Twee jaar geleden was de recensie van hun Love Is Here één van de eerste die het prille goddeau sierden. Net op tijd voor ons verjaardagsfeestje arriveert met opvolger Silence Is Easy één van dé platen van het jaar. Ons bomma zei het al over ons, maar het gaat ook op voor deze Engelsen: "wat zijn ze gegroeid!"
Starsailor kwam ons in de oren gewaaid middels het hitje "Alcoholic", dat ons na talloze nachtelijke stichtingsvergaderingen meer en meer op het lijf leek te worden geschreven. Het plaatje dat we ons dan maar aanschaften (van promo-exemplaren durfden we in die tijd nog niet te dromen) hield ons twee weken in de ban, en al die tijd raakte geen andere cd onze stereo in. "Die nieuwe cd van Eels zal nog even moeten wachten", besloten we toen, en kijk het maar na: aan Souljacker zijn we inderdaad nooit toegekomen. Efficiënt recenseren moesten we toen nog leren, en ook nu vergt het opnieuw heel wat discipline om Silence Is Easy op tijd en stond te vervangen door andere platen van het te bespreken stapeltje. In de afdeling emotionele gitaarmuziek heeft Starsailor Coldplay immers stevig van het veld gespeeld.
Eigenlijk staat er James Walsh maar één ding in de weg van het sterrendom: de compleet imago-ten-gronde-richtende regenjas die hij op Pukkelpop droeg. Aan de muziek zal het niet gelegen hebben. Silence Is Easy is wat men noemt: De Grote Sprong Voorwaarts. Van bij de eerste tonen van opener "Music Was Saved" — een ironische blik op de vele hypes van de afgelopen twee jaar — vraag je je af of dit dezelfde groep is die het prachtige, maar oh zo naïeve debuut Love Is Here afleverde.
Het Starsailor dat nu voor de deur staat, blaakt immers van zelfvertrouwen en knalt zelfzeker de boxen uit. Die vier jongelingen zijn mannen geworden en een ruzie met Oasis maakte hen enkel sterker. De groep durft al eens een tandje bijsteken en naast "Music Was Saved" is ook "Four To The Floor" een stevig upbeat nummer zoals Love Is Here er wel één kon gebruiken.
Daarbij schuwt de groep het orkestrale gebaar niet. Het moet van Suede’s "Still Life" geleden zijn dat we nog eens zo’n zwierige violen in een popsong hebben gehoord als in "Bring My Love" en ook "disco"-song "Four To The Floor" drijft op een wolk strijkers. Samen met "Fidelity" zijn het de prijsbeesten van deze cd, de songs die nog nét iets beter zijn dan de andere fantastische songs.
Tussendoor serveert het viertal ons immers nog "Some Of Us" — het nummer dat nog het meest aan de oude Starsailor refereert —, de prachtige titelsong en het mooie "Shark Food". Eigenlijk vallen enkel "Telling Them" en "White Dove" een héél klein beetje tegen. Het is hun al snel vergeven wanneer de eerste triomfantelijke tonen van "Bring My Love" alweer opklinken.
Die "White Dove" is overigens één van de twee tracks (de andere is "Silence Is Easy") die Starsailor opnam onder leiding van über-producer Phil Spector, en dat we dat pas nu vermelden, komt vooral doordat geen van beide nummers ergens op één of andere manier uit deze plaat springen. In tegenstelling tot vele coryfeeën voor hen, liet Starsailor zich niet doen door het muzikale genie:ze hielden het na twee nummers met hem voor bekeken. De groep had genoeg zelfvertrouwen om de rest zelf te produceren en het verschil is niet merkbaar.
Starsailor heeft een reuzenstap vooruit gezet en snoert met Silence Is Easy een hoop critici de mond. Als de groep met een volgende plaat bewijst dat ze hierna nòg progressiemarge heeft, staat ons een Meesterwerk te wachten. Voorlopig voldoen Love Is Here en dit werkstuk nog aan de noden, maar een licht kwijlen naar meer kunnen we toch niet onderdrukken.
