Een eigenaardig gevalletje, dit: ‘Wicker Park’ is in essentie een
romantisch drama over twee geliefden die uit elkaar worden gedreven
door zowat alle obstakels die je in dit ondermaanse kunt
tegenkomen. Maar de verhakkelde structuur ervan, die bestaat uit
flash-backs, flash-forwards en combinaties van de twee, zorgt
ervoor dat de film zichzelf in eerste instantie presenteert als een
thriller. Paul McGuigan regisseerde deze remake van
‘L’appartement’, een Franse prent uit 1996 met Vincent Cassel en
Monica Bellucci – of het origineel zich een beetje liet aanzien,
kan ik niet zeggen, ik heb ‘m nooit gezien, maar ‘Wicker Park’ is
in ieder geval een misser van formaat: dit is een onsamenhangende
film, waarvan zowat elke scène zich in een ander tijdvak afspeelt
en het perspectief schijnbaar willekeurig verschuift van het éne
personage naar het andere. Is het een thriller, is het een drama,
is het een liefdesverhaal? Wie weet? Het enige échte mysterie in
‘Wicker Park’ is wat McGuigan en scenarist Brandon Boyce ons nu
eigenlijk wilden meedelen.
Josh Hartnett speelt Matthew, een jonge zakenman die werkt voor het
kantoor van zijn schoonbroer-in-spé en op het punt staat om een
deal af te sluiten met een Chinese firma. Kort voor hij afreist
naar China om de zaak rond te maken, meent hij in een restaurant
echter een glimps op te vangen van Lisa (Diane Kruger), de vriendin
die hem twee jaar eerder zonder een woord van uitleg liet zitten.
In plaats van zijn vliegtuig naar Azië te nemen, besluit Matthew in
Chicago te blijven en naar Lisa op zoek te gaan. Hij wordt geholpen
in zijn zoektocht door zijn vriend Luke (Matthew Lillard), wiens
nieuwe vriendin Alex (Rose Byrne), misschien meer weet over de hele
zaak.
‘Wicker Park’ zit ingewikkeld in elkaar: de film begint ergens
halverwege het eigenlijke verhaal, wordt rijkelijk onderbroken door
flash-backs, die zelf ook niet helemaal chronologisch gerangschikt
zijn, en biedt naar het einde toe zelfs verschillende perspectieven
op eenzelfde scène. Zo wordt de scène in het restaurant, waar
Matthew Lisa denkt te zien, maar liefst drie keer herhaald, éénmaal
vanuit het standpunt van Matthew, dan dat van Alex en tenslotte dat
van Lisa. In het geval van films als ‘Elephant’, worden dergelijke herhalingen
doelbewust aangewend om het perspectief van de film te verleggen –
maar voor ‘Wicker Park’ betekent die door elkaar gehaspelde
structuur enkel een poging van de makers om te verdoezelen hoe
onwaarschijnlijk slecht hun verhaal in elkaar zit.
Probeert u na de film eens om de gebeurtenissen chronologisch te
rangschikken – de hoeveelheid toevalligheden en
onwaarschijnlijkheden stapelen zichzelf op tot er niet meer
overheen te kijken is: zo moet het toch maar juist lukken dat Luke
een meisje leert kennen dat van dichtbij betrokken is bij wat er
Matthew is overkomen. Zo moeten wij geloven dat wanneer één van de
personages niet reageert op een brief, die briefschrijver niet
voldoende verstand zal hebben om een telefoon op te nemen en te
vragen hoe het zit. En Matthew zelf heeft er blijkbaar geen moeite
mee om z’n trip naar China simpelweg te laten schieten, zonder dat
die Chinezen het op hun heupen krijgen en naar het bedrijf bellen.
Mensen wandelen nét op tijd de deur uit of bukken zich om niet
gezien te worden, berichtjes op een antwoordapparaat worden gewist
enzovoort… ‘Wicker Park’ heeft één van de meest absurde plots van
de voorbije maanden, maar McGuigan hoopt met z’n versnipperde
structuur allicht daar de aandacht van af te leiden – wanneer de
kijker niet weet wat er gaande is, kan hij ook niet klagen dat het
ongeloofwaardig is.
De regisseur en cinematograaf Peter Sova weten hier en daar wel een
leuk visueel momentje in de film te verwerken: zo krijgen we haast
continu split-screens te zien, zonder dat er een duidelijke grens
bestaat tussen de twee verschillende velden van het scherm. De
beelden vloeien in elkaar via een fade-over, en de resulterende
overgangen zijn technisch zeer de moeite. Dan kan dat tenminste nog
over iets gezegd worden.
Want voor het overige hoeft u echt de moeite niet te doen: het
verhaal is er aan de haren bijgesleurd en de bizarre montage heeft
geen enkel effect behalve de kijker onnodig te verwarren. Tegen het
einde van de film is het allicht de bedoeling dat je ontroering
voelt bij de resolutie die McGuigan en co hebben gegeven aan hun
filmische puzzel, maar hoe kun je nu iets voélen bij een prent die
z’n ware intenties verbergt achter een solide muur van vormelijke
eigenaardigheden?
Ook de acteurs weten daar niet tegen op te boksen en lijken soms
nauwelijks te weten in wat voor film ze rondlopen. Josh Hartnett,
sowieso al geen natuurtalent, slaapwandelt door het hele gebeuren,
Diane Kruger (zij van Bweurk! en
Bah!) heeft alweer een heel mooi
kapsel maar meer ook niet, en Rose Byrne probeert met de moed der
wanhoop zowaar een beetje gevoel in haar rol te leggen, zonder dat
ze er ver mee geraakt.
‘Wicker Park’ is van begin tot eind een valse, geforceerde film,
waarin elk potentieel interessant idee wordt gewurgd door de
verstikkende onnozelheid van een scenario dat van Het Toeval zelf
net zo goed een vijfde hoofdpersonage had kunnen maken. Er is hier
niets om in te geloven, laat staan om iets voor te voelen. Weg
daarmee!
http://www.mgm.com/wickerpark/
