De eerste stek behalen in Humo’s onvolprezen Rock Rally is een eer
die slechts de waarlijk getalenteerde bands te beurt valt. De
geschiedenis leert ons echter dat de capaciteiten van degenen die
de zilveren en bronzen medaille wegkapen niet onderschat dienen te
worden. Zo hebben Admiral
Freebee en Absynthe Minded
met verve de hoge verwachtingen ingelost door de altijd
verraderlijke klip van de tweede plaat na een succesrijk debuut
glansrijk te overwinnen. Zover staat het Gentse duo Madensuyu, dat
in de afgelopen editie van de Rock Rally de derde plaats behaalde,
nog lang niet. Hun verslavende EP laat echter vermoeden dat ook
voor hen in de toekomst een prominente plaats in het alternatieve
Vlaamse rocklandschap is weggelegd.
Madensuyu was de vreemde eend in de bijt in de Rock Rally, niet
enkel door de muziek, maar eveneens door de bezetting: enkel een
drummer ( PJ Vervondel ) en een gitarist (Ylode De Gezelle ). Met
een passende omschrijving op de proppen komen voor de sound van
‘Adjust We’ is dan ook geen sinecure, wat overigens altijd een goed
teken is. Als we de conventionele toer willen opgaan, zouden we
voor het volgende opteren: experimentele en vernieuwende postrock
met een vlijmscherp randje. Een andere mogelijkheid is over te gaan
tot vergezochte metaforen allerhande zoals vaak gebeurt bij platen
die uit IJsland komen overgewaaid ( zie vooral: mùm) Als we hiervoor kiezen, zou dit het
volgende kunnen opleveren: luisteren naar ‘Adjust We’ is als
verdwalen in een verraderlijk bos dat op het eerste gezicht erg
lieflijk oogt, terwijl het gevaar schuilt achter elke boom en
struik.
Alle mogelijke pogingen tot een passende definitie ten spijt moet
de muziek van Madensuyu vooral zelf ervaren worden. De EP schiet
uiterst venijnig uit de startblokken met het aan Mogwai refererende
‘Share A Lot’, een bezwerend nummer dat crescendo-gewijs naar een
climax toewerkt. Na de tweede valse stop barst de song open als de
spreekwoordelijke etterbuil met ongenadig gegil, ondersteund door
een killer-riff. Ondanks de wat krakkemikkige productie word je
echt overdonderd door de bijna niet te harden intensiteit. Nog
nauwelijks bekomen van deze uppercut volgt al een tweede hoogtepunt
met ‘Papa Bear’, een nummer waarmee ze tijdens de Rock Rally veel
succes oogstten. De dreiging ebt weg en maakt plaats voor een
dromerige, erg meeslepende sfeer waar vooral de etherische samples
en weirde, bevreemdende zangpartijen toe bijdragen. De volledige
knock-out volgt met ‘No Why No Wow’ dat gedomineerd wordt door
gierende, lichtjes ontstemde gitaren waar Thurston Moore trots zou
op zijn. Het feit dat de zang niet altijd even juist zit, bedekken
we graag met de mantel der liefde. Het afsluitende ‘Call Me Gone’
is eerder een rudimentaire jam dan een song maar onze mening was al
lang gevormd. Wegens het ongrijpbare en ontoegankelijke karakter
van ‘Adjust We’ voorspellen we Madensuyu geen grote fanbase.
Vervondel en De Gezelle hebben overigens zelf verklaard geen full
albums uit te brengen omdat hun muziek niet bepaald makkelijk te
verteren is. Iets waarvoor we enigszins begrip kunnen opbrengen,
maar op basis van deze EP hopen we stiekem dat het er toch ooit van
komt. De minderheid van fijnproevers zal er zich er namelijk met
plezier door worstelen.
