Het Engelstalige “current” laat zich vertalen als “stroom”, een woord dat als gegoten zit op het lijf van het Gentse Madensuyu (Turks voor sprankelend bronwater) en perfect hun carriere samenvat. Van bij de eerste EP Adjust We (2005) voerde het duo Stijn De Gezelle en Pieterjan Vervondel immers een eigen koers die zich moeilijk liet omschrijven en maar al te vaak het hokje postrock en verwijzingen naar Sonic Youth en Sigur Rós bevatte.
Uiteraard waren die vergelijkingen niet helemaal fout, maar Madensuyu oversteeg evenzeer moeiteloos die genre-overschrijdingen door consequent zijn eigen taal te ontwikkelen en in elk album een intensiteit te leggen die verder een eigen identiteit versterkte. Geen wonder dus dat toen de band in 2013 na een hiatus van vijf jaar met een nieuwe plaat op de proppen kwam, deze meteen positief onthaald werd. Op Stabat Mater klonk Madensuyu nog even hongerig en rusteloos als voorheen, waarbij het duel tussen drum en gitaar bleef bestaan. Dat de band op Current voor een heel andere aanpak kiest, mag dan ook verrassend heten.
Op zijn derde full-album laat Madensuyu de gitaren (zo goed als) volledig achterwege en opteert volop voor de piano en toetsen (die op eerdere platen voornamelijk een aanvulling waren). Stellen dat de band hiermee met het verleden breekt, is echter een brug te ver, zoals “One More Time” afdoende aantoont. Vervondels drumwerk klinkt nog steeds even dwingend en alomtegenwoordig, terwijl De Gezelle zijn ziel en zaligheid in een even aanwezig en druk pianospel legt, zonder daarbij aan vocale kracht in te boeten. In “A Current” vergt het zelfs weinig verbeelding om de oude Madensuyu ten tijde van debuut A Field Between te horen, zo vertrouwd voelt de melodielijn op piano naast de pulserende drum aan.
Dat De Gezelle zich thuisvoelt achter de toetsen komt ook in “Rag” tot uiting, dat een slepende, dromerige sfeer meekrijgt en weifelt tussen voluit voor een koortsdroom te gaan dan wel de nodige flitsen van hoop toe te laten. “It Comes Along” en opener “It`s Upon” verraden een klassieke inslag door de meanderende, haast sacrale aanslag en opeenvolging van noten waarbij de eerste song een vocale outro krijgt. Niet geheel toevallig gelden beide songs als rustpunten binnen een album dat duidelijk maakt dat de keuze voor de piano niet noodzakelijk tot ingetogen sfeerstukken dient te leiden.
Het instrumentale “The Flood The Flow The Roar” mag dan wel druk klinken, tezelfdertijd weet de band dat het nummer gebaat is bij een repetitieve herhaling van enkele stukken, zodat ook de luisteraar niet verloren raakt. Het doelbewust chaotische einde vormt dan ook de perfecte opmaat voor het meer poppy aanvoelende “Breathe Sail On”, mooi aangevuld door het pulserende “Ill Timed”, dat alles in zich draagt om een publiekslieveling te worden. “The Ravel” ontplooit zich op dezelfde manier en weet via de zang zelf enkele oosterse sferen op te roepen die nog versterkt worden door een in crescendo gaand pianospel, dat opnieuw treffend gepareerd wordt door Vervondels drumwerk. Met “8 Pieces” wordt de plaat afgesloten zoals ze geopend werd: een ingetogen pianostuk met enkele sfeergeluiden laat het geheel zacht uitdoven.
Vijf jaar na Stabat Mater, de plaat die Madensuyu definitief bij een groter publiek bekendmaakte, keert de band terug met een album dat volledig in de lijn ligt van het oudere werk, maar tegelijk voor een andere invulling kiest. Mag de keuze voor piano en toetsen op papier gedurfd en anders lijken, op plaat klinkt het alvast als een logische stap. Op Current boet de groep niets in aan intensiteit, maar breiden ze net hun eigen kleurenpalet verder uit zonder aan de essentie te raken. Meer dan dertien jaar na zijn debuut klinkt Madensuyu nog steeds origineel, noodzakelijk en uniek.
Madensuyu toert de volgende maanden met zijn nieuw album.
