Het laatste album van Moloko draaide voornamelijk rond het einde van de relatie tussen zangeres Roisin Murphy en muzikaal brein Mark Brydon. Dankzij enkele goed gekozen singles en zinderende optredens, werd Statues een groot succes. Het touren was echter door de relatieperikelen niet altijd even aangenaam en aan het einde van de tournee werd Moloko op non-actief gezet, maar nog geen jaar later staat Roisin Murphy alweer volop in de aandacht met haar soloalbum Ruby Blue. We klagen niet. Integendeel.
Podiumbeest en aspirant-diva Murphy had al gauw na de Moloko-pauze weer enkele muzikale eieren te leggen en dook met een nieuw muzikaal meesterbrein de studio in. Matthew Herbert weet in de ondergrondsen der muziekwereld al jaren jazz, pop en house (en zelfs big bandmuziek) op onnavolgbare wijze te vermengen tot opwindende en boeiende albums en bleek een goede sparring partner.
Murphy’s platenfirma vertrouwde het geheel echter niet. Met een halve gare jazzmuzikant achter de knoppen en een behoorlijke gestoorde zangeres achter de microfoon, zouden zelfs wij onze aandeelhouders eerst even raadplegen. Uiteindelijk kregen ze groen licht voor drie vinyl-ep’s, waarna de financiële haalbaarheid van een eventuele cd-release zou beoordeeld worden. De eerste ep verkocht in een vloek en een zucht uit en ook de twee volgende hadden meerdere herpersingen nodig. De niet vinylcompatibele muziekliefhebber kan deze drie ep’s nu dus mooi digitaal verzameld op een plastic schijfje kopen: Ruby Blue.
De eerste indruk: zoveel verschil met Moloko is er niet. Murphys stem droeg ook die albums al en de gemiddelde albumtrack van Moloko gaat ook wel eens meer avant-gardistische richtingen uit dan de poppy hits doen vermoeden. Opener "Leaving The City", single "Ruby Blue", "Night Of The Dancing Flame" of "Dear Diary" zouden zeker niet misstaan op MolokosThings To Make And Do. "If We’re In Love" lijkt dan weer een soort coda bij Statues. Het is te verwachten dat het Moloko-geluid nooit ver weg is op een soloalbum van de zangeres, maar Ruby Blue is zeker geen simpel doorslagje van het Moloko-geluid.
De verschillen zitten in de subtiliteiten en de onverwachte found sounds. De gesampelde old skool wekker (zo eentje met twee grote bellen er bovenop) bijvoorbeeld. Wij zijn ook hele grote fan van de door Murphy meegezongen beat (bombomdiebom) in "Ramalama (Bang Bang)" en de af en aan waaierende blazers in "If We’re In Love".
De grootste ommezwaai is dat de opvallende soul- en disco-invloeden van Moloko plaats geruimd hebben voor schier ondefinieerbare mengelingen van alles tussen samba en elektro, overgoten met een flinke saus van jazz en avant-garde. Ruby Blue klinkt dankzij Herberts eclectische producersoren een stuk gevarieerder dan wat we van Moloko gewoon zijn. Bovendien draait elk nummer wel eens een totaal andere kant uit. De single wisselt bijvoorbeeld een trashy gitaar in het refrein af met beboppperig vingergeknip in de strofen.
We werden echter pas laaiend enthousiast toen dit album voor het eerst koptelefoongewijs door onze gehoorgangen passeerde. De leuke en spitsvondige details en de gelaagdheid van veel nummers komen pas dan helemaal tot hun recht. Vooral "Off On It" transformeert per koptelefoon van spielerei tot knap geconstrueerde elektronica. De combinatie van het vakmanschap en de zin voor experiment van Matthew Herbert en de flamboyante divatics van Roisin Murphy maken van Ruby Blue een verrassend geslaagd album. U mag er intellectueel bij baardstrijken, maar er kan evengoed flink gedanst worden.
Hipcats kunnen nu dus ook zonder schroom naar Roisin Murphy luisteren en de Moloko-fans vinden dankzij dit album misschien hun weg naar het iets obscuurdere werk van Matthew Herbert. Bovendien is Ruby Blue een heerlijk zomers album. Iedereen gelukkig, quoi?
