Ryan Adams is een bezig baasje. Deze Cold Roses, een dubbel-cd, is de eerste van drie releases dit jaar. In de zomer volgt nog Jackson City Nights (getiteld naar zijn geboortestad) en in de herfst 29 (naar zijn leeftijd). Samen met de sof Rock ’N Roll en het dan weer als tweeluik uitgebrachte, briljante Love is Hell brengt dat het totaal op vijf platen in twee jaar. Mocht Adams echter twee platen op vijf jaar tijd maken, zou hij zichzelf en de muziekwereld een veel grotere dienst bewijzen.
Versta ons niet verkeerd, Cold Roses is een goede plaat. Maar daar wringt net het schoentje: op deze dubbelaar bewijst de labiele Adams eens te meer dat hij bakken talent heeft om beter dan ’goed’ te doen. Alleen moet hij leren wat zelfkritischer te worden, of hij moet zich meer laten omringen door mensen die ’nee’ durven zeggen. Hopelijk wordt dat een rol weggelegd voor zijn nieuwe, sterke begeleidingsband The Cardinals — met onder andere twee vrouwen in haar gelederen — die meeschreef aan alle songs. Niet toevallig doen de songs ons dus terugdenken aan Adams’ beginperiode met de groep Whiskeytown en weerklinken er ook mooie echo’s van zijn debuutplaat Heartbreaker.
Adams gaat op Cold Roses opnieuw resoluut de countrytoer op. Zo haalt Cardinal Cindy Cashdollar de steel guitar en lap steel van de zolder en blaast Adams regelmatig een flink eind weg op zijn mondharmonica. De muziek past dan ook perfect bij een autorit met open dak op een stikhete zomerdag. De teksten daarentegen lijken geschreven voor een kille herfstavond. Adams is namelijk zijn melancholische zelve weer in heel wat nummers die over zijn breuk met de actrice Parker Posey gaan. En dat heeft hem pijn gedaan.
Zoals gezegd bevat Cold Roses — in een bloedmooi hoesje trouwens — enkele heel sterke songs die mogen gerekend worden tot het beste wat Adams ooit op plaat heeft gezet. "Meadowlake Street" bijvoorbeeld, dat een heerlijke spanning opbouwt met een akoestisch gitaarmotiefje, tot de song op het einde alle beloftes inlost. "Now That You’re Gone" lijkt op een afgestofte parel van Heartbreaker en de laatste song van de eerste cd, "How Do You Keep Love Alive", is Adams op z’n breekbaarst.
Maar er staat nog meer lekkers op. Vintage Adams is de gezapige vooruitgeschoven single "Let It Ride" bijvoorbeeld. Of "Cherry Lane" (de zinsnede "I can never get close enough to you" zal nog dagen in uw hoofd rondspoken) en "If I Am A Stranger": nummers die door hun knappe melodieën langer blijven hangen dan de soortgelijke songs op de plaat.
Vooral op het tweede luik staan er echter heel wat nummers die gerust in het vakje "b-sides en rarities" mogen belanden. Dan halen ze het soms ijzingwekkend hoge niveau van de echte platen tenminste niet naar beneden. Sommige nummers vergeet je al nog voor ze afgelopen zijn ("Life is Beautiful", "Easy Plateau"), andere doen je de seconden aftellen op het display van de cd-speler ("Blossom", het titelnummer zelf). Slecht is het allemaal niet, wel integendeel, maar het beklijft niet, het pakt niet, het klinkt als negentien in een dozijn.
Zo laat deze dubbel-cd je met een dubbel gevoel achter: de helft van Cold Roses is ijzersterk te noemen, de rest is niet meer dan degelijk. Dat is jammer. Wedden dat je een van dé platen van het jaar krijgt als je de beste nummers van zijn drie platen van 2005 samenvoegt op slechts één cd? Adams lijkt wel een voetbalploeg die mooie doelpunten scoort, maar ze zelf teniet doet met own-goals. Zo beland je nooit bij de echte topklasse, maar slechts in de grijze middenmoot. En dat terwijl Ryan Adams, mét zijn Cardinals, in de Champions League zou moeten meespelen.