Liefhebbers van een stevig potje nedermetal mogen opnieuw op hun
beide oren slapen: Gorefest heeft met La Muerte eindelijk een
vervolg gebreid aan hun succesverhaal waar eind jaren ’90 abrupt
een einde aan was gekomen. Na meer dan een half decennium niets
meer van zich gehoord te laten hebben, beslisten Jan-Chris De
Koeyer en de zijnen om de koppen opnieuw bij elkaar te steken en
een heuse reünietoernee in mekaar te boksen. Die tour werkte
blijkbaar zo aanstekelijk dat het viertal prompt besloot om
materiaal voor een nieuw album te beginnen schrijven.
Met ‘La Muerte’ zijn we ondertussen bij het zesde studio-album van
Gorefest aanbeland. Wat meteen opvalt, is dat de logge, loodzware
ritmes en de diepe grunts van Jan-Chris nog steeds bepalend zijn
voor de typische sound van Gorefest. De band pakt met ‘For The
Masses’ al meteen uit met één van de beste intro’s sinds ‘Davidian’
van Machine Head. Ook de decibeldikke gitaarmuur die de tandem
Bonebakker en Haarthoorn uit hun instrumenten weten te puren, doen
aan laatstgenoemde band denken. Hoewel elke song op ‘La Muerte’ van
hoogst kwalitatieve makelij is, zijn er toch een aantal
uitschieters: zo swingt het reeds eerder vernoemde ‘For The
Masses’, waar Jan-Chris ironisch beweert dat Gorefest muziek voor
het grote publiek maakt, als een welgevormde – al dan niet
bijgewerkte – tiet, klinkt ‘Rogue State’ als een song die Paradise
Lost al meer dan tien jaar tevergeefs tracht te schrijven en is het
titelnummer ‘La Muerte’ niet meer of minder dan een heerlijk
beukende, tien minuten durende instrumental die tot het beste
behoort dat de band tot nu toe op plaat heeft gezet. Een bijkomende
troef waar Gorefest ook nu weer mee uitpakt, is het stevige double
bass drumgeweld van Ed Warby, die zijn vellen mishandelt alsof zijn
leven ervan afhangt en er zo in slaagt werkelijk élk gaatje op een
meer dan kundige manier dicht te timmeren.
Ondanks het feit dat de songs op La Muerte staan als een huis, gaat
de plaat mijn persoonlijke Top 5 van 2005 jammer genoeg niet halen.
Ik heb daar zo mijn redenen voor: naar mijn bescheiden mening is de
zang van Jan-Chris De Koeyer bijwijlen nogal vlak, wat ervoor zorgt
dat de tracks waarin hij veel tekst moet afhaspelen, soms een
beetje kunnen gaan vervelen. Zware metaalfanaten gaan me dan ook
een pussy noemen als ik stel dat cleane backing vocals het nu al
volle geluid van Gorefest alleen maar ten goede zouden komen.
Na hun geloofwaardigheid met bands als Krezip (spreek uit:
“Kressep”) en Kane grotendeels verspeeld te hebben, hadden de Lage
Landen dringend nood aan een act met grote cojones en met Gorefest
hébben ze die daadwerkelijk ook. De band is er dan ook eigenhandig
in geslaagd onze noorderburen opnieuw een plaatsje op de muzikale
wereldkaart te bezorgen. Alleen jammer van die zanger …
