Eerst was er Vic Du Monte’s Idiot Prayer, nu is er Vic Du Monte’s Persona Non Grata. En wat is nu de groepsnaam, wat de albumtitel, vragen wij ons dan af. Blijkbaar is de groep in dit geval van naam veranderd en werd een titelloze plaat uitgebracht (self titled voor de puristen onder ons).
Centrale figuur van dit album is, u kon het al raden, de illustere Vic Du Monte. Zo heeft zijn moeder het allemaal niet bedoeld en zij spreekt de man dan ook nog steeds aan als Chris Cockrell. Die naam doet vast hier en daar een belletje rinkelen. Als het belletje niet zou rinkelen: Chris Cockrell was de mede-oprichter en bassist van Kyuss, een groepje waarvan een zekere Josh Homme de roerganger was. Na de opnames van het in eigen beheer uitgegeven en nu onvindbare Sons Of Kyuss gaf Cockrell de bas door aan een andere schimmige figuur die als Nick Oliveri door het leven gaat. Maar dat verhaal kent u vast al.
Als Vic Du Monte komt Cockrell nu terug aan de oppervlakte piepen, bijgestaan door zijn al dan niet bekende gezellen zoals gitarist Sargon Doorman en James Childs, die de bas voor zijn rekening nam. Achter de drums vinden we Alfredo Hernandez, ooit slagmonster bij — jawel — Kyuss én Queens Of The Stone Age. Het blijft een incestueuze bedoening, daar in de Californische woestijn. Ooit volgt er per ongeluk een Kyussreünie, we zijn er zeker van.
Voor een plaatje uit de woestijn klinkt Vic Du Monte’s Persona Non Grata best origineel. Verwacht dus absoluut geen stonerrock — een genre dat volgens alle betrokkenen trouwens nooit bestaan heeft. De muziek heeft een zekere groove en Hernandez kan het niet laten veel op de cymbalen te meppen. Toch klinkt dit album opvallend mellow en bevat het referenties naar grootheden uit de rockgeschiedenis. De solo in "Yankee Dollar" lijkt bijvoorbeeld verdacht veel op de jankende gitaar van Neil Young’s "Like A Hurricane".
"White Heat" kruist dan weer Ramones met Velvet Underground en Mudhoney. Alleen het orgeltje komt ietwat vreemd over. Maar dat blijkt allemaal niet veel uit te maken, want direct na "White Heat" komt "House Of Cards" uit de speakers knallen, een nummer dat dan weer overduidelijk bluesroots heeft. De gitaar hakt zich dreigend een weg door de strofen, een harmonica komt op de achtergrond even opzetten, waarna in de strofes alles tot het uiterste gaat.
Alweer een prachtplaat uit de woestijn dus? Niet echt eigenlijk. Goed, het klinkt niet slecht, maar om dit nu geslaagd te noemen…. Vic Du Monte’s zang bijvoorbeeld, laten we daar eens een boompje over opzetten. In "Senators" doet de man ons nog aan Nick Cave denken, maar dat zal per ongeluk geweest zijn, want op de rest van de plaat valt de zang zwaar tegen. Hoe zwaar? Zo zwaar dat we tijdens de vierde beluistering "Zoek een baan en verkoop je stembanden op de zwarte markt" naar onze cd-speler brulden, tranen in de ooghoeken, angstzweet op het voorhoofd. Niet netjes, we weten het, maar wat moet een mens in zo’n situatie. Hoe leuk z’n gitaarlicks ook zijn, Vic kan voor geen meter zingen. Maar goed, als u het houdt bij één beluistering per keer valt er met de zanglijnen best nog te leven. Vooral als u bedenkt dat u anders om vijf uur in de ochtend een vies café zou moeten binnenstappen om iemand op gelijkaardige wijze te horen zingen.
