Hoera voor de Eleboe was een van de meest verfrissende Nederlandstalige debuten, of Nederlandstalige albums tout court, van de afgelopen jaren. Dat visitekaartje is op Zon een prachtige staalkaart van authentieke weemoed geworden.
Aan muzikanten als Senne Guns had het Nederlandstalige repertoire al langer nood: zich niks aantrekken van hokjes, niet vertrekken vanuit een genre of vanuit beperkingen van de taal, maar vanuit een buikgevoel. Gewoon de muziek maken die je wilt, de taal waarin niet meer dan een toevalligheid. Een mens vraagt zich af waar al die krampachtigheid in Vlaanderen al die jaren vandaan is blijven komen. Guns schuwt doorgaans het stevigere werk niet in bands als Tomàn of als muzikant bij Wallace Vanborn, maar vaart een meer intimistische koers in onze moerstaal.
Hoera voor de Eleboe was een weergave van Guns’ veelzijdigheid en lak aan hokjesdenken. De plaat stuiterde allerlei kanten uit, koppelde weemoed aan absurdisme, en was daardoor een toonbeeld van belofte die noopte tot verdieping. En die is er nu: Zon is voor het grootste deel een melancholische trip waarin Guns zich een uitstekende songschrijver toont die zijn observaties in treffende bewoordingen, herkenbare beelden en rakende muziek giet. Spinvis wordt er veel te vaak als gemakkelijke vergelijking bijgesleept, maar in het geval van Guns is het wel de perfecte referentie.
Referentie dus, want Guns heeft op Zon vooral een ongedwongen eigenheid gevonden. De songs klinken alsof ze in zijn slaapkamer zijn ingespeeld en -gefluisterd. Op een bedje van warme synths worden vaak mooie, troostende zanglijnen gedrapeerd, zoals in het bloedmooie “Road Trip”, waarop de zon steeds verder ondergaat. Guns beheerst echter ook de kunst van het weglaten: daardoor krijgen weemoedige blazersarrangementen alle ruimte in openingsnummer “Zon” en “Man zonder zland”. Er staat geen noot te veel op deze plaat.
En ook geen woord te veel. Ook daar bereikt Guns vaak het grootste effect door meer te schrappen dan te schrijven. Net als Hannelore Bedert op haar laatste plaat heeft hij geen poëtische opsmuk nodig om z’n verhaal te vertellen, maar zijn het net eenvoudige zinnen —- die bovendien de “vondst” ver overstijgen — die de zenuwen van de songs blootleggen. “Hoe minder er is, hoe meer ik van je hou” in “Chocoladecake” bijvoorbeeld, of “Voor mij bestaat geen plan” in “Man zonder land”, over de vluchtelingenproblematiek. Als er al eens een vergelijking is — “De zee is als de tijd / Ze vergroot en verkleint / Verandert dagen in slechts enkele uren” in “Zon” — blinkt die uit in originaliteit.
Daardoor omzeilt Guns gezwind alle clichés, waardoor ook “Regen”, een nummer over een overleden koppel op het Pukkelpopdrama in 2011, pakt. Guns toont zich een tekstdichter die inzoomt op het kleine, en de grote emoties schuwt. Nog een goede keuze is dat hij de personages waarover hij schrijft niet per se met een ironisch monkellachje observeert, maar eerder met een soort mededogen. Zoals in de cover “Johnny ’n Mary”, dat Guns zo als gegoten zit dat het lijkt alsof Palmer het van hem heeft gecoverd. Een zeldzaamheid.
Die prachtige weemoedige flow wordt toch een paar keer doorbroken, zoals in het instrumentale “Temp Love”, een intermezzo dat voor de slechte verstaander van het debuut duidelijk maakt dat Guns geen one trick pony is. Alleen in “Gent” pakt het wat minder uit wanneer Kowlier het op een rappen zet. Weliswaar met de tong diep in de wang maar vooral ook als de tang op een varken. Als er dan toch een ontlading moet zijn, had die in de vorm van “Gelukkig maar” (met een rotaanstekelijk “surfersynthje”aan het einde) gerust volstaan. Ach, perfectie is ook maar saai.
Senne Guns legt hier in elk geval een maturiteit aan de dag die de mantel der belofte met spullenhulp meegeeft. Zon is een bloedmooie plaat waarop je je kunt warmen aan ongekunstelde, warme weemoed. Met Guns heeft onze taal er finaal een uitstekende songschrijver bij. Benieuwd hoe het verdergaat.
