Uma Thurman heeft nauwelijks het bloed uit haar haar gewassen of
een passend plaatsje gevonden voor haar recent verworven collectie
afgehakte ledematen, of wonderkind van de Amerikaanse
onafhankelijke cinema Quentin Tarantino voert haar alweer op voor
nog eens twee uur bijzonder freaky en bijster funky
spektakel. Na zes maanden wachten biedt Tarantino met ‘Volume 2’
een antwoord op de vragen die ons in de tussentijd allemaal
bezighielden: zou de regisseur het hallucinante bloedbad van
‘Volume 1’ kunnen evenaren? Was het
echt wel nodig om zijn magnus opus in tweeën te delen? En bovenal:
hoe en wanneer will The Bride kill Bill?
Onze favoriete wraakengel, wiens echte naam we trouwens
eindelijk te weten komen, werkt hier haar death list van vijf
verraderlijke huurmoordenaars af: Budd (Michael Madsen), een
buitenwipper die de komst van The Bride nogal filosofisch opvat;
Elle (Daryl Hannah), zij van het ooglapje en het slecht karakter;
en natuurlijk Bill zelve (David Carradine), de Yoda onder de
killers. Gaandeweg komen we via flash-backs meer te weten over de
achtergrond van Bill en The Bride en over het lot van hun
dochtertje.
So far, so predictable, maar vergis u niet: wat ‘Volume
2’ mankeert aan echt verrassende plotwendingen, wordt goedgemaakt
met de introductie van een nieuw toontje, een nieuwe stijl en
mentaliteit, die vaak radicaal afwijkt van wat we in de eerste film
zagen. Waar deel 1 een buitenissig circus was van martial arts en
gore, stevig geworteld in een traditie van manga en Japanse kung
fu-actiefilms, heeft het vervolg veel meer te danken aan de
spaghettiwesterns van Sergio Leone, met alle gevolgen van dien. Het
tempo ligt beduidend lager, er zit veel minder actie in de film, er
wordt meer tijd besteed aan set-up. De drijvende kracht achter
‘Volume 2’ zijn de dialogen. De geweldscènes, nochtans zo dominant
in ‘Volume 1’, worden hier beperkt
tot korte, gecontroleerde uitbarstingen, de bloedfonteinen blijven
op een lage kracht pruttelen. Je zou zelfs kunnen zeggen dat deel
twee de set-up is en deel één de pay-off. Wat de actie betreft,
blijft het gevecht in The House of Blue Leaves het hoogtepunt van
het hele project. Niets in ‘Volume 2’ overtreft dat.
Wie dus niets anders verwacht dan enkel een twee uur durende
replay van ‘Volume 1’, zal dan ook
bedrogen uitkomen. Er zitten nog wel goeie actiescènes in (die
stand-off tussen The Bride en Elle! Groovy!), maar
die worden bewust naar het zijplan verschoven. De kans bestaat dan
ook dat fans van ‘Volume 1’ lichtjes
teleurgesteld naar huis zullen keren – Tarantino mikt hier zowaar
op uw emoties, stel je voor. Maar die verandering in toon en tempo
verantwoorden ook de keuze van de regisseur voor twee aparte delen:
volume’s 1 en 2 zijn twee fundamenteel verschillende films die
samen één verhaal vertellen. De tweede is minder opwindend en
visceraal dan de eerste, maar net zo goed pure Tarantino. Er zit
zelfs een analytische monoloog in over Superman, hoe Tarantino kàn
het worden?
Sommige dingen veranderen evenwel nooit. Samen met zijn
cinematograaf Robert Richardson maakt El Quentin weer gebruik van
alle truken van de foor om zijn film visueel interessant te maken:
korrelige 16 millimeterfilm en zwart-wit voor flash-backs, ridicuul
gebruik van zoomlenzen om in eenzelfde shot van een wijd beeld naar
een close-up te gaan, een korte sequens waarin plots wordt
overgeschakeld van 2.35 breedbeeld naar klassieke 4.3 (de scène in
de kofferbak van de wagen) en natuurlijk die typische felle
overhead belichting waar Richardson voor bekend staat. (Voor
prachtige voorbeelden hiervan, moet u Richardsons werk voor Oliver
Stone en Martin Scorsese maar eens bekijken.) Geen manga deze keer
(jammer), maar wel nog steeds een visueel plan dat even goed als
eender welke dialoog duidelijk maakt dat we dit allemaal vooral
niet te serieus dienen te nemen. Het camerawerk is al evenzeer over
de top als de situaties zelf.
Ook structureel blijft Tarantino de eerste film trouw: ‘Volume 1’ begon met de dood van Vernita
Green (Vivica A. Fox), de tweede op haar lijstje, nà O-Ren Ishii
(Lucy Liu). Maar natuurlijk, de afrekening met O-Ren was veel
spectaculairder en hoorde gewoon aan het einde van de film. Op
precies dezelfde manier ontmoeten we The Bride hier voor het eerst
terwijl ze onderweg is om Bill te confronteren, nà haar
ontmoetingen met Budd en Elle. En tussendoor krijgen we, net als in
deel één, een groot aantal flash-backs die de boel interessanter
dienen te maken. In essentie heeft ‘Kill Bill’ immers een
doodeenvoudige plot – om die boeiend te houden over een speelduur
van in totaal meer dan vier uur, kunnen dat soort van narratieve
stijlgrepen bijzonder handig zijn.
‘Kill Bill, Volume 2’ is een waardige afsluiter van Tarantino’s
wraakepos. Ja, deel één was spectaculairder en ontegensprekelijk
meer fun, maar het valt moeilijk om geen bewondering te voelen voor
de pure lef die de regisseur hier toont door van het tweede deel
iets heel anders te maken. In plaats van op veilig te spelen door
meer van hetzelfde te geven, gaat hij een heel andere richting uit,
met een meer berekende, tragere film. De grote thrills
hadden we al gehad – nu krijgen we de uitdieping daarvan. En om dàt
te durven, heb je behoorlijke cojones nodig.
http://killbill.movies.go.com/
