Het Amerikaanse Bomp Records is de oudste independant van de VSA en voor de muzikale meerwaardezoeker van onschatbare waarde. Naast zijn reputatie als kweekstal voor superieure garagebands als Black Lips, The Black Keys, Soledad Brothers en Warlocks, wist het label ook naam te verwerven als verdeler van clandestiene releases uit een ver verleden — onder andere een paar duistere plaatjes van Iggy & The Stooges. Ook The Hypstrz’ Live At The Longhorn valt onder die categorie.
Het lettertype op het hoesje laat het al vermoeden: dit is een groep die op de een of andere manier iets met de legendarische Ramones te maken heeft. En het is nog waar ook, want de Ramones hebben wel degelijk een belangrijke rol gespeeld in de ontstaansgeschiedenis van The Hypstrz.
Het begon allemaal in de jaren zeventig toen The Hypstrz nog niet The Hypstrz maar King Kustom & The Cruisers (The All Leather Stomp Band) waren. Die groep bracht voornamelijk een repertoire van songs uit de jaren vijftig, dit omdat ze het moeilijk hadden met het schrijnende gebrek aan geniale eenvoud in de popmuziek. De groep had in die tijd naar eigen zeggen lak aan de opgedrongen hypes van Genesis, Supertramp en REO.
In 1976 kreeg de groep zelf echter genoeg van de fifties, waarop ze een decennium besloten op te schuiven. Het was het moment waarop King Kustom & The Cruisers in The Hypstrz veranderden, om als een van de allereerste moderne garagebands de wereld van de popmuziek te bevolken. In tegenstelling tot een hoop andere groepen uit die tijd, zouden The Hypstrz zich enkel op de Amerikaanse en niet op de Engelse muziekgeschiedenis focussen. Daarbij begonnen The Hypstrz spontaan artiesten en groepen als The Trashmen, The Sonics, Jimi Hendrix en James Brown te coveren.
Naarmate de scene groter werd, kwamen The Hypstrz ook in contact met groepen als The Dictators, de Ramones en de Suicide Commandos. The Hypstrz kregen de kans de podia met hen te delen, wat een stempel op hun sound naliet. Het zorgde ervoor dat The Hypstrz uiteindelijk simpel als de Ramones zouden klinken, om toch altijd met beide poten in de Amerikaanse jaren zestig te blijven staan. Dat zou hen uiteindelijk tot de onvervalste voorlopers van een hoop moderne garagebands maken. In tegenstelling tot de Ramones opereerden The Hypstrz veel meer vanuit de nostalgische hoek, waardoor ze meer dan de Ramones bij de garagebands van vandaag aansluiting vinden.
Het leuke aan Live At The Longhorn is dat de plaat alle gezichten van The Hypstrz omvat. Om te beginnen bevat de plaat het volledige Hypstrization, hun officiële plaat die ook apart op vinyl verkrijgbaar is. Die plaat geeft perfect weer hoe The Hypstrz op het hoogtepunt van hun roem klonken. Ze werd opgenomen tijdens twee concerten in The Longhorn waar The Hypstrz voor de allereerste keer als headliners schitterden, wat je hoort aan de plaat, want het speelplezier dat van Hypstrization afdruipt, is zo aanstekelijk dat we spontaan meer groepen zouden aanraden al eens wat vaker een plaat live op te nemen.
Dat The Hypstrz haast uitsluitend covers op hun palmares hebben, is geen storende factor. De groep verkondigde altijd al dat het beter is songs te coveren waar je van houdt, dan songs te schrijven waar je niet van houdt. Op Live At The Longhorn jagen The Hypstrz er de Amerikaanse rockgeschiedenis — zoals die er aan het eind van de jaren zeventig uit zag — met veel liefde door, en de eigenzinnige manier waarop ze songs als "Hey Joe" (Jimi Hendrix), "The Witch" (The Sonics), "Surfin’ Bird" (The Trashmen), "Louie, Go Home" (Paul Revere & The Raiders) en vele andere songs van Amerikaanse artiesten coveren, werkt écht zeer aanstekelijk.
Live At The Longhorn bevat met de songs van Hypstrization, de vier songs van de e.p. en de negentien onuitgegeven tracks maar liefst zevenendertig songs, verspreid over tachtig minuten. Dat kan best tellen als kennismaking met een groep die ervoor ging pure garage te maken in een tijd dat Fischer Z, The Cure en Joy Division hip begonnen te worden.
De groep deed aan het eind van de jaren zeventig iets wat op dat moment eigenlijk helemaal niet kon, maar wat nu — twintig jaar later — tot het alledaagse beeld van de popmuziek behoort. Dat maakt dat The Hypstrz als avant-gardistische versie van de moderne garageband zeker relevant zijn.
