De ’grootste Belg’ ging Liar er niet mee gewonnen hebben, maar weinig mensen weten dat vijf van onze landgenoten aan de basis liggen van de Europese poot van het metalcore genre. Met hun nieuwste, vijfde album, Murder Manifesto, laat Liar dan ook nog eens beslist horen wie er baas is.
Niet dat het waarschijnlijk is dat de mannen van Liar zichzelf graag in de plaats van onze eigenste leper messiah gezien hadden, de geschiedenis schrijft zichzelf immers wel. De legendarische band gaat er nog steeds voor alsof het nog maar net 1995 geweest is en Liar zijn eerste affiches begon te verzamelen. Een roedel uitgehongerde wolven dus, gewapend met hardcore/black/death/thrash metal die alle richtingen uitgaat en waar het bloed nog vanaf sijpelt.
Murder Manifesto is bijzonder strak ingespeeld. Dat wil zeggen: strakker dan het geconstipeerde darmkanaal van uw (ongetwijfeld erg hippe) grootmoeder. Een half minuutje meer dan een half uur heeft de plaat nodig om een overweldigende muzikale veldslag rond de gehoorgangen te wikkelen waarbij vooral variatie en in your face-metalgedender de strijd bepalen. De oerdegelijke opener "Wolfsblood", bijvoorbeeld, begint met spervurende death/thrash metal en eindigt in een hardcore break die zich als een tank in volle actie door de kamer stampt.
En zo blijft het gedurende het volledige album een zaak van ’hooks’, versnellingen, breaks, soleermomenten, en een continue aanvoer van verstommend metalgeweld. Murder Manifesto knalt er met andere woorden het ene hoogtepunt na het andere door. Zo zijn er het erg Slayeresque "Nemesis" dat zich in een onverwacht catchy refrein ontplooit, de fenomenale titeltrack, en het verpulverende geweldstuk "The Final March", prima ingeleid door het verfijnde akoestische instrumentaaltje "Left Hand Path".
"Left Hand Path" is het enige rustpunt van een album dat gemaakt lijkt te zijn om de lucht uit uw longen te kloppen. Ook bijzonder overweldigend is "Rising", dat halverwege een doorgedraaide versie van Bolt Thrower laat horen. Meer dan ooit gaat Liar op Murder Manifesto resoluut voor heavier than heavy, waarbij de bulldozerattitude van (vroeger meer prominent aanwezige) hardcore gekoppeld wordt aan metal, metal, en nog eens metal. De stilte die na afsluiter "Wounded World" achterblijft heeft dan ook veel weg van de suizende naweeën van een catharsis.
Een album waar de volledige overgave zo stevig in elk minuscuul detail geworteld zit als de vijfde van Liar is een verdomde zegen: een litteken dat met trots gedragen wordt omdat er zuiverheid uit spreekt. Zo veel verschil met pater Damiaan is er dus toch ook weer niet, al schreef die brave man dan weer geen monsteralbum als Murder Manifesto.
