Bewondering. Het is nog steeds niet per kilo te koop, maar we kunnen het wel even ongestraft leasen om deze A Ghost Is Born van Wilco te overladen met de nodige superlatieven. Amper bekomen van het ronduit briljante Yankee Hotel Foxtrot uit 2002 haalden we alweer een beklemmende gast in huis. En hij wil niet weg.
Opper-Wilco Jeff Tweedy mag zich wat ons betreft doorzichtig laten sponsoren door een watermerk of Big Mac’s aanprijzen met een flauw excuus. Iemand die op YHF nummers als het adembenemende "Radio Cure" of het helende "Jesus, etc." uit zijn gitaar liet rollen heeft wel wat streepjes op overschot op de aloude kredietmeter.
Een paar hartverwarmende gitaarsolo’s en de geesten van Neil Young, The Beatles en Robbie Robertson waken alvast over Wilco’s vijfde studio-cd. Al van bij de breekbare opener "At Least That’s What You Said" staat het onvermogen tot communiceren centraal, een thema dat wel vaker opduikt bij Wilco. Tweedy maakt zich, op de rand van het bed, fluisterend zorgen, maar beseft dat het te laat is. Een breed uitwaaierende gitaarsolo waar Dinosaur Sr. trots op zou zijn, blaast het rottige gevoel fenomenaal aan flarden. Wie zo’n lang uitgesponnen outro’s niet ziet zitten, wandelt ook best snel voorbij aan "Hell Is Chrome", waarin de piano lonkt naar iets erg moois van The Band. "Spiders (kidsmoke)" dendert daarna verder op het ritme van een losgelaten stoomtrein. Opgepikt op het perron, na tien minuten verbluft achtergelaten op een bankje.
Na die eerste twintig bedwelmende minuten mag de voet even van het effectpedaal. Niet alle nummers op A Ghost Is Born proberen trouwens zo dicht mogelijk in de buurt van de zes minuten te kruipen: "Hummingbird" (very Beatles en een knoert van een krop in de keel), "I’m A Wheel" (denk even aan The Strokes en vergeet hen even snel), "Theologians" (met daarin de fijne zin ’Theologians don’t know nothing about my soul’) en het broeierige "Company In My Back" klokken af onder de vier minuten. Wat we dan toch weer een beetje jammer vinden. Immers, mooie liedjes mogen van ons wél langer duren.
Uit een dal van sluimerende noise borrelt uiteindelijk onversneden melancholie naar boven. Tegen beter weten in wordt een vraag gesteld. Het antwoord blijkt alweer irrelevant: "Whishful Thinking" laat ons laveloos en verbijsterd achter op het tapijt. Een prima positie, mind you, om optimaal te genieten van het intrigerende "Less Than You Think". De piano dreigt en na drie hemelse minuten houdt Tweedy ermee op. Het is genoeg geweest, maar de ruis komt opzetten en het klinkt alsof iemand twaalf minuten lang tergend traag en tevergeefs de radiogolven afschuimt. Op zoek naar een pijnstiller. Op zoek naar een remedie tegen al het gezeik. Het roept wat herinneringen op aan Metal Machine Music van Reed en Arc van Neil Young, maar ondertussen zetten wij, hoe gek het ook mag klinken, het dus niet meer af. We werden er zelfs een tikkeltje rustig van. Tweedy beschreef de twaalf minuten ruis al als een impressie van een fikse migraine-aanval. Wij houden ondertussen ook zielsveel van de koortsdroom die volgt op dat hemels gezongen zinnetje "There’s so much less than you think". Oh well, it’s weeral beyond our control.
De trots van Chicago heeft niet echt een "Creep" in de rangen, maar het zou hen toch niet mogen stuiten in hun tocht naar het hoogste schavot van de popmuziek. Als u maar één cd per jaar koopt, bent u een rasechte idioot. Maak het niet nog erger door A Ghost Is Born links te laten liggen.
