Nu-metal: waar hiphop en metal elkaar vinden in overstuurde gitaren, raps en oerkreten die de condition humaine in tienertermen verstaanbaar maakt. Niet meer dan een doodgeboren kind dat wanhopig gezoogd en bepamperd wordt door met zichzelf in de knoop liggende puberende meisjes en jongens. Ooit was de vrucht nochtans levensvatbaar.
De hybride worpen van Korn en Deftones waren kinderen van meer dan één vader. Korns pompende bassen gekoppeld aan staccatodrumritmes vormden samen met afgemeten gitaarpartijen het muzikale kader waarbinnen Jonathan Davis’ exorcisme vrij spel kreeg. De Deftones brachten een snerpender geluid voort dat niet alleen lichter op de maag lag, maar ook een grotere aandacht voor melodieën had.
Terwijl Korn na de dubieuze opvolger Life Is Peachy steeds meer een karikatuur van zichzelf werd, wisten de Deftones zichzelf en de vele epigonen bij elke nieuwe release een stap voor te blijven. Niet alleen bereikte Moreno’s stem nieuwe hysterische hoogtes in Around The Fur maar ook de gitaarklanken werden verder gewet tot vlijmscherpe scalpels. Met een chirurgische precisie zou daarna White Pony ter wereld gebracht worden. Het klankenspectrum van vorige albums uitgepuurd tot zijn essentie, blijven vooral "Change (In The House Of Flies)" en "Passenger" (een duet met J.M. Keenan) beklijven.
Helaas wist het langverwachte vierde album Deftones nooit het niveau van de vorige drie te halen. Degelijk vakwerk weliswaar, maar nergens werden de torenhoge beloftes, gecreëerd door de vorige albums, waargemaakt. De echte smet op het blazoen blijft het eerder ondermaatse live-album dat kort na de release van Around The Fur — al dan niet samen met het studioalbum — aangeboden werd, en de e.p. Back To School: het woord rip-off sterft nog net op onze lippen.
B-Sides And Rarities is moeilijker te plaatsen. Na de verwenboxen van Nick Cave en Low boordevol outtakes en obscuur materiaal is de norm lichtjes gestegen. Met enige teleurstelling merken we dan ook op dat bijvoorbeeld "Can’t Even Breath" het album niet gehaald heeft, terwijl enkele overbodige akoestische versies die eerder al verschenen waren nu nog steeds even weinig bijdragen tot het origineel als toen. Gelukkig is het niet allemaal kommer en kwel.
Moreno en de zijnen hebben namelijk nooit onder stoelen of banken gestoken dat Britse wave evenzeer hun muziek beïnvloed heeft als het zwaardere werk. Verbazingwekkend mag het dan ook niet heten dat naast eigen (obscuur) werk ook covers van The Cure ("If Only Tonight I Could Sleep"), Cocteau Twins ("Wax And Wane"), The Smiths ("Please Please Please Let Me Get What I Want) en Duran Duran ("The Chauffeur") te horen zijn, evenals Lynyrd Skynyrds’ "Simple Man" en Helmets "Frank Sinatra".
En hoewel de muziek primeert, is het extra snoepje in de vorm van een DVD uiteraard niet te versmaden. De verzamelde clips tonen net als de albums een groep in beweging die steeds verder durft te gaan in het visuele en al snel de geijkte paden van de hardcore / metal achter zich laat. "7 Words" en "Bored" zijn dan ook poor man’s versions van de megalomanere registraties "My Own Summer" en "Minerva".
Met B-Sides And Rarities heeft Deftones geen tijdloos album uitgebracht maar evenmin worden de laatste restjes van de bodem geschraapt in de hoop nog een snelle cash-in te halen. Wie Deftones nog steeds na aan het hart ligt, doet er goed aan dit album aan zijn of haar collectie toe voegen. Neofieten raden we evenwel het drieluik Adrenaline – Aroud The Fur – White Pony aan. B-Sides And Rarities: te consumeren naar eigen goeddunken.
