Dat niet alleen In The Red, maar ook Estrus over een aantal zeer fijne gitaargroepen beschikt, valt onder meer op het conto van de Midnight Evils te schrijven. Waar Reigning Sound trots de vlag van In The Red draagt, maken de Midnight Evils samen met o.a. DMBQ de absolute top van Estrus uit.
Breakin’ It Down is een plaat die een heuse keizersnede nodig had om ter wereld te komen. De Midnight Evils verloren op korte tijd gitarist Joel en zanger Johnny, maar weigerden dat gelukkig als een reden tot opgave te zien. En zie: ondanks al die complicaties is er met Breakin’ It Down weer een gezond kind geboren, dat zonder blijvend letsel naast het oudere broertje Straight ’Til Morning op de familiefoto kan staan.
Meer nog, want de rockgoden zijn de Midnight Evils wel zeer goed gezind. De groep had met de kersverse Steve Cooper werkelijk geen betere zanger kunnen treffen om een naadloze overgang naar de nieuwe plaat te garanderen. Er is al een geoefend luisteraar nodig om de korrelachtige stem van Steve op Breakin’ It Down, van die van Johnny op Straight ’Til Morning te onderscheiden, al is een orgie van gitaren natuurlijk nog wel altijd de ideale camouflage om zo’n verschil weg te werken.
Met onze referentie naar Reigning Sound verwijzen we in de eerste plaats naar de fijne gitaren, eerder dan naar de roots van beide bands. Zo hebben de Midnight Evils de blues in de kuiten, terwijl Reigning Sound het eerder van de countryinvloeden moet hebben. Dat maakt de Midnight Evils tot een energiekere band, die er zich met platen van vijfentwintig à dertig minuten vanaf kan maken. Daarbij is er iets minder plaats voor melodie, al mag u ervan uitgaan dat u na dat halfuurtje stevig gitaargeweld toch wel even verzadigd bent.
Die iets klassiekere achtergrond belet de groep niet mee te dingen naar een plaatsje in de moderne popmuziek. Breakin’ It Down is net zoals voorganger Straight ’Til Morning een zeer intense plaat, waardoor deze gerust naast andere recente voorbeelden van intense rock ’n roll kan staan. Daarbij denken we bijvoorbeeld aan The Eighties Matchbox B-Line Disaster’s Hörse Of The Dög of Hot Snakes’ Audit In Progress, al is die laatste er nog wel eentje dat we buiten categorie klasseren.
Voor de muziekliefhebbers die zich afvragen of er tussen al die herrie ook nog plaats is voor aanstekelijke songs, is er eveneens goed nieuws: met songs als "Good Time Vandy’s Got The Blues" en "Gettin’ Down On The Midnight Hour" heeft de band wel degelijk licht ontvlambaar, doch goed herkenbaar explosief in huis waarmee een publiek gemakkelijk in lichterlaaie valt te zetten.
Om een lang verhaal kort te maken: aan een plaat als Breakin’ It Down kan men zijn broek niet scheuren. Een band als de Midnight Evils doet een gerespecteerd label als Estrus werkelijk alle eer aan.
