar als Blunt Ketnet is, dan is Merz Canvas om 23u30, het moment waarop steevast het beste te zien is. De elektronica op "Warm Cigarette Room" klinkt verrassend warm, de melodie klinkt alsof Lambert finaal is thuisgekomen. "Mentor" en vooral het fantastische "The Leaving Song" houden het niveau voor vele zielsgenoten van Merz onbereikbaar hoog, waarna de titelsong na afloop van de plaat telkens weer de repeat-toets induwt. Of waren wij dat uit onweerstaanbare dwang?
Kortom, Loveheart is een plaat die wij al missen als we ze ’s morgens vergeten mee te nemen om te spelen in de wagen, of als vrienden na onze lofbetuigingen de plaat geleend hebben en we ze veertig minuten later nog niet terug hebben. Het is een plaat die doet beseffen dat "missen" indien niet het mooiste, dan toch het dankbaarste gevoel is dat je kunt hebben. We zijn Conrad Lambert immers heel dankbaar voor deze plaat, vooral omdat we hem zo gemist hebben.
