Of het zo verstandig is om als Belgische act een nieuwe plaat uit
te brengen in 2005, weten we niet. Dit jaar verschijnt immers een
nieuwe cd van dEUS en die zal, vóór de eerste noot werd
vrijgegeven, nu al door het jonge (en minder jonge) op alternatieve
deuntjes beluste volkje uitgeroepen worden tot Plaat van het Jaar.
Wij hopen natuurlijk ook dat de nieuwe nóg beter wordt dan ‘The
Ideal Crash’ en we gunnen Barman en de zijnen dan ook een kanjer
van een comeback, maar stel – het zal wel niet, maar je weet nooit
– dat die nieuwe dEUS een sof wordt, dan hoeft de liefhebber van
Belpop en -rock nog niet te wanhopen. 2005 mag van ons immers ook
gerust het Jaar van Waldorf worden…
Waldorf, niet te verwarren met het oergezellige Duits-Luxemburgse
tweelingdorpje Wallendorf, werd in 2001 opgestart door Wolfgang
Vanwymeersch, een naam als een klok waarmee je je haast verplicht
zou voelen uit de anonimiteit te treden. ’s Mans voorliefde voor
vakkundig in elkaar geknutselde, pakkende en op traditionele wijze
bereide gitaarpop- en rock weet meteen een kransje illustere
muzikanten te overtuigen, en een eerste versie van Waldorf wordt
geboren. Vandaag wordt zanger-gitarist Vanwymeersch omringd door
gitarist David Dumont bassist Bart Soens en drummer Brecht Decroos,
maar in een nog niet zo heel ver en duister verleden maakten ook
Steven Janssens (Mauro, Daan, The Whodads, …), Stephane
Misseghers (dEUS, Soulwax,
Vive la Fête ) en Paul Lamont
(Hitch) deel uit van de
band.
In 2002 was er al een demo, die door enkele waakzame
muziekjournalisten en concertorganisatoren werd opgemerkt, en de
groep niet alleen enkele intensieve clubtournees in binnen- en
buitenland opleverde, maar ook het voorprogramma voor acts als
Suede en Enon opleverde. Anno 2004 werd de tijd
(en de band) rijp geacht om de studio in te duiken. Het resultaat
wordt deze week op de mensheid losgelaten, en het zou heel erg
onrechtvaardig zijn indien de groep in ons land niet evenveel
aandacht zou krijgen als pakweg A
Brand en Satellite City vorig
jaar.
Erg vernieuwend is het misschien niet, maar wat hindert dat? De
songs van Waldorf zijn zo goed dat ze als het ware tijdloos
klinken. De plaat telt geen enkel zwak nummer, ook al moet het op
sommige momenten niet eenvoudig geweest zijn de val van het cliché
te omzeilen. Daar slaagt Waldorf evenwel met verve in. Je zal het
vandaag de dag nog zelden tegenkomen: een groep die met louter
gitaar, bas, drums en zang een boeiende plaat bijeen speelt, zonder
de zwakkere momenten te moeten versmachten met speciale effecten en
elektronica. Waldorf tekende zelf voor de productie, en kreeg
daarbij de hulp van Thou-gitarist
Pim De Wolf. Resultaat: een sobere, maar effectieve sound, zonder
franjes, songs waarvan je niet meteen door hebt of ze nu in de
jaren ’80, ’90 of in de 21ste eeuw werden opgenomen.
Van bij de eerste nummers, ‘Killing Time’ en de uitstekende single
‘Mama Said’, zit het meteen snor, en kunnen we ons verwarmen aan
goudeerlijke pop- en (vooral) rocksongs. De muziek van Waldorf
wortelt in een rijke traditie; de invloeden gaan van Beatles over
Bowie naar de Sex Pistols, de songs mogen zonder blikken of blozen
naast het betere werk van Queens of
the Stone Age en Masters of Reality staan. Andere artiesten
waar we aan dachten waren (af en toe) Franz Ferdinand en The Professionals, de
band waarmee ex-Pistols Steve Jones en Paul Cook begin jaren ’80
heel even aan een comeback timmerden.
Rif Raf schreef het al naar aanleiding van de demo van Waldorf:
“ingenieuze en gevarieerde popmelodieën met de drive van
ongepolijste rocksongs”. Beter kunnen we het zelf niet omschrijven.
Onze favorieten op dit schijfje zijn behalve de eerder genoemde
beginnummers “All I Can Say’, ‘Try to Stop I’, ‘Didn’t Know What I
Was Searching’, ‘Rotation South’ en de twee “halve” songs ‘You’re
Turning Into Something You Are Not/Turning Reprise’.
Heren festivalorganisatoren, u weet wat u te doen staat tegen deze
zomer…
