Na een niet bij te houden stroom bootlegs van vaak bedenkelijke kwaliteit, is er eindelijk een eerste officiële live full-cd van Queens Of The Stone Age te verkrijgen. Dat dat hoog tijd werd, wordt duidelijk terwijl je Over The Years And Through The Woods beluistert — of bekijkt, want er zit een dvd bij — en de groep ziet en hoort groeien door de jaren heen.
Queens Of The Stone Age, ooit was dat het cultgroepje op wiens debuutplaat een sticker met "ex-Kyuss" plakte. Nu kleeft er op Kyuss-platen "QOTSA-related". In 1998, toen het titelloze debuut van de band verscheen, kon niemand vermoeden dat de groep zo’n hoge vlucht zou nemen. Josh Homme en de zijnen horen nu definitief bij de groten. Een weg terug is er, tot spijt van wie het benijdt, niet meer. Maar of dat een slechte zaak is? Het is niet omdat een groep groot wordt, dat hij niets zinnigs meer doet. Queens Of The Stone Age maakt duidelijk dat doorbreken niet noodzakelijk gelijk staat met artistieke uitverkoop houden.
Dat de band nieuwe horizonten blijft verkennen, is duidelijk na een snelle blik op de line-up: deze is nog steeds in beweging en het lijstje oudgedienden wordt hoe langer hoe indrukwekkender. Wat niet wegneemt dat de huidige bezetting misschien de minst boeiende is: het gat dat Nick Oliveri achtergelaten heeft, is moeilijk te dichten. Ook het idee om Natasha Shneider — in het dagelijkse leven vast een sympathieke dame, maar tijdens concerten doet ze ons altijd verlangen naar "Burn The Witch" — een permanente plaats op het podium te geven, is niet bepaald Josh Hommes meest geslaagde zet te noemen. Net als de leadzang in nummers als "Hangin’ Tree" en "Song For The Dead" die Homme thans voor eigen rekening neemt. Hoe goed zijn bedoelingen ook mogen zijn, Homme is géén Lanegan. Misschien maar goed dat een nummer als "Ode To Clarissa", normaal gezongen door brulboei Oliveri, op dit album achterwege gelaten wordt.
Muzikaal worden er wel gedurfde stappen gezet, zoals het spelen van "I Wanna Make It Wit Chu", een heerlijk mellow nummer uit de laatste Desert Sessions dat behoorlijk contrasteert met het hardere werk van de groep. Uiteraard komen de liefhebbers van het stevige werk ook aan hun trekken, daar zorgen pletwalsnummers als "Go With The Flow" en "Mexicola" voor. Hit "No One Knows" blijft boeien, vooral dankzij het nieuwe jasje waarin het nummer live gestoken wordt.
Krijg je op de cd slechts een selectie voorgeschoteld, op de dvd staat het hele ding. Een beetje vreemd misschien, maar goed. Het is leuk een concert in z’n geheel te kunnen herbekijken, zelfs al was je er niet bij. Vooral afsluiter "Long Slow Goodbye" is best indrukwekkend, en door de montage van oude beelden lijkt het nummer wel een hommage aan voormalige leden zoals Nick Oliveri. Is dit een definitief afscheid of een toenaderingspoging? De aandachtige kijker merkt trouwens, als zijn geheugen nog niet door een teveel aan "Feel Good Hit Of The Summer" aangetast is, enkele flarden Rock Werchter 2002 op.
Ook de extra’s lonen de moeite. Je ziet de band en de podia waarop ze spelen, groter en groter worden. Wie de groep al een tijdje volgt, kan nostalgisch worden bij het zien van oude drummers zoals Gene Trautman, Dave Grohl of — en dat was even geleden — de kont van Nick Oliveri. Voor fans die de band pas met Songs For The Deaf of Lullabies To Paralyze leerden kennen, kan de dvd een avondvullende ontdekkingstocht door het oeuvre van Queens Of The Stone Age worden. Nu alleen hopen dat dit album de voorbode is van een zaalconcert hier te lande.
