2004 is dood (nuja, stervende), lang leve 2005! Vergeet de kalkoen,
de feestjes, de drank – het leukste aan de eindejaarsperiode zijn
natuurlijk de lijstjes die te pas en te onpas worden opgesteld door
mensen die menen er iets van te kennen. Hier bij enola willen we
natuurlijk niet achterblijven, en daarom hebben uw nederige
dienaren er een erezaak van gemaakt om hun persoonlijke top en flop
tien van de voorbije twaalf maanden op te stellen. Welke films
lieten een onvergetelijke indruk na, welke suckten zodanig ass dat
de makers ervan het verdienen om opgesloten te worden in een houten
barak waar constant herhalingen van ‘Ciao, Bella’ op tv
draaien?
Natuurlijk hebben wij altijd gelijk, daar twijfelen we geen seconde
aan, maar aangezien het plebs nu eenmaal ook z’n pleziertje wil
hebben, geven we u bij deze de kans om tot 15 januari uw voor- en
afkeuren door te sturen. Wat vonden de lezers, uiteraard
louter opgesteld uit geïnformeerde, intelligente mensen, nu het
beste en slechtste van 2004? Mail
ons, nu ogenblikkelijk! Nu, zeg ik! Voor een overzicht van alle
films die we hebben besproken, klik hier
De Gouden Tien, volgens Dennis:
1) Eternal Sunshine of the Spotless
Mind
Een romantische film, gemaakt door mensen die weten wat liefde is
en wat het betekent om iemand te verliezen. Intelligent, eerlijk en
bovenal een diepgevoelde film. En kom nu maar eens zeggen dat het
niet waar is, dan komen we persoonlijk uw geheugen wissen.
2) Lost In Translation
Nog eentje over de liefde, en een al even mooie prent. Bill Murray
en Scarlett Johansson steken het hele scherm in de fik met dit
wondermooie verhaal over een eenzame man en een verloren vrouw die
bij elkaar begrip en troost vinden in een onpersoonlijk Tokio. Een
film die je anders openzet en je hart doet pompen met het besef dat
er toch nog schoonheid bestaat in de wereld.
3) Fahrenheit 9/11
Oneerlijk? Bevooroordeeld? Reken maar van yes, maar deze
documentaire van Michael Moore was wel een onwaarschijnlijk
boeiende, goed gemaakte propagandastunt die over vijftig jaar nog
steeds bekeken zal kunnen worden als een tijdsdocument van hoe we
massaal bedrogen werden door een witteboordscrimineel en hem bij
wijze van dank herverkozen.
4) 21 Grams
Een loodzwaar drama, maar dan wel één dat dankzij z’n inventieve
vertelstructuur en de doorleefde vertolkingen torenhoog boven z’n
genregenoten uitsteekt. Dit is een film waar een onontkenbare
passie van uitstraalt, het gevoel dat dit verhaal moét verteld
worden of de wereld stort in. En kijk, dat zie ik dus graag.
5) Capturing The
Friedmans
2004 was het jaar van de documentaires, en dit was één van de
beste. Je ziet voor je eigen ogen een gezin uit elkaar vallen onder
verdenkingen van pedofilie en aan het einde is de conclusie enkel
dat de waarheid wellicht niet te achterhalen is. Waar we doorgaans
naar films gaan kijken met de hoop een duidelijk afgebakend verhaal
te krijgen waarin alles uitgelegd wordt, is dit een prent die z’n
schouders ophaalt en twijfelachtig aan het publiek vraagt: ‘Wel…
Wat denken jullie ervan?’
6) Old Boy
Nog nooit zo’n trek gehad in levende octopus als na dit extreem
gestileerde ballet aan geweld, made in Korea. Het verhaal is
fascinerend, alles werd fantastisch in beeld gezet en de clou van
de film is een staaltje van de allermooiste ironie. Dit is een
geweldfilm die zoveel meer is dan dat.
7) La Meglio Gioventù
Noem het maar een zes uur durende soap, als u wilt, maar de manier
waarop de regisseur hier over een immense lengte erin slaagt om al
z’n verhaallijnen in leven te houden en al z’n personages een
grondige uitdieping te geven, is werkelijk indrukwekkend. Een soap?
Ik ben nog geen enkele soap tegengekomen waarin mensen rondliepen
van vlees en bloed, zoals hier. Mensen die je meende te kénnen
tegen de tijd dat het afgelopen was.
8) Touching The Void
Nog een documentaire, jawel. Het is opmerkelijk hoe het verhaal van
een uit de hand gelopen bergbeklimming toch nog zoveel suspense
weet op te wekken, ondanks het feit dat we al weten hoe het zal
aflopen. De fotografie is soms adembenemend en het verhaal wordt
met zo’n duidelijke focus, zo’n rechtlijnigheid verteld, dat je wel
meegesleept moét worden.
9) Mean Creek
Op het moment van schrijven is het nog heel even wachten voor u
kunt gaan kijken, maar geloof me: dit is cinema van een heel hoge
orde. Het verhaaltje is op zichzelf niet zo uitzonderlijk, maar de
manier waarop alle personages hun speelruimte krijgen, de manier
waarop ze de toelating krijgen om intelligente dingen te zeggen en
zinnige vragen te stellen, is wel fantastisch. Dit is een film over
tienerpersonages met een verstand, een hart en een ziel, waarin
ernstige vragen worden gesteld over moraliteit. Uitstekende
cinema.
