Deel twee van System Of A Downs Mezmerize / Hypnotize-dubbelopnames is eindelijk uit, en wie deel één gehoord heeft, kan daar alleen maar gelukkig om zijn. Gebruik: samen te plooien en the American Dream ermee verpletteren.
Bij goddeau herkennen we een wijs man wanneer we er een horen, vooral wanneer die brave man er dezelfde mening als ons op nahoudt. Zo hoorden we zo’n specimen met prominente baard een halve steenworp geleden oude Armeense wijsheid verbinden met Westers materialisme: "Het enige verschil tussen de goede klassieke meesterwerken en hoogwaardige metal zit ’m in het instrumentarium". Aan het woord was Serj Tankian, wijze man avant-la-lettre, vrijheidsstrijder en halftijds bezetter van de microfoon bij de halve ganse zolen van System Of A Down.
Het deed ons even nadenken, die uitspraak, want we konden niet direct een klassieke evenknie bedenken voor Tankians eigen excellente metalproducten, hoewel bovengenoemde stelling daarmee niet in het minst ontkracht is. Hoe het ook zij: System Of A Down speelde eerder dit jaar de concurrentie aardig op een hoopje met Mezmerize, en doet dat met deel twee van deze uit elkaar gehaalde dubbelaar nog eens lustig over.
Net als Mezmerize is Hypnotize bovenal uit Daron Malakians lichtelijk gederangeerde bovenkamer gewassen. Net als bij Mezmerize levert dat een overvolle snoepwinkel aan machtig melodiewerk en samenzang op, en net als dat eerste deel van deze dubbelrelease gaat het overgrote deel van de nummers over alles wat een weldenkend mens maar kan storen aan de U.S. of A tijdens het laatste halve millennium.
Het enige verschil met deel één is dat Hypnotize mogelijk nog wat meer voor het brutale in your face-effect gaat. Dat gaat toch alleszins op voor de eerste paar nummers, en al helemaal voor de gepast getitelde opener "Attack". De gloeiende vaart van losgeslagen thrash wordt op "Dreaming" voortgezet en op typische SOAD-wijze afgesneden met een bijna contemplatief refrein: het heeft op zich wat weg van oorlog — of van de doorsnee aflevering van Tom en Jerry, al naargelang uw persoonlijke voorkeur.
De eerste toppen worden gescheerd met het triumviraat "Kill Rock ’n Roll", "Hypnotize", en "Stealing Society", stuk voor stuk stukjes (hehe) decadent lekkere melodieën. "Tentative" gaat weer volop voor snoeiende thrash, maar plaatst daar een verstillende break met passende tekst tegenover: "Where do you expect us to go when the bombs fall?" Had wijlen Rage Against The Machine het al over een "voice of the voiceless"? Niemand neemt die rol tegenwoordig beter en krachtiger over dan Tankian en zijn makkers.
In die context wordt er ten huize ons dan ook regelmatig gegniffeld wanneer we denken aan de FBI-agenten die dit zootje irregulieren in het oog moeten houden en teksten als die van "Vicinity Of Obscenity" moeten analyseren. Van "Banana, banana, terracotta pie" mag u maken wat u wil, maar wie zo ver komt zal in "Holy Mountains" het kroonstuk van de SOAD-cataloog vinden.
Een stapje verder herkent u in "Loneliest Day" ongetwijfeld een revisie van Lou Reeds "Perfect Day" waar de dringendheid vanaf druipt, en in afsluiter "Soldier Side" dat machtige moment waarop men als luisteraar een schitterend conceptueel geheel ontdekt en de volledige Mezmerize / Hypnotize-cyclus aan een hernieuwde luisterbeurt wil onderwerpen. Bij ons gebeurt dat nog steeds dagelijks, en het is nog geen enkele keer een karwei gebleken.
Mezmerize en Hypnotize vormen samen een buitengewoon geslaagd metalgeheel dat conceptuele proporties aanneemt, en dat soort grootsheid hadden we eerlijk gezegd niet van System Of A Down verwacht. De missing link tussen Pink Floyd, de Dead Kennedys en Slayer is voor eeuwig en altijd gevonden.
