Het overkomt ons zelden dat een label waarvoor we – door een rits
sterke releases – oeverloos veel sympathie hebben, een album
uitbrengt dat regelrechte kut met peren is. We fronsen al eens de
wenkbrauwen of halen onverschillig de schouders op, maar diep
ontgoocheld worden door de nieuwste spruit van een favoriet label,
nee dat hebben we nog niet vaak meegemaakt. Mush Records presteert
het met ‘Strong for the Future’ de tweede langspeler van Scientific
American. Nochtans is Mush een label dat als geen ander de vinger
aan de pols van het experimentele muziekgebeuren houdt. cLOUDDEAD, Aesop Rock, Radioinactive,
Busdriver, Daedelus, klinkende namen die allemaal in hun catalogus
terug te vinden zijn. Wie baanbrekende albums uit het experimentele
hip-hop spectrum genegen is, houdt het release schedule van Mush in
de gaten. Met ‘Strong for the Future’ van Scientific American laten
ze hun trouwe publiek echter jammerlijk op hun honger zitten.
Wie het CV van Scientific American – in het dagelijkse leven Andy
Rohrmann – erop na leest kan niet anders dan onder de indruk zijn.
De man financiert zijn creatief project Scientific American met het
componeren van muziek voor blitse reclamespots. Zo tekende hij voor
de atmosferische composities die kapitaalkrachtige twintigers en
dertigers moeten overtuigen van de hipheid van producten als
Volkswagen, Citroën en American Express. Daarnaast stond hij ook in
voor de sound design van het prestigieuze Seattle Art Museum.
Als zijn creatieve alter ego heeft Rohrmann – in een ver verleden
nog drummer van indie-rockers Hush Harbor – heel wat minder potten
gebroken. In 2000 liet hij zijn debuut ‘Saints of
Infinity/Simulated D.I.Y.’ op de wereld los. Veel naambekendheid
leverde die ambitieuze dubbelaar hem niet op. Op dat vlak deden
zijn remixen voor bekende indie-bands – waaronder Modest Mouse – het beter. In zoverre
zelfs dat hij zijn tweede langspeler op Mush Records mocht
uitbrengen.
‘Strong for the Future’ moet dus het album van de definitieve
doorbraak worden voor de producer uit Seattle. Maar Rohrmann kan
die hooggespannen verwachtingen hoegenaamd niet inlossen. Na enkele
luisterbeurten kunnen we met veel goede wil slechts een drietal
songs ontwaren die ons enigszins kunnen boeien. De helft van de
nummers op de plaat zijn we na afloop ogenblikkelijk weer vergeten
en laten zich het best omschrijven als ongevaarlijk muzikaal
elektronisch behangpapier met een acuut gebrek aan originaliteit.
Het cut-up robotstemmetje uit ‘Million Lines (Slow Fade)’, de op
hol slaande dissonante bliepjes in ‘Your Utopia’ of de met
tegendraads broken beats doorspekte ijle ambient van ‘Victory Hold
Still’, we hebben het de voorbije twee jaar allemaal al wel eens
eerder gehoord.
Maar die aan bloedarmoede lijdende nummers zijn nog best te pruimen
in vergelijking met de overige nummers op ‘Strong for the Future’.
Want wanneer Rohrmann dan toch eens de geijkte paden durft
verlaten, resulteert dat in een wringend kluwen dat vooral veel
ergernis opwekt. Zo bezwijkt de titelsong onder een teveel aan
onvoldoende uitgewerkte ideeën die het nummer iets over halfweg een
originele wending moeten geven. Tevergeefs, de plotse overdaad
resulteert in een draak van een nummer en jaagt ons ogenblikkelijk
de gordijnen in.
Bij momenten heeft onze Andy best wel goede vondsten, maar die
probeert hij dan op zo’n verkrampte manier in zijn nummers te
integreren, dat de spontaniteit ver te zoeken is. De overslaande
stemsamples uit ‘Drift in Place’ kunnen ons op zich wel bekoren,
maar de combinatie met de nerveus stuiterende bliepjes en de van
emo druipende synths haalt ons na vier repetitieve minuten echt wel
het bloed van onder de nagels. Slechts eenmaal slaagt Rohrmann erin
om een nummer ineen te knutselen dat we op een Mush-release
verwachten. Het uit een stevige hip-hop beat opgetrokken ‘Between
Urban Movements’ drijft op een uiterst coole rapsample, maar het is
vooral dat heerlijke flinterdun ambient melodietje dat ons
overtuigt. Het geheel mag dan al wat naar Prefuse 73 met een scheutje Boards of
Canada ruiken, dat kan de pret niet drukken. Doodjammer dat de
overige nummers op de plaat dit niveau helemaal niet kan
benaderen.
Is Scientific American bezweken onder de druk? Of heeft de man
gewoon niet genoeg talent? We hebben er het raden naar. In elk
geval is “Straal negeren!” het harde verdict voor zijn ‘Strong for
the Future’. Wat onze vrienden bij Mush betreft, die hebben wat
goed te maken. “Zelfs het beste paard struikelt wel eens”, zullen
we dan maar denken.
