Twisted

Op een bepaald moment tijdens het bekijken van ‘Twisted’, de
laatste serial killer thriller uit een lange, steeds
triester wordende reeks serial killer thrillers, moest ik
onwillekeurig terugdenken aan Robert McKee, Brian Cox’ personage
uit de film ‘Adaptation’. McKee was
een docent scenarioschrijven die zijn leerlingen hardhandig een
aantal regels oplegde: respecteer je publiek. Gebruik geen
voice-over. En al zéker geen deus ex machina. ‘Twisted’, een
whodunit waarvan de meest interessante vraag niet is
whodunit, maar wel who cares whodunit, overtreedt àl
die regels, één voor één, alsof de filmmakers er een punt van maken
om dat te doen. In een thriller die verder geen enkele verrassing
te bieden heeft, krijgen we dan toch dit éne exemplaar: dat een
stel getalenteerde mensen (regisseur Philip Kaufman, acteurs Samuel
L. Jackson en Andy Garcia) verantwoordelijk kunnen zijn voor zo’n
onvoorstelbaar misbaksel.

Jessica Shepard (Ashley Judd), is een harde flik die net
promotie heeft gemaakt tot rechercheur voor moordzaken in de
politie van San Francisco. Shepard leidt wat je zou kunnen noemen
een leven van simpele geneugtes: elke avond zuipt ze zich in een
halve coma, en wanneer ze daar zin in heeft, loopt ze een bar
binnen en pikt ze een willekeurige kerel op voor een portie
no-nonsens seks. Zoals het hoort in dit soort film, doet ze dat
echter niet zomaar – nee, in Shepards verleden bevindt zich immers
Een Traumatisch Voorval: haar vader (zelf een flik) was een
seriemoordenaar, die uiteindelijk zijn eigen vrouw van kant maakte
en vervolgens zelfmoord pleegde. Shepard werd daarna opgevoed door
de partner van haar ouweheer (Samuel L. Jackson) tot de harde tante
die ze nu is.

Samen met haar eigen partner (Andy Garcia), gaat Shepard op haar
eerste dag bij moordzaken naar een lijk kijken – het slachtoffer
blijkt één van haar vrijwel anonieme minnaars-voor-één-nacht te
zijn. Die avond vliegt onze heldin opnieuw stevig in de wijn (hoe
zou je zelf reageren?), om na een tijdje het bewustzijn te
verliezen – de dag erop wordt een tweede lijk gevonden. Opnieuw
iemand met wie ze seks heeft gehad. De dag daarop… Inderdaad. En
u maar denken dat mensen het over aids hebben wanneer ze zeggen dat
seks dodelijk kan zijn.

Ik denk niet dat er nog iemand bestaat die tijdens de voorbije
twintig jaar meer dan vijf keer naar de bioscoop is geweest en dit
soort verhaal nog niet eerder gehoord heeft. Het voornaamste
probleem met ‘Twisted’ is dan ook het scenario, dat lijkt te zijn
opgesteld via de “copy/paste”-functie van de tekstverwerker van
schrijfster Sarah Torp. Alle cliché’s van het genre zijn alweer
vertegenwoordigd, zoals daar zijn: de aantrekkingskracht tussen de
mannelijke en vrouwelijke partners, de strenge maar faire
vaderfiguur en de pratende moordenaar, die aan het einde van het
verhaal niets anders te doen heeft dan de trekker over te halen om
de goeien uit de weg te ruimen, maar in plaats daarvan beslist om
eerst even de hele plot uit te gaan leggen. ‘Twisted’ hangt
werkelijk aan elkaar van de ongeloofwaardigheden en absurditeiten.
Neem nu deze dialoog tussen Shepard en een collega op de plaats
waar het eerste lijk wordt gevonden:
Shepard: ‘Ik ken die man. Ik heb een avontuurtje met ‘m
beleefd.’
Collega: ‘Dan zullen we je van de zaak moeten afhalen.’
Shepard: ‘Hey, wij hebben wel als eerste de melding van de zaak
gekregen.’
Collega: ‘Ah, oké dan. Ga vooral je gang.’

Dàt is dus het niveau waarop deze film functioneert – die scène
staat niet apart in z’n onnozelheid, ze is representatief voor het
hele ding. Andere tenenkrullende momenten komen er wanneer Shepard
zowaar stemmen begint te horen, zodat we de dialogen van eerder in
de film regelmatig nog eens een keer opnieuw krijgen, terwijl
Ashley Judd door Philip Kaufman met een geheel bij de haren
gesleurde flou artistique in beeld wordt gebracht. En, niet
te vergeten, het ronduit hilarische einde, waarin je de mechanismen
van de plot pijnlijk hoort knarsen en kraken om die reddende God
uit de machine tevoorschijn te toveren. Het is al lang geleden dat
ik nog eens een film heb gezien die zo weinig respect had voor het
publiek. Denken Kaufman en Torp nu écht dat we zo dom zijn dat we
dit onding niet zullen doorzien voor wat het is?

Ashley Judd heeft tijdens de voorbije tien jaar meer
seriemoordenaars achter zich aan gehad dan zelfs Jamie Lee Curtis
op haar conto kan schrijven: ‘Kiss The Girls’, ‘Eye Of The
Beholder’, ‘Double Jeopardy’, ‘High
Crimes’ en nu dit. De dame is zowaar de ongekroonde koningin
van de slechte thriller geworden – een stabiel centraal punt waar
idiote scenario’s en inspiratieloze regiejobs onweerstaanbaar door
worden aangetrokken. Zou iemand haar ooit al verteld hebben dat het
niet verboden is om “nee” te zeggen tegen een zoveelste stupide
thriller?

Nuja, gezien Judds prestaties tot nu toe veronderstel ik dat we
daar niet van mogen opkijken. Wat veel erger is, is dat een
regisseur als Philip Kaufman zich hiertoe heeft verlaagd – de maker
van ‘The Right Stuff’, ‘The Unbearable Lightness Of Being’ en
‘Quills’! Oké, met ‘Rising Sun’ had Kaufman al bewezen dat
thrillers niet echt zijn ding zijn, maar dit bedroevende niveau is
niet alleen naar zijn normen een teleurstelling – het is simpelweg
een teken van incompetentie tout court. Neem nu een droomscène
ergens middenin de film: een close-up van Ashley Judd die angstig
kijkt zoals alleen Ashley Judd dat kan. Dan één van de Andy Garcia
die onder z’n wekbrauwen heen de camera intuurt alsof hij iets wil
lezen dat daar geschreven staat, maar de letters zijn te klein. Dan
één van Samuel L. Jackson. Als publiek zit je ernaar te kijken en
je wéét dat Kaufman een bedoeling gehad moet hebben met dit soort
van onsamenhangende, volstrekt bespottelijke scènes, maar ik mag
doodvallen als ik weet wat die was.

Jackson en Garcia doen ze wat ze kunnen met hun rollen,
veronderstel ik – ze lopen erbij zoals ze dat in elke film doen, de
automatische piloot stilletjes brommend op de achtergrond (dat is
niet de projector die u hoort). Maar de film laat hen hier volkomen
in de steek. ‘Twisted’ had het nodige talent in huis om een goeie
film te zijn, maar kan uiteindelijk enkel dienen als lichtend
voorbeeld van alles wat er mis is met Amerikaanse commerciële
cinema. Wanneer mensen nog eens spreken van “typisch Amerikaanse
multiplex-rotzooi”, dan bedoelen ze dít. Blijf hier vér, vér, vér
vandaan.

http://www.twistedmovie.com/splash.html