Twee jaar geleden maakte Marianne Faithfull een niet onaardige comeback met Kissing Time, waarvoor ze zich door Beck, Jarvis Cocker, Billy Corgan, Blur en Dave Stewart nieuw leven liet inkussen. Voor de nieuwe plaat Before The Poison houdt ze het íets rustiger, daarbij comfortabel steun zoekend op de schouders van Nick Cave, PJ Harvey, Damon Albarn en Jon Brion.
Dat Nick Cave en PJ Harvey even compatibel zijn als Windows en Internet Explorer, dat mocht al eens blijken uit "Henry Lee", het geslaagde duet waarmee ze vroeger al eens uitpakten. Op Before The Poison ontmoeten de twee elkaar opnieuw, deze keer voor de begeleiding van de meest bizarre vrouwenstem uit de geschiedenis van het Verenigd Koninkrijk. Maar liefst acht van de tien songs op Before The Poison namen de twee (apart) voor hun rekening. Iets wat z’n weerslag wel moét hebben, en voor ons dé reden om het album eens onder de loep te houden.
We vragen ons af of Marianne Faithfull een degoût heeft overgehouden aan haar polygame avonturen op Kissing Time. Met zo’n achternaam zou je natuurlijk voor minder, maar wat zeer duidelijk mag blijken uit het nieuwe album is dat het legertje producers voor een hele andere aanpak heeft gekozen. Op Before The Poison is er immers geen plaats meer voor een breakbeatende Beck die haar begeleidt terwijl ze "It’s time for sex with strangers…" uitkraamt. In de plaats daarvan krijgt u heuse arrangementen, tot in de allerlaatste song.
Met dat in het achterhoofd was de keuze voor Nick Cave en PJ Harvey natuurlijk wel érg voor de hand liggend, maar verrassend genoeg passen ook de bijdrages van Jon Brion en Damon Albarn perfect binnen dit album. Daarmee staat Before The Poison in fel contrast tot het bonte Kissing Time, de plaat waarvoor Marianne Faithfull een vijftal grote namen op de koffie uitnodigde, maar er maar niet in slaagde deze met elkaar te verzoenen.
PJ Harvey kreeg de eer de nieuwe plaat te openen. Met haar strakke gitaren zet zij meteen de toon in "The Miracle Of Love". Dat uitgerekend zij het album mag openen is niet meer dan gerechtvaardigd, daar PJ Harvey alleen al de helft van de songs achter haar naam heeft staan. In "My Friends Have" komt haar typische gitaar nóg meer naar voren, terwijl haar vocalen de achtergrond volledig innemen. IJdelheid of creativiteit? Het zal ons worst wezen, want het scheurt zo verschrikkelijk lekker.
In "Crazy Love" maakt Nick Cave zijn blijde intrede met de typische, dreigende pianotonen waarvoor we hem zo goed kennen. Damon Albarn pikt hier vrijwel naadloos op in met "Last Song". Echter zó naadloos dat hij de revue gewoon ongemerkt passeert, wat zeer spijtig is, want daardoor komt hij zelf haast niet uit de verf. Dit komt wél het album ten goede doordat hij Nick Cave & PJ Harvey nooit voor de voeten hoeft te lopen, maar dan was hij ons inziens ook maar beter thuis gebleven.
Met "No Child Of Mine" is alle roem weer voor PJ Harvey, die er met het nummer in slaagt Marianne’s stem meer dan zes minuten lang zachtjes te laten voortkabbelen op een zijdezachte melodie, zonder daarbij ooit te vervelen. "No Child Of Mine" is dan ook het hoogtepunt van Before The Poison. Daarmee staan alle records op naam van PJ Harvey.
Titeltrack "Before The Poison", "There Is A Ghost" en "In The Factory" kabbelen hier nog even rustig op voort om je met "Desperanto" een flinke trap in je ballen te verkopen. "Desperanto" is Nick Cave met éxtra veel prik, waarop Marianne Faithfull een poging onderneemt zich haastig doorheen het nummer te rappen. Wil iemand haar een baseballpet opzetten en een videoclip opnemen? Wellicht had dit nummer zeer goed geklonken met Nick Cave achter de micro, maar Marianne Faithfull gaat er hier wel even over.
Het niemendalletje waarmee Jon Brion het album nog afsluit, is vergelijkbaar met Damon Albarns passage: het schaadt het niet, maar het blijft ook niet bij. Daarmee zijn alleen Nick Cave en PJ Harvey erin geslaagd hun stempel op Before The Poison door te drukken. Before The Poison is daardoor een goede plaat in z’n soort geworden, maar ook niet meer dan dat. Als u ooit zou moeten kiezen tussen deze plaat, een plaat van PJ Harvey en één van Nick Cave & The Bad Seeds, dan zou u alvast zeker niet mogen twijfelen over die derde plaats.
