Ik veronderstel dat het slechts een kwestie van tijd was voor de
best-sellers van schrijvend echtpaar Nicci French verfilmd werden;
persoonlijk heb ik nog geen enkel boek van hen gelezen, maar gewoon
het feit dat ze zo goed verkopen en dat hun boeken in modieuze
covers van Grieks aandoende beelden gehuld gaan, zou al voldoende
moeten zeggen.
Op de basis van de film ‘Killing Me Softly’, voel ik nu niet
meteen de prangende behoefte om mijn plaatselijke boekenwinkel te
overvallen om alle pennenvruchten van het thrillerechtpaar buiten
te slepen. Eerder het tegenovergestelde. Ik had al heel wat
negatieve recensies gelezen over deze film, maar toen ik hem zag,
overtrof het resultaat toch nog steeds mijn stoutste verwachtingen.
God, wat is dit een totale klotefilm.
Laten we maar beginnen met de plot: Heather Graham speelt Alice
Loudon, een Amerikaanse ontwerpster van websites die in Londen is
verzeild geraakt omdat de romans van Nicci French zich nu eenmaal
daar afspelen. Op een dag ontmoet ze op straat een wildvreemde man
waarmee ze, om geen enkele aanwijsbare reden, het bed induikt voor
een middag vol wilde, bijna Sharon Stone-achtige seks. Zou eender
welke verstandige vrouw, in dit tijdperk van aids en schokkende
verhalen over waanzinnige verkrachters en moordenaars, zich in zo’n
avontuur storten? Misschien, als haar hormonen maar in het juiste
gesternte staan, maar ik betwijfel het. Maar goed, het betreft hier
dan ook Heather Graham, en zoals gezegd in ‘Austin Powers: The Spy
Who Shagged Me’: “Shagwell by name, shag very well by
reputation.”
In ieder geval, het is liefde op de eerste wip. Joseph Fiennes
speelt Adam Tallis, een bergbeklimmer die schijnbaar graag wel eens
wat anders beklimt dan een berg. Alice trekt bij hem in en
uiteindelijk trouwen ze zelfs. Maar Adam heeft geheimen. Waarom
houdt hij die kast zo angstvallig op slot? Hoeveel waarheid schuilt
er in de verhalen over een meisje dat hij ooit verkracht zou hebben
en wat heeft hij te maken met de verdwijning van een andere
vriendin?
‘Killing Me Softly’ leent lustig bij andere films in hetzelfde
genre, van ‘Sliver’ tot ‘Body Of Evidence’, en hoewel het misschien
moeilijk te geloven is, is deze film nog slechter dan deze
beide.
De plot is een cliché van begin tot einde, zoals u zelf hebt
kunnen vaststellen: meisje wordt verliefd op de verkeerde jongen.
Is hij een moordenaar of niet? De boeken van Nicci French werden
regelmatig de hemel in geprezen omwille van hun originaliteit; op
de basis van deze film lijkt me dat moeilijk te geloven. Het
verhaal van deze film lijkt me immers een verzameling van
plotpunten uit tientallen gelijkaardige verhaaltjes. Ik ben
doorgaans niet degene die als eerste weet wie het gedaan heeft,
maar in dit geval was de clou van de plot zo overduidelijk dat de
makers net zo goed een pijl hadden kunnen tekenen boven het hoofd
van de boosdoener. Ik garandeer het je, ik ben doorgaans degene die
zich afvraagt hoe mijn gezelschap in de bioscoop de identiteit van
de moordenaar zo snel heeft kunnen raden. Nu had zelfs ik hem vanaf
het begin door. Dat is geen goed teken.
Sommige scènes zijn zelfs onnozel tot op het absurde af: kijk
maar eens naar het moment waarop Fiennes een handtassendief
achterna zit, deze op een gruwelijke manier in elkaar ramt, om
vervolgens Heather Graham zijn liefde te betuigen in hilarisch
theatrale bewoordingen. Beeld het je maar eens in: daar ligt een
man te bloeden nadat zijn hoofd geramd is met de deur van een
telefooncel, en de man die dat gedaan heeft, omarmt zijn vriendin
en vraagt haar: “Will you marry me?” En ondertussen draait de
camera om hen heen alsof de cameraman epilepsie heeft, maar voordat
hij flauwvalt, nog snel even dit shot wilt vatten.
Joseph Fiennes en Heather Graham zijn normaal gezien goeie
acteurs, getuige daarvan ‘Shakespeare In Love’ en ”Boogie Nights’ respectievelijk, maar in
dit onding krijgen ze weinig meer te doen dan totaal ridicule
dialogen te spuien, en te trachten een oprechte emotie te persen
uit volkomen belachelijke situaties. Net zo is Kaige Chen dus wel
de regisseur van ‘Farewell My Concubine’ en ‘Temptress Moon’,
pareltjes van de Aziatische cinema. Dit is wel degelijk een man met
talent, en het mag dan ook een raadsel heten hoe hij ooit zo’n
misbaksel in elkaar heeft kunnen steken als zijn Amerikaans
debuut.
Elk greintje spanning dat de film in essentie bevat, wordt
vakkundig ondermijnd door het scenario, dat schijnbaar niet zal
rusten voor het zijn publiek heeft vervreemd door werkelijk elk
cliché uit het boekje ertegenaan te gooien. Jezus, zelfs de montage
is pretentieus en verwart de kijker onnodig.
Kort en duidelijk: ‘Killing Me Softly’ is een onvoorstelbaar
kige, amateuristische film, die ten alle koste te vermijden
is.
