Captain Marvel is de zoveelste uitbreiding van het door Disney bestierde ‘Marvel’-universum, die stevig ondersteund wordt door kassaresultaten die suggereren dat het grote publiek vooral nog meer wil (bij het verschijnen van dit stuk stond de teller voor Captain Marvel dicht in de buurt van een miljard dollar wereldwijde omzet en is het – voorlopig – de meest succesvolle film van het jaar inzake bezoekersaantallen). Het zou leuk zijn te kunnen stellen dat die resultaten ‘The House of the Mouse’ ook aanzetten tot het nemen van iets meer risico’s met de franchise, maar het tegendeel is helaas waar. Deze nieuwe additie is zo generisch en kleurloos dat er geen greintje filmisch of ander plezier aan te beleven valt. Het regisseursduo Anna Boden-Ryan Fleck lijkt vooral ingehuurd om elke vorm van expressiviteit te vermijden … God verhoedde immers dat er een spoor van echte creativiteit zou binnen sluipen in de geoliede machinerie.
De nieuwste telg die in de steeds verder uitdijende wereld van de Marvel superhelden de overstap mag maken naar het witte doek is Carol Danvers, alias Captain Marvel (Brie Larson) : een kranige buitenaardse vrouwelijke krijger, die uitgerust is met vlammende vuisten en die na een mislukte missie op een of andere verre planeet, terechtkomt op de aarde anno 1995. Aangezien dit – zoals zowat alle films in het schier onontwarbare kluwen dat de prenten creëerden – ook een zogenaamde ‘origin story’ is, levert de terugkeer naar een periode die voorafgaat aan het ontstaan van het ‘Avengers’ team ook de kans om allerlei personages uit andere verhaallijnen op te voeren. Alles in Captain Marvel is op die manier een stukje van een grotere puzzel: plot, karakters, acties en alle andere dienen enkel om het grotere goed van de Marvel werelden te dienen. Daarbij wordt helaas gekozen voor de grootste gemene deler, zodat niks van dit alles ook maar een beetje opwinding genereert: geen enkel moment mag immers afwijken van het bredere plan dat de makers in gedachten hebben.
Dat is al meteen duidelijk bij de start van de film: de operatie waarmee het verhaal opent is vanalles, behalve spannend of meeslepend. Het enige wat we te zien krijgen zijn oplichtende figuren die afkomstig lijken uit een derderangs ‘game’ en die een slecht ineen geknutselde actiescène moeten doorlopen. Het gegeven van een vrouw die in de finale in staat is om haar lichaam te gebruiken als een vlammend wapen en rakketten of ruimteschepen naar believen kan vernietigen, zou een geweldig spektakel moeten opleveren. In de plaats daarvan krijgen we futloos vertier dat elke vorm van filmische creativiteit ontbeert en dat moet teren op bijzonder flauwe speciale effecten.
Dat geldt evenzeer voor de rest van de Marvel formule, die het tamme gebeuren koppelt aan onuitstaanbare postmoderne ironie. Er worden vlot knipoogjes uitgedeeld naar eigen werk en de situering in het verleden opent uiteraard de poort voor eindeloze popculturele referenties. Een videocassette van Philip Kaufmans The Right Stuff, verwijzingen naar Top Gun die op de spits gedreven worden met een kat die ‘Goose’ heet, een pak dat oplicht zoals in de wereld van Disneys eigen Tron … de lijst is even eindeloos als vermoeiend. Ook de zogenaamde feministische insteek in Captain Marvel is een lachertje: het is niet omdat je No Doubts I’m just a Girl monteert onder de zoveelste slechte actiescène, dat dit avontuur plots moet uitgeroepen worden tot een vaandeldrager van de vrouwelijke emancipatie in het Marvel universum.
Net als bij het abominabele Black Panther willen de bedenkers graag de reeks een relevante maatschappelijke dimensie geven. Net als toen, is dit ook nu een maat voor niets en gaat het vooral om een zelfverklaard belang. Het is tekenend voor het feit dat alles dat uit de ‘Marvel stal’ komt nep is: de emoties, de actie, de personages, de humor, de zogenaamde diepere sociaalbewuste lagen … wat het meest nep is, is echter de filmische kwaliteit: dit zou moeten draaien om het benutten van de eindeloze mogelijkheden van de digitale cinema bij het tot leven brengen van ideeën en tekeningen die stammen uit een ander medium en waarmee de tekenaars en scenaristen van ‘comics’ in het interbellum en het naoorlogse Amerika een nieuwe vormtaal introduceerden die bijzonder invloedrijk zou blijken te zijn. Captain Marvel biedt niets van dat alles en doet vooral zijn best om zich zo braaf mogelijk in te schrijven in de steeds saaiere en ongeïnspireerde wereld die geschapen wordt rond de Marvel franchise.
