Het zonnetje schijnt buiten, de vogeltjes fluiten, Peter Steele vindt het allemaal maar niks. Het zwartste viertal uit Brooklyn heeft eindelijk een nieuw album klaar en blijkbaar is het leven Type O Negative nog altijd niet goedgezind. Meer van hetzelfde, toch ook weer een klein tikje anders, maar bovenal heel erg goed: Life is Killing Me.
De vorige ’echte’ plaat van Type O Negative, behalve hun verzamelaar The Least Worst Of dan, was het loodzware en tergend trage World Coming Down van 1999. Voor zover het enigszins mogelijk is bij de zwartgalligen, voelt Life is Killing Me minder doods aan, en zijn een aantal nummers opvallend sneller en punkier.
Zelf kondigde TON voor de nieuwe cd een ongewilde mengeling van de vroege klassieker October Rust en het magistrale Bloody Kisses aan en ver zaten ze er met die typering niet naast. Eerste single "I Don’t Wanna Be Me" zet in dat opzicht de toon voor ongeveer de helft van het album: het is een strak, snel en vaak poppy nummer waarin de band niet alleen bijzonder agressief uit de hoek komt, maar tegelijkertijd de complexiteit (die drums mensen!) hoog houdt.
Peter Steele schrijft nummers à la The Beatles en The Doors en wringt ze daarna netjes de nek om. Vervolgens trekken hij en zijn kompanen ze de ribbenkast open, gooien er een hoop donkere noise in, naaien het boeltje slordigweg toe en orkestreren alles met het nodige cynisme en voldoende ironie een album op. Het resultaat is een bord vol popnummers die hopeloos verdrinken in een heerlijk zompig goth-metal-geluid.
Dat is TON à la suprème en wie van hun vorige bereidingen wel pap lustte, zal zich ook met veel smaak op Life is Killing Me kunnen storten. Bijzonder lekkere stukjes zijn het "blijf van m’n gat af"-nummer "I Like Goils", en absoluut hoogtepunt "Nettie", dat over Steeles moeder gaat. "Todd’s Ship Gods (Above All Things)" gaat dan weer over zijn vader.
Ondanks de meer punky stijl en snellere arrangementen, komen de liefhebbers van de tragere aanpak evenzeer aan hun trekken. "Anesthesia" en "…A Dish Best Served Coldly", bijvoorbeeld, behoren tot de categorie van "Summer Breeze" en "Christian Woman" van Bloody Kisses. Andere typische TON-slepers zijn "How Could She?" en "The Dream is Dead".
In de categorie van wat Steele zelf een combostijl van 60’s en 80’s songwriting noemt, behoren de prachtige titeltrack "Life is Killing Me", "(We Were) Electrocute" en het hilarische "IYDKMIGHTKY (Gimme That)." Verslik u niet, dat laatste is enkel een afkorting voor "if you don’t kill me, I’m gonna have to kill you".
Het rijtje van meeslepende herwerkingen van nummers van Black Sabbath, The Beatles, en The Doors, wordt deze keer aangevuld met een amusante cover van een nummer uit de musical Hedwig And The Angry Inch. "Angry Inch" is de klaagzang van een travestiet na een mislukte sex-operatie, stevig versneld en opgepompt tot klassieke TON-stijl.
TON is een band die zelden of nooit teleurstelt, en hoewel we er weer veel te lang op hebben moeten wachten, is Life is Killing Me opnieuw een plaat die de beschikbare ruimte op een cd tot op de laatste minuut gebruikt. Elke seconde ervan is pure klasse en luistergenot. Misschien wel het beste (of in TON-terminologie: minst slechte) album van onze favoriete zwartkoppen tot nu toe. Dikke aanrader, ook voor de niet-kenner.