10) Aaltra
Een minder voor de hand liggende titel om het rijtje af te sluiten,
maar ‘Aaltra’ is zo heerlijk politiek incorrect, dat ik er zelfs nu
nog regelmatig met een glimlach aan terugdenk. De humor is
gortdroog en getuigt van een chronisch gebrek aan respect voor
gehandicapten en alle anderen. De boodschap: je kunt dat wel in een
rolstoel zitten, maar dat wil niet zeggen dat je niet gewoon een
klootzak kunt zijn. Amen.
Tot zover de goeien, maar waar u op zit te wachten, zijn natuurlijk
de luizigste crap festijnen van het jaar, films die zo zum kotzen
zijn dat ons toetsenbord nog steeds blijft steken telkens we de
titel willen intypen. Bij deze dan:
1) Confituur
Cinema zoals meneer pastoor het graag ziet: oubollig en belegen.
Sympathie voor onze vaderlandse filmproductie is allemaal goed en
wel, maar je moet ook niet overdrijven. Dit is een prent die
helemaal nergens over gaat, en z’n gebrek aan een verhaal of
thematiek probeert te verbergen achter een visuele stijl die zo
spuuglelijk is, dat het bijna een parodie op zichzelf lijkt.
2) Blueberry
U hebt ‘m niet gezien, natuurlijk (niemand heeft dit onding
gezien), maar ‘Blueberry’ wint in ieder geval de prijs voor de
meest mystifiërende film van het jaar. Heeft het allemaal wel iets
te betekenen, deze volstrekt onsamenhangende rotzooi aan
psychedelische beelden en geluiden? En zo ja, mogen wij het dan ook
weten? Is dit eigenlijk wel bedoeld voor een publiek, of is het
toch maar twee uur mentale masturbatie voor de regisseur?
3) Catwoman
Halle Berry mag nu officiëel haar oscar teruggeven, nu ze
meespeelde in deze lachwekkend slechte actiefilm, waarin La Berry
zich opkleedt als een would be SM-meesteres die is blijven steken
in de ‘Ilsa, Wolfin der SS’-fase, en Sharon Stone zowaar een stenen
bakkes blijkt te hebben. Gelà chen, mensen, gelà chen!
4) New York Minute
Aah, de Olsen Twins, een perfect voorbeeld van het feit dat je
tegenwoordig niet eens nog een film nodig hebt om aan de marketing
te kunnen beginnen. Voor ‘New York Minute’ kon ik me niet van de
indruk ontdoen dat ze gewoon een poster en een tagline hebben
verzonnen, en vervolgens snel negentig minuten bullshit hebben bij
elkaar gefilmd om bij die poster en tagline te passen.
5) Alien Vs Predator
Twee filmmonsters worden samen gegooid om één monsterlijke film te
maken. Slijm en bloed worden zelfs in verrassend conservatieve mate
naar uw hoofd geslingerd in dit onding, waarin elke vorm van
spanning of sensatie ver zoek is. Deze prent bevat trouwens het
belachelijkste einde van het jaar.
6) Van Helsing
Cinema gemaakt door ADHD-patiënten, vóór ADHD-patiënten. Stephen
Sommers vergrijpt zich aan zijn CGI-animatie als een pastoor aan
een misdienaartje, en schijnt onder de indruk te verkeren dat je
met genoeg computeranimatie een film uiteindelijk wel interessant
zult kunnen maken. Hij vergist zich. Een hersenloze chaos van een
film, een belediging voor elke echte filmliefhebber.
7) Hidalgo
You bastard son of a jackal! De ouderwetse woestijnepossen
zijn ook niet meer wat ze geweest zijn. Viggo Mortensen staart
priemend voor zich uit en de paarden sjezen in slow motion over het
scherm tot je de mest haast kunt ruiken, maar dit is een hopeloos
langdradig, voorspelbaar, pathetisch verhaaltje dat nergens toe
leidt. Maak er een biefstuk van, en wel nu!
8) Paycheck
En ik maar zitten denken dat het eigenlijk een komedie was, bleek
het verdorie bedoeld te zijn als een actiethriller. De plot is zo
ridicuul, dat zelfs een kind van acht de gaten erin opmerkt en Ben
Affleck bewijst nog maar eens dat hij beter met z’n paardensmoel
bij de vuilkar kan gaan werken. Zo doet hij ook nog eens iets
nuttigs.
9) The Notebook
Ofwel: de anti-‘Lost in Translation’. Waar die film een
onconventionele, gevoelige, warmhartige blik op de liefde bood,
krijgen we hier een blik vol van de goedkoopste clichés, dat op
geen enkel moment een greintje geloofwaardigheid of oprechtheid
uit. Dit is zo vals als de juwelen van mijn oma.
10)Taking Lives
Angelina Jolie als FBI-agente, Ethan Hawke als seriemoordenaar die
eerst met haar de horizontale mambo mag dansen. Personages komen en
gaan schijnbaar willekeurig (wat komt Kiefer Sutherland daar
eigenlijk doen?), Jolie kan niet acteren en het verhaaltje is zo
voor de hand liggend dat je van bij een eerste visie de dialogen al
kunt meelippen.
Korter van stof dan ik – maar wie is dat niet? – is onze
überrecensent Prof Joost. Without further ado, geen zever, gewoon
een ijzersterke top tien:
1) Old Boy
2) Spring, Summer, …
3)Capturing the Friedmans
4)Memories of Murder
5) 21 Grams
6) Lost In Translation
7) The Mother
8) My Life Without Me
9)Gegen Die Wand
10) Kitchen Stories
Vergeet vooral niet om uw eigen stem uit de brengen. Bekijk de lijst en stuur ons daarna uw persoonlijke top en
flop tien door. En snel een beetje!