Neil Young & Crazy Horse :: Greendale

Neil Young’s ontelbaarste worp openbaart zich als een "muzikale roman". Op zich een fascinerend gegeven, maar de songs lijken te snel en achteloos op band te zijn gesmeten om echt te beklijven. In lange, semi-verhalende songs snijdt hij zijn dringendste besognes aan: een cocktail met gelijke delen ecologische bekommernis en antipolitiek.

Het verhaaltje is op zich simpel: in het Californische Greendale leven Earl en Edith Green met hun dochter Sun en haar neef Jed op de Double E-Ranch. Earl is Vietnam veteraan en maakt psychedelische schilderijen die hij aan de straatstenen niet kwijtraakt, maar zijn gezinnetje leeft in relatieve peis en vree. Tot de dag dat Jed bij een routinecontrole een politieagent neerschiet. Iedereen wil een interview met grootvader Green, die daar niet mee opgezet is en onder het oog van de camera aan een hartaanval bezwijkt. Bloemenkind Sun gaat er vervolgens vandoor met een vreemdeling Earth ("He said: ’I’m Earth, you know the shape I’m in.’").

Greendale is geen gemakkelijke zit, en in eerste instantie behoorlijk ontgoochelend: bij een oppervlakkige beluistering lijken alle nummers nogal op elkaar en met een gemiddelde songlengte van zo’n zeven minuten is het een erg lange zit. We waren ons keyboard dan ook aan het slijpen voor het gejeremieer van een ontgoochelde recensent. Maar de waarheid heeft haar rechten: het zit allemaal complexer in elkaar dan "veel te lange, saaie cd met een paar mooie momenten."

Al is dat ook wat u de eerste vier keer zal denken als u de cd in de lader hebt gemikt, maar zoals u weet zijn wij het nu eenmaal verplicht ook in zo’n gevallen te blijven luisteren tot we weten wat we ervan moeten vinden. En bij ons is de klik er gekomen met het lezen van de teksten. Eerst de verklarende linernotes van Young bij elke song in het vingerdikke cd-boekje, en dan de teksten van de site uitgeprint. En toèn zijn we ons Twin Peaks-gewijs in Greendale gaan inleven.

Naarmate de flarden tekst die je bij de eerste beluisteringen oppikte, plaats vinden in de lyrics, krijgen de songs meer en meer een eigen gezicht. En plots springt het bijtende "Grandpa’s Interview" eruit, of het protestlied "Sun Green". En je begrijpt dat het hele Greendale-verhaal voor Young niet meer is dan een vehikel om zijn ongenoegen over de huidige Bushregering te spuien.

Heelder lappen tekst citeren zou ons te ver leiden, maar Young is het niet eens om de oorlog in Irak te doen. Grotendeels zijn het ecologische bekommernissen, maar evengoed klaagt hij de stroompannes in Californië aan of de manier waarop de regering angst zaait. "Powerco is workin’ with the White House/to paralyse our state with fear", gaat hij tekeer in "Sun Green" en in "Leave The Driving" klinkt het: "we’ll be watching you no matter what you do/and you can do your part by watching others too."

Jammer dus dat het muzikaal wat minder juichen is. Young teert teveel op stokoude bluesriffs die na drie minuten toch te Spartaans blijken om dan nog door te gaan. En daarbij valt ook het gemis van Crazy Horse-gitarist Poncho Sampedro op: omdat Young het bewust zo sober wilde horen, vroeg hij enkel de ritmepaarden voor de opnames. Het lijkt een foute keuze.

De opnames gebeurden erg spontaan, vertelt Young in interviews, en zo klinkt het ook. Alsof Young een goed idee niet heeft uitgewerkt tot iets dat er stààt. Nu begin je soms met goeie moed te luisteren naar een nummer als "Double E", maar na drie minuten gaat het nog steeds op dezelfde wijze door. En dat gebeurt te vaak.

Alleen afsluiter "Be The Rain" zit helemaal juist. Na het drama dat zich de vorige tracks ontrolde, heeft Sun het gehad, en ze trekt weg naar Alaska om het boren naar olie tegen te gaan. Voor één keer zit er genoeg variatie in de ronkende gitaar van Young en ontstaat er iets moois in de wisselwerking met het achtergrondkoor . Het spijt ons echter het te moeten zeggen — het doet zelfs een beetje pijn — maar Greendale is Niet Goed. Akkoord, Greendale heeft zijn momenten, maar Young verknalt het door een slordige nonchalance die ons knarsetandend doet denken aan wat het had kunnen zijn. Nu heeft hij een goed idee middelmatige songs meegegeven. Resultaat: nog voor de beste nummers passeren, zijn we nauwelijks nog geïnteresseerd.

http://www.neilyoung.com
http://www.neilyoung.com
Reprise Records

verwant

Neil Young :: Chrome Dreams

Omdat Neil Young Chrome Dreams nu uitbrengt in zijn...

LeNoise plays Harvest (Neil Young)

4 november 2022CC De Zeepziederij, Bree

Zelfs met het mes op de keel, onze laatste...

Neil Young with Crazy Horse :: Toast

De releases van nieuw werk van Neil Young volgen...

Neil Young with Crazy Horse :: Barn

De voorbije coronaperiode was voor Neil Young vooral een...

Neil Young :: Way Down In The Rust Bucket / Young Shakespeare

2021 lijkt het jaar te gaan worden dat de...

aanraders

Bolis Pupul :: Letter To Yu

Bolis Pupul is al lang niet meer ‘de zoon...

Porcelain id :: Bibi:1

Ook wij moeten er soms aan herinnerd worden dat...

Hurray For The Riff Raff :: The Past Is Still Alive

Alynda Segarra. Bound for Glory. Was Small Town Heroes in...

Daniel Boeckner :: Boeckner!

Als kind is Dan Boeckner zeker niet in een...

Coeur :: SHOW

Meer pompende beats. Meer duizelingwekkend Frans. Meer pure, feestelijke...

recent

Ilja Leonard Pfeijffer :: Alkibiades

Bekroond, gelauwerd, alom gelezen en geprezen: zonder overdrijven mogen...

Â¥$ :: Vultures 1

Doorheen zijn hele carrière zijn twee elementen altijd dominant...

Talk Show

27 maart 2024Botanique, Brussel

Eind jaren tachtig sloegen alle rockers plots aan het...

Arthur The King

Uitgerekend in de week dat Joe Camp – de...

Hors-saison

Met zijn sociaal bewogen films past Stéphane Brizé binnen...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in