Popsterren met een bril… Voor vele mensen is het nog steeds not
done. Nadat ene John Lennon zich in de late sixties outte als
zijnde bijziend, leek het ziekenfondsbrilletje even op weg een
onmisbaar attribuut te worden voor wie er hip en real
wilde bijlopen. Maar sinds de mensheid werd geconfronteerd met
Elton John, Randy Newman en andere Proclaimers moet je al heel veel
moed hebben om nog met een bril op een podium te dúrven
verschijnen, want één ding is wel zeker: je sex appeal en je
geloofwaardigheid gaan eraan, voorgoed!
Als er iemand is die het nog steeds helemaal niet heeft begrepen,
dan is het de Noor Erlend Øye wel. Toen hij enkele jaren geleden
aan de oppervlakte kwam als de helft van Kings of Convenience, dan
kon je nog denken: tja, die jongens weten niet beter… Die bril
paste perfect bij de ietwat wereldvreemde, softe new acoustic
movement, die toen enkele aardige bandjes voortbracht die
werden bevolkt door doodbrave jongens met geruite hemdjes,
debardeurtjes en – inderdaad – van die net iets te groot
uitgevallen uilenbrillen.
Het siert Øye wel dat hij, nu hij vooral in dancemiddens een erg
hippe vogel is geworden, trouw is gebleven aan zijn bril. Het is
een hart onder de riem voor elk brillend lid van de menselijke
soort!! Meer nog, de bril van Øye is niet alleen een statement, het
is in de eerste plaats ook een gimmick. “Kijk naar mijn bril! Dan
weet je dat je me niet helemaal niet au sérieux moet nemen!”
Øye serieus nemen, dat is het laatste waar we aan dachten toen we
zijn bijdrage hoorden aan de schitterende DJ-Kicks-reeks van het
Duitse !K7-label. Hoeveel grote namen uit de dance-wereld intussen
de revue passeerden om voor !K7 een DJ-set te spelen met hun
favoriete dansmuziek weten we niet, we kunnen alleen maar
vaststellen dat er nog steeds geen sleet komt op de formule.
Integendeel, de DJ-Kicks blijven almaar beter worden. De juiste
songs kiezen is één zaak, er een boeiende set mee samenstellen is
een andere. Net als de meeste van zijn voorgangers in deze reeks,
slaagt Øye er perfect in een set op te bouwen met een uitnodigend
begin, een stevige romp en een schitterend slot, dat uitmondt in
een climax. In tegenstelling dan weer tot sommige van zijn
voorgangers gaat hij niet op zoek naar obscure dansdeuntjes uit een
ver en duister verleden, de platen die hij aan elkaar breit zijn
nog vrij recent. Hoewel het geheel bij momenten heel eighties
klinkt, verschenen de meeste gebruikte tracks na de laatste
eeuwwisseling. Zo krijgen we ondermeer werk te horen van Cornelius,
Phoenix, The Rapture, Röyksopp, Jürgen Paepe en Villalobos.
Øye laat alle tracks perfect in elkaar overlopen, ook dat is een
kunst natuurlijk, maar voor de echte meerwaarde van deze compilatie
zorgt onze vriend zelf. In plaats van de liedjes aan elkaar te
praten of te lullen, zingt hij de tracks aan elkaar. Dit leek me
aanvankelijk nogal vreemd, maar het werkt! Lange intro’s of
instrumentale stukken worden opgevuld met zogenaamde ‘a
capella’-stukken, ingezongen met Øye typerend honingzoet
stemgeluid. Zo leidt hij ‘Poor Leno’ in met een serieuze streep
‘There is a Light’ van The Smiths, terwijl ‘Metal Chix’ van
Skateboard en ‘Lattialla Taas’ van Uusi Fantasia de dansvloer
worden opgeduwd door respectievelijk ‘Always on My Mind’ en ‘Venus’
van Shocking Blue.
Wie dit allemaal thuis eens wil uitproberen verwijzen we graag door
naar de inlay, waar Erlend Øye de Vijf Geboden op een rijtje zet
die moeten in acht worden genomen voor een geslaagde DJ-set.
Klasse!
